"Benden okulumu aldın, ailemi aldın, gençliğimi aldın, sırada ne var?" Sesi yükselen Hicran, ayağa kalkıp Meydan okurmuşcasına Amed'in karşısına dikildi. Hayatında ilk kez biri Amed'e kafa tutuyordu ve bu durum onu bir hayli şaşırtmıştı. "Kes sesini! Bende sana meraklı değilim, elimde olsa abinin beynini büyük bir zev...
ben daha önce hiç aşık olmadım belki de olamadım. aklımı başımdan alacak kadın bir türlü çıkmadı karşıma. İşte hayatımın kadını,ben bu kadın için her şeyi göze alırım demedim hiç kimse için. onunla aynı havayı soluduğum için mutlu olmadım hiç. ama her ne olursa olsun birgün aşık olacağıma adım gibi eminim. Tanrı beni...
İşte oradaydı... Muhtaç olduğum kadın korkuyla bana bakıyordu. Ona biraz daha dokunmazsam sanki ölecektim. Bu hastalıklı duygular beni resmen ele geçirmişti. Yavaş yavaş yanına yaklaştım ve tam önünde durup ona baktım. O kadar güzeldi ki... Bir papatya gibi kırılgan ve narindi. Bu eski evde bile ışıl ışıl parlıyordu...
