15/08/2017 02:08 Sanal alemde can bulan bir kız. Asosyal tabirini nitekim benimseyecek kadar umursamaz. Neşeli yapısının altındaki hüzünlü sırları bir okula başlamasıyla açığa çıkmaya başlayacak. Sıradan olamayacak kadar garip bir okul, Demirler ve Bakırlar. İki düşmandan dolayı kaynaklanan gruplaşmada güçsüz olan yıkılacak. Hamleleri her an tetikte. Başlarına dayanan düşmanlığın soğuk namlusu onları pes ettirmeyecek kadar güçsüz. Genç kızımız ilk geldiği andan itibaren linç edilirken intikam uğruna bir gruba girecek. Ama beklemediği arkadaşlıklar, onun tek dayanağı olacak. *** Hamlelerin güçlü olması mıydı onları yıkabilecek, yoksa kalplerinde ufak noktalarda birleşen pişmanlık kırıntıları mı? **** "Kadere inanmıyorum," dedim yağmur damlaları yüzümden süzülürken. Gözlerini kısarak gülümsedi ve kulağımın altına naif bir buse kondurdu. "Ben de inanmıyordum zira sen karşıma çıkana dek..."

WattpadRomanceTR'nin "Genç Kurgu" okuma listesinde 🍁 İlk yayınlanma tarihi Mayıs, 2014 Düzenlenme tarihi Ağustos, 2018 Seçil Aktaş, yaşadığı travma sonucu hayallerini öldürmek zorunda kalmıştı on dört yaşındayken. Kurduğu her hayal, vücudundaki bir yıkımı temsil ediyordu onun için. Konuşmamayı seçmişti o artık. Kimeydi bu veryansını, kendisine miydi yoksa yalnızlığına mıydı bilmiyordu. Kabuk bağlamış acıları koparıp tekrar hatırlatıyordu ne için burada olduğunu, ne için savaştığını. Çalan bir telefon, insanın hayatını ne denli değiştirebilirdi peki? Seçil bunu öğrenmek üzereydi şimdi. Doruk Yalçınkaya, hayatına aniden düşen bir umut silsilesiydi onun için ama farkında değildi henüz. Doruk konuşuyordu, Seçil dinliyordu. Oysa Seçil konuştuğu kişinin Doruk olduğunu bile bilmiyordu. Nihayet Kupa Kızı, yaşadığı şehri terk ederek Kalsedon'a gittiğinde, büyük yalan sonunda başlıyordu. Telefondaki sesin sahibi olduğunu düşündüğü Görkem Seçkin'le yakınlaşırken, aslında Sinek Valesi'ni yanlış kişide aradığından haberi yoktu. Doruk ve Seçil arasındaki çekim giderek büyürken, Seçil, kalbini mi yoksa mantığını mı dinleyecekti? Peki ya geçmişinden gelen bir yabancı, bütün oyunun seyrini değiştirdiğinde, bildiği tüm doğruları ters düz ettiğinde ne olacaktı? "Geçmişinden vazgeçmeyenin, mükemmel bir geleceği olamazdı Kupa Kızı." ➖ Bu hikaye, kirlenmiş zihinlerin hikayesi. Bu hikaye, birbirlerini yalnızca sesleriyle tanıyan iki kişinin hikayesi. Bu hikaye, perçinlenmiş ruhların serbest kalma hikayesi. Bu hikaye, Kupa Kızı ve Sinek Valesinin hikayesi. Kapak Tasarımı: @japoncivciv

İki yaranın kan izi birbiriyle kesişirse ne olur? Kesiştiği yerde kabuk mu tutar yoksa ruhlarda daha insafsız kan yarıkları mı açar? Karanlığa mahkûm kırık bir kız... İntikam ateşini ruhunda yakmış eşsiz ve gizemli bir adam... Kendi kanatlarıyla uçmaya çabalayan o kız, ağabeyinin öldürmek istediği kim olduğu meçhul bir adamı ölümden kurtarırsa başına en fazla ne gelebilir? Aşk mı? En güzel ihtimal... Peki ya dahası? Ölümün soluğuna ilmek ilmek işlenmiş o ziftin katiyen temizlenemeyecek karası kimsesiz ruhlara tünerken ardında yerinden kıpırdamayan ruh enkazları bırakmıştı. Birbirlerine kaderin kırılmaz mührüyle düğümlenmiş yüreklerin, yazgılarına boyun eğmekten başka çareleri yoktu. Fezanın kıvılcımdan yağmurlarıyla harlanan ateş; ölüme âşık, kolu kanadı kırık bir melek için yanmaya başladı. Onların yürekleri yangın yeri... Onların ruhları mahşer... Onların göğüs kafeslerinin altı cehennem... Ateşle yanan değil ateşi yakan, Fâris'in binlerce yıllık ateşinin bile söndüğü dünyada ruhunda asla sönmeyecek bir ateşi büyüten adam... Ateşin ta kendisi... Sonunda her şeyi kül edeceği uçsuz bucaksız bir yangını başlattı. Ateş ve kanın kızılı birbiriyle sevişirken, artık günah ve ecri birbirinden ayırmak imkânsızdı. Ve evet, artık çok geçti; kanlı geçmişler, yitik geleceklere çoktan sıçramıştı. "Bana dokunursan yanarsın," dedi ruhunu fezadan alan adam ve ekledi sigarasını soluk dudaklarının arasından çekerken: "Ve ben... Ben sana dokunursam, ölürsün." xıx.vı.xv Kitabın şarkısı: Close To The Flame, HIM. ... Kitabın basım, yayım ve yayın hakları tamamen şahsıma ait olup diğer tüm hakları saklıdır. Her bir cümlesi, olay örgüsü, kitap adı, karakter adları gibi tüm unsurları tescilli olup rızam dışında kullanılması, paylaşılması, basılması, kopyalanması ya da taklit edi

Gerçekten ölmüştü. Ne bir nefes vardı, ne bir kalp atışı. Yaşama dair herhangi bir ufak belirti yoktu. Gördüklerim fazlasıyla korkunçtu. Yatağımda kanlar içinde bir ölü yatıyordu. Yanı başımdaysa bir tehdit notu. Her şey yeni başlıyordu. Hedef tahtası bendim ve oklar durmadan üstüme saplanıyordu. Peşinizde bir katil olduğunu bilerek nasıl yaşayabilirdiniz ki?

"Çünkü sen, içimdeki karanlığı aydınlatan ışığımsın..." Artık yaşamak istemiyordum. Ölmek en mantıklı olmuştu sevdiklerimi kaybettiğimde. Onlarla beraber bende ölmüştüm. Gözlerimi aynaya sabitleyip solmuş yüzüme baktım. Dayanacak gücüm kalmamıştı. Karnımdaki acıya aldırmadan daha çok derinlere batırdım elimdeki bıçağı. Tiz bir çığlık firar ediyordu güçsüz bedenimden. Yerdeki kan gölünü görünce artık yaşayamayacağımı, ölümün bana kucak açtığını farkettim. Vücudum git gide eriyordu. Gözlerimin önünden siyah noktalar uçuşmaya başladı. Siyah noktaları dağıtan şey kırılan kapı oldu. Bir kırılan kapıya bir de ağlamaktan gözleri kan çanağına dönmüş Savaş'a baktım. Evet... Mafya kralı Savaş... Ağlamıştı... Hem de hüngür hüngür... Konuşmaya çalıştı. O ağladıkça ben daha çok ağladım. Sesi fısıltı halinde çıkmıştı. "Mira... Sen... Sen çok güçlüsün. Bunu kendine yapma..." Böyle konuşmasına dayanamıyordum. Ama artık çok geçti. Kendimi çoktan ölümün kollarına atmıştım... Gözyaşlarımla beraber umutları dışarıya attım... "Kitabın bir bölümünden alınmıştır." Kapak tasarımı @alevgzd adlı kullanıcıya aittir. Mafya kralı Savaş ile kömür gözlü Mira'nın zorlu aşk hikayesi. ??Yağmur??

Bir kış günü başladı hikayeleri. Hava kasvetliydi. Bir not vardı ortada cama acı nefesinin buğusuyla kazınmış. Bir de gözyaşları onu süsleyen. Hem gülerken hem ağlamak. Koşarken yorulmakta vardı. Yolun sonu uçurumdu, evet. Karmen o uçuruma koştu. Uçurum gül bahçesiydi. Düşünce binlerce dikenin batacağını bile bile koştu. Adal kendini dipsiz bir kuyuya bıraktı. Binlerce ses "Gitme." diye yalvarırken bir tanesine uzattı elini. Dikenler acımasızca saplanıp kanatırken onları, gözyaşları dökülürken sonlarının iyi olmayacağını biliyordu, Karmen. Koştu, nefesi tükendi. Ağladı, gözyaşlarıyla meydan okudu "Erkekler ağlamaz." sözüne. Kalbi, hızını arttırdığın da duracak sandı. Ve işte bu onların hikayesi... "Bir kız var. Ölüm gibi..."

Anonim: Uzaktan izliyorum seni. Anonim: Hep izledim. Anonim: Günlerce, haftalarca, aylarca, yıllarca... Anonim: Attığım her adımda bastığım yerin altındaki çukurdun sen. Anonim: Bu sefer geldim. Sana yazacak cesareti buldum çünkü beni bulamazsın. Anonim: Artık kendi içimde bastırdığım çığlıkları işitmenin vakti geldi. Anonim: Seni seviyorum, ruhumun göçüğü. Anonim: Bu yüzden kalbimden özür dilerim. //27.08.2018//

Kafama çarpan turuncu topla dengemi sağlamak için hafif öne eğildim ve yavaşça arkama dönüp topun geldiği yere baktım. "Üzgünüm o kadar kısasın ki göremedim." Pişkin pişkin söylenip tekrardan atış yapmak için arkasını döndüğünde içimdeki Naz'ın bilerek frenlerini patlatarak az önce kafama gelen topu aldım ve iki elimle tutarak tam Sinan'ın arkasında durdum. "Sinan." Gülerek bana döndüğünde hiç beklemeden kollarımı iterek sert topu kasıklarına fırlattım. O kıpkırmızı yüzüyle yavaşça yere çökerken yaptığımdan memnun olmuşcasına arkamı dönüp tersten ona el salladım. "Üzgünüm, kafana atacaktım ama boyum yetmedi." Müdür Yardımcısının bile dize getiremediği ben, yaptığım küçük bir hata yüzünden basketbol takımının 1 senelik kölesi oldum. Şimdi, 12 dev gibi şımarık adamla 1.57 lik boyumla nasıl başa çıkacaktım? Not: Bu kitaba şöyle bir göz atmaya karar verdiyseniz ilk bölümün ilk 2 paragrafını okumadan bırakmayınız. *Küfür içerir.* 22.06.2018

Ailesini küçük yaşta kaybeden Hira götürüldüğü yetiştirme yurdundan pek de insani olmayan sebeplerle alınmıştır. Hira'yı alan Birlik ona özel bir eğitim vererek kendi yararına çalıştırmaktadır. Vermiş oldukları görevler bir nevi casusluktur. Hira görevlerini yerine getirirken yapmış olduğu işleri sorgulamamakta çünkü küçük yaşlardan itibaren almış olduğu psikolojik eğitim ve baskı neticesinde öğrenilmiş çaresizlik ile baş başa kalmıştır. Hira'ya verilen yeni görev tüm taşları yerinden oynatacaktır. Yeni görevi Araf Dinçer'i korumaktır. İlk başlarda birbirlerini anlamakta zorlanmış olsalarda Hira ve görevi Araf farkında olmadan birbirlerine bağlanacaktır. Bu bağlılık Hira'yı korkutarak geri adım atmasına sebep olsa da Araf'tan çok da uzağa gidemez. Bu sırada Hira hayatını sorgulamaya başlayıp içinde bulunduğu çaresizlikle savaşmaya karar verir. Araf'ın hayatındaki gizem -Araf'ın haberi bile olmadığı karanlık tarafı- Hira ve Araf'ı aynı yolda yürümek zorunda bırakacaktır. Birbirlerine besledikleri duygunun yanı sıra öğrenmek istedikleri gerçekler Hira ve Araf'ı birleştirecek hayatlarındaki gizemi ortaya çıkarmak için işbirliği yapmalarına neden olacaktır. Hira'nın çalıştığı Birlik ile Araf arasında ve hatta Hira'nın ailesinin ölümü arasındaki sır perdesi çözüldüğünde kendilerini bulacaklardır. Bu zorlu mücadele sırasında vermiş oldukları kayıplar tam kendi benliklerini bulmuşlarken onları yeni biri olmaya itecektir. Bu kayıplar ile baş etmeye çalışırlarken yeni kendilerine de alışmak zorunda kalacaklardır. Yani kısacası kim olduğunu öğrenmek için çıktıkları yolda el ele veren Hira ve Araf kim olduklarını öğrendiklerinde ne eskiden oldukları kişi olacaklardır ne de buldukları benlikleri. Yaşadıkları ve birbirlerine besledikleri duygular onları bambaşka kimliklere dönüştürecektir.