Şarjörü doldurup atış kulaklığımı taktım. Karşımdaki hedefin kırmızı alanını delik deşik ederken rahatladığımı hissediyordum. Şarjördeki mermi bittiğinde atış kulaklığımı enseme indirip masanın üzerindeki mermilere uzandım. O sırada kulağıma dolan tok postal sesleri bana kimin geldiğini müjdeliyordu. Bir adamı yürüyüş...
ఌ︎. Sahip olduğu kudret hep onunla. En tepede ve belki de içinde. Bazen kanayan, bazen ağlayan biri. O bir Ay, gölgesi bir insan. Tüm insanlığı etkisi altına alabilecek bir kudrete sahip, elbette ki örselenip, kıskanılacak bir taht. Uğruna dökülen kanları bağışlamak için en tepede yanıyor, yakıyorken birlikte. Cenneti...
Sıra Egehan'daydı. "Hiç aşık olmadım," dedi shot bardaklarından gözlerini ayırmayarak. Onun gibi soğuk birinin aşık olmadığına kalıbımı basabilirdim. O aşktan ne anlardı ki? Kendimden emin bir şekilde yeşil kartı önüme koydum. Duru da benim gibi yeşil kart çıkarmıştı. Egemen ve Yağız'ın önünde ise kırmızı kart duruyor...
