Başını yana eğdi. O an farkettim, sarhoştu ve büyük ihtimalle büyük bir hata yapacaktı. Tahmin edin ne oldu? Ben de sarhoştum ve büyük bir hata yapmaya hazırdım.

Aynı sayfayı beşinci okuyuşumdan sonra elimdeki kitabı sıkıntıyla yanımdaki masaya bıraktım. İzleniyor olma hissi bir an olsun peşimi bırakmazken kitaba odaklanmak çok zordu. Kafamı kaldırır kaldırmaz verandadaki kurtla göz göze geldim. Kürkü kehribar rengindeki gözlerini daha da vurgulamak istercesine siyahtan başka renge sahip değildi. Gözlerinin içine bakmak hipnoz olmak gibiydi. Sadece gözleri de değildi beni hipnoz eden. Verandaya geldiğinden beri buradan başka bir yere ayrılamamıştım. Sürekli beni izlediğini hissetmem ve her kafamı çevirişimde göz göze gelmemden rahatsız da olsam buradan bir yere ayrılamıyordum.

Ne kadar yükselirsen o kadar sert düşersin, değil mi? Tüm hakları kumbaranın götünde saklı.

'Bazen iki insan konuşmaz. Biri dinleyici olur, diğeri sessizlik. İki insan konuşmadığında sessizlik, kelimeleri utandırırmışçasına, onları birbirine bağlar. Sözcüklerle verilecek sözlerden daha sıkı ve daha sağlam bir şekilde. Dinleyici, hayatının anlamını, sessizliğin kendisi olmuşken sever ve sessizliğe bürünmüş olan, dinleyicisine onu ne kadar sevdiğini sessizlik ile anlatır. İşte iki insan konuşmadığında sessizliği bozacak tek bir cümle vardır. Ağızlardan çıktıktan sonra anlam kazanan, hiç unutulmayacak ve uğruna ölünülecek bir cümle. Sana aşığım.' Park Chanyeol...