BAŞLAMA: 22.08.2019 ~Hikayemde küfür, şiddet ve +18 vardır. Rahat edemezseniz okumayınız~ ********* Soğuk ciğerlerini hırplarken daha da hızlı koşmaya çalıştı kız. Gerçi neyden kaçtığını bile bilmiyordu aniden kağıt toplayan arkadaşları koşuşturmaya başlayınca saf aklı onlara ayak uydurmuştu. Hissediyordu onlara azrail olacak adamlar nefeslerini kesmek için enselerindeydi. Bacaklarından kayan eski pantolonunu iki eliyle tutarken arkalarındaki adamların neden peşlerinde olduğunu çözmeye çalışıyordu. Soğuktan akan burnunu sertçe sanki bir daha akma dercesine koluna sildiğinde dirseğinden tutulmasıyla yere fırlatıldı genç kız. "İbneye bak küçük bacaklarıyla nasılda koşuyor Nazmi" "Hikmet abi izin ver bu soysuzun nefesini şurda kesiyim bir daha erkeğim diye ortalıkta gezemesin" Genç kız yere sürten yanağını tutarken göz yaşları gözüne örtü olmuş karşısındaki iki yarmayı bulanık görüyordu. Küçük kalbi korkuyla dolup taşarken karşısındaki adamların ne saçmaladığını anlamayamadı. İbne değilim demek istedi soysuz senin anandır demek istedi lakin yapabildiği burnundan sessiz bir nefes almak oldu. "Ateşhan abi ecdadını beller zaten Nazmi biz sapasağlam bu iti atalım önüne sonra bizi sikmesin" "Peki abi haklısın gidelim o zaman" Minik bedeni titrerken genç kızın birden sürüklenmeye başladı iki yarma tarafından. Ayaklarıyla etrafa tekmekler savurup yumruk atmaya çalışsada bu iki hanzo dönüp bakma gereği bile duymamışlardı sadece sürüklüyorlardı. Tekrardan hissetti kız bu sefer son yakındı son bir nefes kadar arkasındaydı ********

Sessizliğe haps olmuştu kadının ruhu ve o, kadının sessizliğine bile ölen, ruhunu sevdasıyla iyileştiren bir adamdı. Fakat aşka giden yol dikenliydi, ayaklar kan revan içinde kalmıştı, yol uzundu ama yürek yine de pes etmiyordu. Aşk, kadının adıyla, adamın dudaklarının arasından kalpten bir sesle dile geldi. "Arya 'm," dedi adam. Sanki kadının adını söylerken bile tüm aşkını haykırır gibiydi. "Sessizliğine öldüğüm kadın," diye devam etti. ...................... Başlangıç tarihi: 07. 07.2017

"Eğer birgün benim sevgimden şüpheye düşersen güzelim, gözlerimin içine bak. Orada asla yalana yer bulamazsın. Çünkü gözler kalbin aynasıdır." Bu sözlerinin ardından bana biraz daha yaklaştı. Siyah irislerini gözlerimden ayırmadan konuşmasını devam ettirdi. "Seni seviyorum Funda. Sen sevsen de sevmesen de seni seviyorum." Elimi tutup sol yanına, hızla atan kalbinin üzerine koydu. "Bu kalp durana kadar hep senin için atacak." Boşta kalan elimle gözlerimden akan yaşları sildim. Fakat bu birliktelik için yalnızca sevmek yeterli miydi? O ve ben biz olabilir miydik bilmiyordum... Funda ve Seçkin. Bir iş toplantısında karşılaşmaları bütün olacakların yalnızca başlangıcı, habercisi olmuştu. Oysa şimdi biri mum biri ateşti. Biri yandıkça diğeri can buluyor, onun tükenişiyle hayatta kalıyordu...

Kazandığı okul, onu mutlu etmesi gerekirken bütün kötü olayların içinde oldu. Dış görünüşü, Konuşması, Güçlü Duruşu, Çalışkanlığı, Bakışlarıyla göze battığı için miydi yoksa tüm bu olanlar? Kim bilir belki öyle, belki de değil! EZGİ'DEN MAYISA DÖNÜŞMESİ, ONU DEĞİŞTİRDİ Mİ? YOKSA İSTEDİĞİ VE EN BAŞINDAN OLMAK İSTEDİĞİ KİŞİ Mİ OLDU? Yepyeni bir kişilik.. Sil baştan yapan bir karakter.. Tam anlamıyla değiştiğini düşünen, MAYIS AKIM Değişmesine yardım eden Bir Yabancı, Arkadaşlık kurulmuş 7 kişi, En başından beri Aşık olan Gizemli Bir Kişi ve İçinden atamadığı Bir AŞK. BİR DEĞİŞİMİN, EN GÜZEL AŞK İZİ. •••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••• "Sen içimdeki Karanlığı aydınlatan ışıksın" Dedi. zorlukla, onunda canı acıyordu. "Gitme lüt-lütfen" Dedi. Dolu gözleriyle gözlerime bakıyordu. Gözlerim beni dinlemeksizin akıyorlardı, ardından gök gürleyip yağmur yağmaya başladı. Gözlerimin yaşları yağmurla karışıp yok oluyordu. Tıpkı o gün beni öldürdüğü gibi. Ben kendimi kaybetmiştim onun yüzünden! "Güneş varken, ışığa ihtiyaç duymaz kimse." Dedim en soğuk sesimle. "Güneşi ne yapayım, Işığım sende kalmışsa?" Gözlerinden bir damla aktığında, zaman durdu benim için. "Ağlama sarıl bana" Demek istedim. Ama diyemedim. "Sen benim en güzel Gecemdin. Her gece seni düşünerek uyumam, her gece seni düşünerek uyuyamamam. Sen benim en güzel Sahnemdin. Sana bakarak, kahkahalarım, Ağlamalarım, Sevinçlerim, Mutluluklarım, Hüznüm. Şimdi düşünüyorumda gerçekten kendimi hiçe saymışım senin yüzünden. Sana bu yüzü unutma demiştim! Sen, sen Ezgiye aşık oldun Meriç Soyal. Ben o kızım. Üzgünüm."

Kırmızı ojeli tırnaklarımı boynunda gezdirirken aklımda olan tek şey, onu alt etmekti. Beni alt ettiğini sanarak geçirdiği günlerin bir karşılığı. "Seni affetmem için bana yalvaracaksın ve ben ne yapacağım biliyor musun?" Dedim bu sefer kırmızı Dudaklarımı kulağına yaklaştırırken. "Tadı kaçmasın, dene ve gör." ●•● "Herkes bir parça karanlıktır." ●•● Öyle bir yalan söylemiştim ki temeli doğrulardan daha sağlamdı. Yıkım yakındı. Çünkü yıkım bendim. ~L.M~

Aşık olmaktan bu kadar çok korkarken, bir o kadar da yakın olabilir miydi? Kim bilir? Belki de aşktan korkmasının bir sebebi vardır. Keşke kimse söylemeseydi ölüm diye bir şey olduğunu. Belki o zaman her şey toz pembe olabilirdi. Küçük bir çocuk bilmez... Ölüm diye bir şey olduğunu. Ama üzgünüm... Artık büyüdük... Sen karşılıksız tüm kalbinle seviyorsun. Karşındaki ise senin onu ne kadar çok sevdiğini göremeyecek kadar kör. İnsanlara gözleri görmüyor 'Kör' diyorsunuz ama aslında gözleri görende görmüyor. Çok acıyor sol tarafım... Kimse yardım etmiyor...Geçmiyor...Gün geçtikçe sol tarafım daha çok acıyor... Karmaşık, çok karmaşık bir hikaye... Bu hikayede kim üzülecek? Kim mutlu olacak? Veya kime ne olacak? En önemlisi 'SON NOKTA' yı' kim koyacak? © Tüm Telif Hakları Şahsıma Aittir.

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...

+18 mevcuttur! Hayat kısa.. Kolay affet. Yavaşça öp. Kalpten sev ve; Yüzünü güldürmeyi başaran hiçbir şeye sırtını dönme... ...Sınıf listesini almak için onlara doğru yürüdüm. Hemen fark edip bana doğru döndüler. Masanın üstündeki listeyi alacaktım ki biri benden önce davranıp listeyi aldı. Ona dik dik bakarak "Listeyi ver!"dedim. Kocaman iri gözleriyle bana baktı. "Hayır."dedi. Öğretmen sandalyesinde oturuyordu. "Ver şunu!"diyerek üstüne doğru atıldım. Elini havaya kaldırıp başını iki yana salladı. Üstüne doğru iyice eğilerek gözlerinin içine baktım. Şaşırmıştı. Yüzümü yanağına doğru yaklaştırıp onu öpecekmiş gibi yaptım. Havada olan elinden kağıdı hızlıca aldım. Sonra sinsice gülümseyip geri çekildim. "Ne oldu öpeceğimi mi sandın?" dedim. Arkamı dönmem ile duvara yapıştırılmam bir oldu. Azatla kavga eden turkuaz gözlü çocuktu. Gözlerini gözlerime dikip bir kolumu kafamın hizasında duvara dayadı. Kağıdı tutuğum elimi tutarak üstüme doğru eğildi. Gözlerimin içine bakarak dudaklarını dudaklarıma bastırdı. Şaşkınlıkla gözlerimi Kocaman açmıştım. O sırada kağıdı elimden aldı. Hızlıca onu itmeye çalıştım. Geri çekildi ve "Ne oldu öpmeyeceğimi mi sandın?"diyerek sırttı... ...Bir kadının en kral tribi bile boynundan çekip öpünceye kadardır. Bakma çemkirdiğine; Tut, Çek, Öp...

Ateş Hancıoğlu ; Gitmek zorunda kalmıştı sevdiği kadından,tanımadığı kızından.. Hayat Hancıoğlu ; Kalmak zorundaydı,sevdiği adamın ardından,onun bıraktığı hediyeyle dimdik ayakta kalmak zorundaydı. Bir adam kendi elleriyle yıktığı aşkın duvarlarını yine kendi elleriyle örebilecek miydi ? Sevdiği kadını aşkına inandırabilecek,onu yeniden kendine ait kılabilecek miydi ? Ya da kadın adamı affedebilecek,onun sinesine başını güvenle yaslayabilecek miydi ? Bu bir ayrılık hikayesi değildir.Kendini affettirme hikayesidir !! Romantizm içinde #56 Tüm hakları saklıdır.Her hangi bir çalınma durumunda yasal işlem başlatılacaktır. ! Yayınlanma Tarihi ; 26.12.2016 Kapak Tasarım : @smcelep (Eline, emeğine sağlık 🙏)