TÜM HAKLARI SAKLIDIR.

4N1K serisinin ikinci kitabıdır.

''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.'' Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yıkık dökük bir harabeyi andıran kalbi uğruna. Ellerinden alıp ellere verdikleri hayatını tırnaklarının uçlarıyla kazanmak pahasına yaşamak zorundaydı. Ve yaşadı. Çok acıdı, çok acıttı belki ama bir gün o acı bir başkasına karıştı. İşte bu sefer ikisi birden yanmaya başladı. Farklı notalarda tek bir ritim oldu, çünkü artık kalpleri aynı şarkıyı söylüyordu. Bu onlara aitti ve onlar susana kadar bu şarkı hiç bitmeyecekti.

-Leyâl; başlı başına geceydi. Ay yerini güneşe verinceye dek oradaydı. Tıpkı karan'lığın o saf beyazı görene dek olan ânı gibiydi.. -ALINTI- ACI. İlk önce hissettiğim şey korkuydu. Sonrası büyük şaşkınlık. Karşımda gözleri kızarmış, yıkılmış, öfkeli, -hatta gözlerinden ateş fışkırırcasına yoğun bir öfkeydi bu- soğuk bir adam duruyordu. Bu adam hislerini dışa vurmamayı başaran bir adamdı. Şuan gardını indirmişti. Çünkü acı çekiyordu. Ama o kadar yoğun acı çekiyordu ki, hislerine yabancıydı. İçim burkulduğunda, yutkundum. Ateş Karan Mehzehiroğlu harap olmuştu. Bitikti. Bitmişti. "Geberteceğim. Geberteceğim lan sizi. Abini de seni de yaşatmayacağım. Babamı, ablamı benden aldığınız gibi sizi de bu hayattan alacağım." Karşımda kükreyerek konuşan adama dehşetle baktım. Ellerim titrediğinde, kalp atışlarım hızlandı. Saliselere sığdıramayacağım bir hızla boğazıma sarılan elle beraber, sırtım duvarla bütünleşti. Şaşkınlıkla gözlerimi büyüttüm. Nefes alamadığımı hissettiğimde, gözlerimin daha da büyüdüğünü hissettim. Elim, boğazıma tüm gücüyle sarılan ele tutunduğunda itmeye çalıştım. Gözlerine yalvarırcasına baktığımda tek bir duygu değişimi bile yaşamadı. Gözleri karardı. Beni görmüyordu. Sadece öldürmek istiyordu. Ölümün soğuk rüzgârıyla yüzleştiğimde elini daha güçlü kavradım. Boşuna çabalıyordum. Gücüm bu nefret ve acı dolu adamın yanında bir hiçti. Nefesim kesildiğinde yenilmişliğin verdiği yıkık hisle ellerim düştü. Ölüm.. basitti. Bu dünyanın acımasız olduğunu kanıtlarcasına basitti. Ve soğuk.

Armila zengin bir ailenin en küçüğü ve en çok şımartılan kızıdır.17 yaş doğum gününde Babasından çekilmelerini istedikleri bir ihale yüzünden ailesine bir baskın kuruldu.Armila bu baskın zamanı bir kaza geçirdi ve hafızasını kaybetdi. Lakin kaybetdiği sadece hafızası değildi, tüm geçmişi bir gecede silindi. Tamamen yeni biri olarak doğdu ve hayatına öyle devam etmesine mecbur bırakıldı. Yeni hayatı ona yeni aile, arkadaşlar,aşk ve acılar getirdi. Peki bu karmaşadan nasıl çıktı?Kendini bile tanımayan biri nasıl çıkabilir ki? KAPAK TASARIMI~TuanaOzturk34