Bloglar sessiz tipler için en muhteşem günlüklerdir.Peki ya bu günlük bende geçmise dair bir anı olarak kalmaktan çok dünüm,bugünüm,yarınım, hayatımın tamamı olacaksa?

Gözlerinden ismini almış ve ismi gibi bakmış iki insanın hikayesi... " İçinden bulanıp geçtiği renkleri unutmayan bir hayvan var mıdır sorusunun cevabı muhtemelen "Alaz" iken, gökkuşağının tüm renklerini barındıran varlık nedir sorusunun cevabı "menekşe" olacaktır. Fakat bu çok gizli bilgileri kimseler bilmese iyi olur ne de olsa biz bilsek de onlar hâlâ inkârı tatlı bulduklarını sürekli itiraf ederler... "

Küçüklüğümden beri bir çok hayalim olmuştu benim. Aileme kavuşmak istemiştim. Olmamıştı. İçimde gün geçtikçe büyüyüp, bana daha çok acı veren bu aşkın beni yakmadan önce son bulmasını istemiştim. Olmamıştı. Aşkım bitmiyorsa sevgime karşılık bulmak istemiştim. Yine olmamıştı. Bugüne kadar hayal ettiğim hiçbir şey olmamasına rağmen aptal gibi bir hayal daha kurdum ben dün gece. Her şey bugünkü gibiydi. Ben yine onları izliyordum. Nikah memuru aynı soruları soruyordu ve Eylül yine coşkuyla evet diyordu. Sonra Kerem'e geliyordu sıra. Şimdikinin aksine evet demiyordu Kerem. Vazgeçiyordu. Yanlış yaptığını söylüyordu. Ve Kerem bugün bir hayalimin daha asla gerçek olamayacağını göstermişti bana, evet diyerek. Şimdi ise tek bir dileğim var benim. Kaybolmak. Kerem'in nikah memurunun sorusuna verdiği cevap gibi. Bir ömür boyu kaybolmak.

"Kır dök ama yakışmaz benim adamıma." Bazı adamlar vardır: üzerler, kırarlar, dökerler... Bazı adamlar vardır ki, hep sever. Karşılık gütmeden, sadece sever. Sevilmek ister. Canı yansa da, kalbi kırılsa da sever. Sükut düşer dilden, sessizliğin inci taneleri insanların eteğinden yere dökülür. Sessizlik biter, sevgi biter, aşk biter. Ve en önemlisi; umut biter. Umut var mıdır sorusuna verebilecek benim herhangi bir cevabım yok ama bu konu hakkında, Kerem'in size yazabileceği veyahut el işaretleriyle anlatabileceği bir cümle var: "Umut her zaman vardır. Umudun olduğuna inanmak istiyorsan gökyüzü ağladıktan (yağmur yağdıktan) sonra gökyüzüne bak. Bak ki, yağmur sonrası çıkan gökkuşağı parıldasın ruhuna." Şimdi söyleyin bana, Kerem'in umudu yağmur sonrası çıkan bir gökkuşağı misali parıldasın mı ruhunuza? Bu bir ZeyKer hikayesidir. Tüm hakları saklıdır©2016™

"Seni sevmiyorum" dedi. Bugüne kadar duyduğu en güzel sözdü... Kalbi deli gibi, doludizgin çarparken heyecanla nefes aldı. Kendi gözlerinin de söylediği, dilinden bağımsız o sözler döküldü. "Ben de" dedi, "ben de seni seviyorum." Genç adam siyah deri montunu istemsiz tutup gözlerini kısarak şaşkınlıkla baktı. Oysa bilmediği, kendinin görmediği, karşısındaki kızın görüp bildiği bir şey vardı. Dil başka göz başka konuşurdu. Kalpten dile aksederdi sözler, oradan gözlere. Kalpten gelen sözler tek çıkardı. Göze ayrı dile ayrı gitmezdi. Dil yalan söylese de gözler kalbin aynasıydı ve asla yalan söylemezdi. Şimdi sevdiği adamın söylediği gibi. Dili yalan söylüyordu ama bakışlarındaki sevdası kalbinin yansımasını gösteriyor sadece iki kelime söylüyordu. Seni Seviyorum... Canım arkadaşım Zehra'mın katkılarıyla!

Ruhsuz bir adamla evlendim. Ruhsuz, duygusuz, gaddar, kaba ve insanlıktan yoksun bir adam... Artık Karahan konağında o ruhsuz adamla bir ömür geçireceğim. Ben beyaz gelinlikle annemin evinden çıkarken herkesin gördüğü gelinlik değildi, üzerimdeki... Kefenimdi... O gelinlik üzerimden çıktı ama kimsenin görmediği kefenim hâlâ üzerimde. Kimse görmese de ben görüyorum. Ben her gün öldüğümü sanırken, aslında o adamı gördüğüm gün öldüm ama bilemedim. Ben kim miyim? Hande İnanoğlu. Kerem Karahan'la evli, hayatı cehennemden daha cehennem sıradan biri... Çok sevdiğim arkadaşım Zehra'mın katkılarıyla.. Sonsuz teşekkürler NOT: TÖRE HİKAYESİ DEĞİLDİR!

LİYA "Aşk nefretten beslenir." Bir varmış bir yokmuş.. evvel zaman içinde kalbur saman içinde saçları bukle bukle bir kız çocuğu babasının dizinin dibinde, annesi ona en sevdiği masalı anlatırken bir daha uyanamadığı -uyanmak da istemediği- bir ölüm uykusuna yatmış.. *** Bu hikayenin her bir bölümü benim ilham perim olan Tuğçe'me adanmıştır.

Ölümün mevsimidir sonbahar... Sonbaharda seçeneği yoktur yaprağın, dökülmekten başka. Sararmak, dökülmek, sonrası ölüm... Tıpkı insanın ölümü gibi. Ben de tıpkı o sarı yapraklar gibi meçhule savrulurken rastladım ona. Bu kez önümde seçeneğim vardı. Ya ölümden kaçacaktım ya da ölüme aşık olacaktım. Ölüme aşık olur mu insan dedim, cevabını şairin sözlerinde buldum. Aslında yaprak sıkılmıştı ağaçtan bahaneydi sonbahar... Aslında ben sıkılmıştım hayattan, yaşamam için bahanemdin sen benim...