Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

Karanlığı içerisine hapsetmiş bir çift kahverengi göz! içi ve dışı kara olan bu adam adeta ölümü andırıyordu bakışlarıyla sevdiriyordu cenneti de cehennemi de! Sadece bir kez bakmak ve gözlerinin içinde kaybolmak gerekiyor ölüm kokan nefesini hissedebilmek için! ///// "Bugüne kadar gitmemi hep söyleyen sen değil miydin? Bende öyle yapıyorum işte"diye açıkladı tepkisiz ve soğuk bir ifadeyle. Ben bir kaç saniye duraksadım söylediklerinde haklıydı tanıştığımızdan bu yana her zaman hayatımdan çıkmasını istemiştim fakat şimdi öyle değil her saat her dakika yanında olmak istiyordum. "Evet ben söylemiştim ama şu an öyle düşünmüyorum"diye itiraf ettim. Araf bu itirafı yapmam için tetikte bekliyor gibiydi. "Şu an nasıl düşünüyorsun peki?"diye sordu. Önce derin bir nefes aldım beni pür dikkat dinliyordu. "Kim olduğumu biliyorum, neler yapmak istediğimi, beni üzecek şeyleri artık öğrendim. Her gün aynı hisle nasıl baş ederim öğrendim ama senin yanındayken hep o güçsüz kız kalmak istiyorum!"diye fısıldadım Araf'ın gözlerinin içine bakarak. "Ben gitmeni istemiyorum! Gideceğin düşüncesi bile benim içimi yakıp kavururken senden gitmeni nasıl isteyebilirim?"diye mırıldandım.

Veda Caddesi'nin devamıdır.

"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?

EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLDU. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE <3 "Bizim bir hikayemiz yok" diye geçistirdim. "Sen, seni yakıp kül edecek bir aşk istiyorsun Masal. Normal tanışmalarda gözün yok. 'Seni seviyorum'ları önemsemiyorsun aslında. Herkesin bildiği sevgi sözcüklerini istemiyorsun. Sen herkesin olduğu bir salonda sahnede oyun sergilemek istemiyorsun. Herkes karanlık salonda oyunu izlerken sen arkada ışıklar saçarak kendi oyununu yasamak istiyorsun. Sen ne Mert'i ne de Atalay'ı istiyorsun. Sen bu oyunda kendin gibi normalle yetinmeyen birini istiyorsun. Cesaretinizle ateşte yürümeyi göze aldığınız bir aşk istiyorsun." Bu sensin diye düşünsem de"Bunları neden anlatıyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak. Başını bana çevirip omuz silkti ve sırıttı. "ÇÜNKÜ BU BİZİM HİKAYEMİZ."

Uzaklarda kalmamın verdiği acı mıydı ruhumu yakan yoksa kendime bile itiraf edemediğim bir teslim oluş muydu? Kim bilir kaçıncı kez gelmişimdir bu tren istasyonuna en acıklısı senle olanıydı. "Araz" Evet kalbimdeki sancının ruhumdaki o inanılmaz sahibi! onu arkamda bırakmamın verdigi acıya katlanamayan küçük yüreğim şimdi paramparça idi,galiba bu olanlardan sonra onu asla göremeyecektim. Ya da onu kalbimde yaşatmak üzere kendime daha cok hapsedecektim. İnanılmaz bir aşk hikayesi değildir her zaman olanlar ama bizimkisi sahiplenişin,başka tende can buluşun ve dünyaya ancak beraberken hükmedişin hikayesiydi... Güzeşte "geçmiş olan..."

Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."