"Sen ..." "Evet, ben?" "Çok a acıyo acıyor." "Tamam dayan bak geldik, senin yanındayım, geçti, herşey geçti artık tamam mı ? Sakın o güzel kahvelerini kapatma bana karşı, ben onları göremeden nefes alamıyorum çünkü..." "Nida" Zor konuşuyordu, acı çekiyordu, ama bunu benim bilmemi istemiyordu, biliyordu çünkü üzülürüm. O birinin kendisine acıyarak bakmasından nefret eder, belki benim ona acıyla bakmamdan korkuyordu? "Söyle, buradayım, dinliyorum söyle" Derin bir nefes aldı ve yavaş yavaş zorlanarak elimi tuttu, avuç içlerimi öptü ve bana sanki son kez bakıyormuş gibi baktı... Doya doya baktı ve acıyla devam etti sözlerine: "Sen benim gökyüzümsün. Ben gökyüzüne bakarak kurduğum hayalleri sana bakarak da görebiliyorum" Sözlerini bitirince son nefesini alırmış gibi bir nefes aldı ve kapattı gözlerini, kaçırdı benden kahvelerini, o acıyor demişti ya ona belli etmedim ama , o bu haldeyken benim kalbim daha çok acıyor...