Atakan Hoşgören fanları için...♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

Geçmişindeki acıların külünden doğmuş zeki bir dolandırıcı; siyah kelebek. Yaşamadığı için ölmeyi bile beceremeyen hayata küskün bir kız; sudan korkan balık. Tanrının birbirlerinde çare bulmaları için bir araya getirdiği iki kişi. Peki ya bir gün ömrü olan bir kelebek yarına aşık olursa ne olacak? "Yürüyemiyorsan uçarsın dedi "Ölüme Fısıldayan Adam", ben de O'na uçtum..."

Yaprak; küçükken, markette annesinden sürpriz yumurta istediği için bulgur reyonuna sıkıştırılıp çimdiklenenler, ilkokul önlüğünün altına eşofman giyip okula gidenler, yeşil silgisini diş izi yapanlar ve kırmızı kapaklı tüm dersler kitabının saman sayfalarını silerken yırtanlar kadar sıradan bir kız çocuğuyken; birlikte büyüdüğü dört çılgın erkek arkadaşı yüzünden akranlarından biraz farklı bir kız haline gelmiştir. Dünyası, on iki yıllık dostları, gamzeli kahramanı Ali, tek ideolojisi 3P (pizza, pijama, pislik) üzerine kurulu bir çılgın, Oğuz, sevgilisini kendi vesikalık resminden bile kıskanan demirli, Gökhan ve notları toplamda bile 100'e ulaşamayan çorap fetişisti tatlı çapkın Sinan'dan ibarettir. Kalbi dördüyle tıka basa dolu, hayatı onlarla rengârenk olduğu için aşka ne inancı vardır ne de ihtiyacı... Ama bir gün rutin (!) hayatı, doğum gününde gelen bir paket ile tümden değişir. Paketin içinde, gizemli bir âşıktan gelen, kızımızın asla giymeyeceği türden gösterişli bir elbise ve içinde de bir not vardır. 'İçindeki prensesi öldürmeye çalışsan da, o can çekişerek içinde bir yerde saklanmayı başarıyor. Bu, içindeki prensese hediyem... Her ne kadar içindeki o yaramaz kız çocuğuna da aynı oranda âşık olsam da...'

4N1K serisinin ikinci kitabıdır.

1.bölüm Gökanın öğrenmesi ile bu durumu çok şaşıran ve "nasıl siz...siz sevgilimisiniz ali yaprak bu...bu nasıl olur" ali"evet ben yaprağı on iki yıldır seviyorum"derken ben" açıklayabiliriz gerçekt-" derken gökan "yeter susun böyle birşey nasıl olur" der ve konuşmaya başlarız *** Kantine gideriz oğuz sinan ve simge oturuyordur simgenin orda olmasına şaşırırız ve gökan"siz...sizdemi ya"derkwn sinan "bizdemi ne?"

Yıllardır acı ve göz yaşları arasında boğulmuştum. Keşke boğulmakla kalabilseydim. O eve hayallerimi ve çocukluğumu gömmüş,başkalarının günahları bedenime yüklenmişti. Hayatta kaldım,oğlum için.Benim dünya tatlım, sanki cehennemdeki tek cennet köşemdi. Tek umudum,yaşama sebebimdi. Kalbim ve umutlarım parçalamış,aciz bedenime acıların renkleri verilmişti. Adıma ise mazlum denilmişti. Ama hepsi geçmişteydi... Bir gün acılarla dolu bedenim merhametle tanıştı. Paramparça yüreğim bir sevdaya atıldı. Küçücük yüreğime kocaman harflerle TAHİR yazıldı. Karadeniz evim,memleketim,Tahir ise merhametim umudum ve hayalim en önemlisi ise yarim oldu...