Feverish Blood adlı kitabın devamı. "Gözlerindeki aydınlık, kalbindeki karanlığı görmemi engelliyordu..."

Sonbaharda açan çiçekleri tanır mısınız? Çoğu çicek ilkbaharda açtığı için, sonbaharda açanlar yalnızlıklarıyla başbaşa kalırlar... Öteki çiçeklerden farklıdırlar sonbahar çiçekleri. Sürekli yalnızlığa, çaresizliğe ve korkuya uğrarlar. Etrafa baktıklarında görebildikleri tekşey sonsuz karanlıktır. Keder ve gözyaşlarını içlerinde biriktiriler ve etrafa neşeyi saçarlar. Umutsuz ortamdaki tek umut onlardır. Bitmeyen şarkıyı andırır hepsi. Ve bende, bu çiçeklerden yalnızca biriyimdim. Bir sonbahar çiçeğiydim.

Duygudan yoksun saf nefretle dolu bir bedenden ne beklenebilir ki? Kalbini kilitli kapılar ardında bırakan biri, en sonunda dayanamayıp kilidi kıran kalbine ne söz geçirebilir? "Ateşe ateşle karşılık ver." derler ya. İşte onlar da bu sözden yararlanmıştı. Açıktaki taze yarayı, kabuk bağlayan yaraya bastırarak. ****** Belki en başta bu süzme gerzekalılardan nefret ederek büyük bir hata yapmıştım, ama şunu biliyorum ki onları çok seviyorum. Kalbim ne zamana tabutunun zincirini kırdı bilmiyorum. Tek bildiğim zincirlerini tek başına kırmadığı... "Bozuk bir kana aşık olacağım aklımın ucundan bile geçmezdi."

O kadar karmakarışık bir hikayem varki, burda yazılanlar sana hiç bir şey anlatamaz....

† Bana, yakamadığım bir ateşte yanmak gibi çaresiz hissettiriyorsun. Ne kadar kurtulmak istesem de, bedenim beni senin ateşine daha çok çekiyor. Ve ben sonsuz acıya daha çok sahip oluyorum... †

yeni ve değişik güçleri olan gizemli bir kız

Hiç kimseye hakaret edilmemektedir. Tamamen eğlence için yazılmıştır.