"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Bir eylül akşamında hem bir günaha saplanmış, hemde bir sevdaya tutulmuştum. Ne geri dönecek cesaretim, ne de kaçacak kadar yürekli bir kadındım. Bir yalana inanmıştım, gözlerimin içine bakarak sevda türküleri söyleyen adamı kendi ellerimle defalarca kez vurmuştum. Çocuktum, dilim yanmıştı bir kere sevdadan. Acının eşiğine düşmüştüm, sevdiğim adamın gözlerine bakıp aman diyordum. Yanıyordum, kanlı ellerinin arasında bana baktı. Sevdiğim adam. Yüreğimi ateşe verip dağlayan adamdı o. Ağlamaktan konuşamıyordum. Yüzüne dokunmak istedim fakat alev almaya başladı. "Dokunduğun an yanıyorum görmüyor musun, ben senin avuçlarında bu kadar tutsak iken, senin bana her seferinde cehennem vad etmen niye Mihrima niye." " Sen bana cennet vad etmedin Ali." dedim göğsüne el basar gibi. Koyu yeşil gözlerinin arasında bana baktı. " Ama, sende benim bir kez olsun ellerimden tutup seni bu cehennemden çıkarırım demedin Mihrima. Hala seni deli gibi isteyen kalbime de, yüreğime de yazıklar olsun." Bedeni gözlerimin önünde eriyip gitmişti. Gitmişti. Fakat bu gidiş diğerleri gibi de değildi. Bir şehir, bir memleket koca dünyayı üzerime yıkıp gitmişti. Yüreğimi ateşe veren, göğsümde binbir çiçek açtıran aynı adamdı. Sesimi soluğumu kesen de, bana bir hayat daha bahşeden aynı adamdı. Geleceğini söylemedi, Gelmeyeceğini de. Not; " Kitapta +18 kısımlar olacaktır. Rahatsız olacaklar okumasın - okumadan da geçebilirler." Yetişkin içerik.! ©

Korkuyu Kalbinizde Hissedin.