bu kadar büyük bir adama, bu kadar yoğun duygular beslemem normal değildi.

Tony Stark ve Natasha Romanoff'un bu dünyaya bırakabilecekleri en büyük miras kızları Annabel'di. Bir Black Widow olarak yetişmiş, babasının mirası olan demir zırhı giydiğinde ise damarlarındaki tutku alevlenmişti.

'Sana benden uzak durmanı söylemiştim.' Dibime kadar girdiğinde geriye gidemeyip, sadece elimi göğüsüne koyabilmiştim. 'Karşıma çıkan sensin ama, üstelik bu hâlde.' Burnuma kokusu dolarken kelimeleri kafamda düzenlemeye çalışıyordum. 'Buna bir anlam yüklemeye kalkma.' Güldüğünde göğüsü elimin altında titriyordu. 'Ateşle oynuyorsun mia bella.' Burnunu boynuma sürttüğünde gözlerimi kapattım. 'Yanmak hoşuna gidiyor belli ki.' Gözlerimi açtığımda onu geriye ittim. 'Uzak dur benden.' Duvar ile arasından kurtulmaya çalıştığımda kolunu duvara yaslayarak beni engelledi. 'Onu bu hâlde önüme çıkmadan önce düşünecektin.' Bakışları dudaklarıma kaydığında kendimi iyice duvara bastırdım. 'Siktir git başımdan!' Başını gülerek iki yana salladı. 'Hiç yakıştı mı ama? O ağızınla çok daha güzel şeyler yapabilecekken.'

Bu hikayeyi önceden yazmıştım ama bir nedenden dolayı silmiştim ve yeniden yazıyorum yazmak istedim. Ormana girdiğim için burası daha karanlıktı ve ben ürkütücü bir ormanda araba sürüyordum bardaktan boşalırcasına yağmur yağmaya başladı bu dahada korkutucu olmaya başladı önümde bir şey gördüm ve fren yaparak sağa gittim. Oda neydi öyle bilmiyorum ama yoluma devem etmeye çalıştım araba patinaj çekti galiba çamura battım bir bu eksikti zaten. Korksamda arabadan indim ve Çamura batan tekerleğin yanına gittim ittirmeye çalıştım ve tabiki tek başıma başaramadım o anda bacağımda bir ağrı hissetmiştim bişey beni ısırmıştı hemen arabaya bindim ve telefonumu aramaya başladım telefonumu bulduğumda şarjı yoktu ve telofonumun yansımasında bir kurt gördüm galiba arabayla gitmeye çalıştım ama çamurdan bir türlü çıkmadı o sırada kurt uğulama sesi duydum. Biraz korkmaya başlamıştım. NOT:BU KİTABIN BAZI YERLERİ TEEN WOLFE BENZİYOR OLABİLİR BAZI YERLERİ TEEN WOLFTAN ESİNLENEREK YAZDIM.

Nefesi kesildi. Kalp atışları hızlandı. En kötüsü ise; yine kasıklarında tatlı bir sızı dolandı. Bu adam farklıydı. Bu adamın zümrüt yeşillerinin siyaha çalacak kadar koyulaşması bile muazzamdı. Bu adam tehlikeliydi. Ama bu adam arzuydu. Bu adam kırmızıydı.

Nice ölüler, nice ölümler gördüm. Çoğu çığlık çığlığa son bulurken, pek azı sessizce olup bitti. Bazılarının ruhu bedenden ayrılıp gökyüzüne süzüldü. Kimininse ruhu yaşayan bedeninde can verdi. Gördüğüm ilk ölüm değildi bu. Sonuncusu ise hiç değildi. Yine de asla unutamayacağım bir ölümdü. Ben hayatın bir rehiniydim. Yaşıyordum çünkü ölemiyordum. Onunla ise aynı yönde yürürdük ve sonsuzluk hakkında konuşurduk. Ama burası bizim sonumuz oldu. Sadece birbirimizi yıktık. Aynı rüyayı gördüğümüzü sanıyordum ama bu rüya sadece bir rüya olarak kaldı. Oyunumuzun sonunda ayrılık vardı ve yalanlarla doluydu. Ödediğimiz bedel buydu.

Psikiyatrist, karanlık kadar çekici ve zeki bir adam... Şizofren, öldürücü güzellikte bir kadın... Her şey çok normaldi ta ki kadının aslında şizofren olmadığını öğrenene kadar. Her şey karanlıktı, kanlıydı, tutkuluydu, acı verici, büyüleyici ve gerçekti. Bu aslında masal kadar inanılmaz ancak kırmızı kadar kızıl, siyah kadar karaydı.

Dışarıdan güzel görünen pek çok şeyin içi çürüktür. Ancak öyle gösterişli, öyle harika görünür ki içindeki zehri kimse fark etmez. İmrenilen aşk hikayelerinin altında onlarca sır gömülüdür. Ancak kimse bu günah topraklarını kazmak istemez. Her barışın altında kanlı bir savaş gizlidir. Ancak kimse ondan bahsetmez. Ölüler tarihe gömülür, dudaklar mühürlenir. Buzdağının görünen yüzü suyun üstünde tüm gerçekliğiyle süzülür. Oysa, suların altında bekleyen çok daha büyük ve karanlık gizemler vardır. Ancak kimse bunu hissetmez. Taa ki gerçekler kapalı kapıları zorlayıncaya, hava birden bulutlanıncaya ve ölüm yeniden kol gezinceye kadar...

Herkes bilir ki insanlar bu evrende yalnız değildir. Vampirler, periler, hayaletler, cadılar, troller... Hepsi bu evrenin bir parçası. Bizim hikâyemiz ise ailesinden dışlanmış, doğal hali olan ejderhaya dönüşemeyen ejder bir kız hakkında... Bu hikaye 2013 yılında yayımlanmaya başlanmıştır. 2021 de hala devam etmektedir. (Bir yazarın evrimleşmesine tanık olmaya hazır mısınız?) Cover by: @MehlikaDuygu

yine karanlık, ama intikam kokan bir sabah... Neden mi karanlık? çünkü yeraltında ışık olmaz da ondan... peki neden mi intikam kokuyor? çünkü yıllarca alınmasını beklediğim intikamımın gerçekleşmesi, bügün ki güç gösterisine bağlı. "Ben Hadesten olma, persphoneden doğma, Karanlıklar Tanrıçası ve yeraltı prensesi Nora. Ailemin huzurunu bozan ve abimin ölümünden sorumlu olan herkese, bedelini en ağır şekilde ödeteceğime kanım üstüne yemin ederim!" İşte her şey, o gün ettiğim kan yeminimle başladı... "Hikaye kapağı: SALAİ DESİGN Alıntı yapılamaz!! Tüm telif hakları şahsıma aittir... Herhangi bir çalıntı dahilinde gereği yapılacaktır...