Η ιστορία με τη κλισέ υπόθεση και τη κλισέ πλοκή που φαινομεικά ειναι ίδια με ολές τις άλλες. Ήθελε να του δείξει πως είναι να είσαι έφηβος και αύτος να της δείξει την ευτυχία. Ψάχνοντας την ευτυχία μήπως κλείνεσαι στην δυστυχία; Και όμως φίλοι μου το φώς στο τέλος του τούνελ ήταν τρένο...

Η Καμέλια, είναι μια μετρημένη κοπέλα, αριστούχα μαθήτρια και έχει τα πάντα προγραμματισμένα στην ζωή της. Όλα αλλάζουν όταν γνωρίζει τον αναρχικό Άλεξ, σε μια πορεία όπου της σώζει την ζωή. Τι θα γίνει όταν οι δύο διαφορετικοί κόσμοι τους, θα θελήσουν να ενωθούν; ''Μην φοβάσαι, θα σε προστατέψω. Ξέρεις ότι πάντα το κάνω'', λέει ενώ είμαι ξαπλωμένη στην αγκαλιά του, έχοντας το κεφάλι μου επάνω στο στήθος του. ''Σε εμπιστεύομαι'', του λέω και μετακινώ το σώμα μου, προς τα πάνω, για να φτάσω τα χείλη του και να τον φιλήσω.

Ένα Fanfiction story από την ομώνυμη σειρά «Sons of Anarchy» "Θέλω να σε αφήσω να με μάθεις" είπε μετά από λίγο καθώς περιεργαζοταν το πρόσωπο μου. "Τι παραπάνω δεν ξέρω;" ρώτησα χαμηλόφωνα. Τα μάτια του ήταν κόκκινα. "Ω μωρό μου, δεν έχεις ιδέα ποιος είμαι" Highest rank: #1 στην εφηβική φαντασία

Ένα κοιμητήριο για τις λέξεις που δεν κοιμούνται ποτέ μέσα στο μυαλό μου. #1 στην κατηγορία Ποίηση (30/1) & (24/4)

.. Καθε 30 μερες το φεγγάρι μας χαρίζει την ομορφιά του. Και μετα ξανά απο την αρχη, περιμένεις αλλες 30 μερες. Ο Κρίστιαν αποφασίζει σε 30 μερες να σκοτώσει καθε μισητό, βαρετό κομματι της ζωής του. Τα σχέδια του χαλανε απρόσμενα οταν μια κοπελα προσπαθει μέσα σε 30 μερες να τον ταρακουνησει και να του δείξει οτι καθε 30 μερες το φεγγάρι ξαναβγαινει , πιο δυνατό. Θα τα καταφέρει; Don't copy the story. Εξωφυλλο: @MariaCh14

Πόσο μακριά αξίζει να φτάσεις για κάποιον; Αν φτάσεις εκεί που υπαρχει οριο θα δεις αν άξιζε. Αν οχι...μπορείς να μείνεις με την απορία. "Τι και αν..." Εσύ δεν εκανες συνεχώς πισω; Λούσου τα τώρα.

"πότε γράφεις για κάποιον δηλαδή;" "όταν με θυμώσει. όταν με στεναχωρήσει. όταν με κάνει να νιώσω κατι έντονο. όταν δεν είμαι σίγουρη." "εχεις γράψει για κάποιον;" ρουφηξε απο το τσιγάρο του και το πέταξε από το παράθυρο. "για δύο άτομα, ναι..." απαντάω και με κοιτάει στα ματια. "ελπίζω να μη γράψεις κάτι για εμένα." γελασε. "αν σε στεναχωρησω θέλω να μου το πεις." "αν με στεναχωρησεις θα στο στείλω να το διαβάσεις." γέλασε ξανα νομίζοντας ότι κανω πλακα. και τελικά με στεναχώρησε. και τελικά έγραψα.