Saftirik (Greg) ve ailesi, başka bir eve taşınmak zorunda kalıyorlar! Yeni ev = Yeni bir hayat demek! Saftirik yeni hayatına nasıl alışacak? Başına nasıl olaylar gelecek? Manny'nin sakarlığı, aile kavgası.. Tüm bunlar yetmezmiş gibi bir de LANETLİ EVE taşınıyorlar! Saftirik Greg ve ailesi bu sorunlara nasıl çözümler bulacaklar? Hadi durma, Hemen Okumaya Başla! Not: Bu hikaye tamamen hayal ürünüdür ve Wimpy Kid Saftirik Resmi Eseri değildir. Bu kitabı okumadan önce ilk olarak "Saftirik - Okuldan Kaçtık" isimli kitabımı okumanızı tavsiye ederim. Tüm hakları saklıdır

RAPUNZEL çok güzel bir kız ve umutla mutlu geleceğe bakıyor

Paylaşan: HmeyraHarman

Dev adamın, nazlı kadınının hikayesi... "Satır içi yorum yapan okuyucular istiyorum canlarım, ona göre başlayın" °•°•°•°•°• Arkamı dönmemle ödüm patladı. Çağın abi dibime kadar girmiş bana bakıyordu, hafif gülümsemesiyle. "Ödümü kopardın Çağın abi" dedim başparmağımla damağımı ittirirken. Yanıma iyice yaklaşıp elinin birini tezgâha koyarak beni tezgâhla arasında bıraktı. "Bana mı sardın sarmaları" dedi nefesini yüzüme bırakarak. Dilimi yutmuş gibi karşısında ağzım hafif açık bakakaldım. Neden bu kadar yaklaştı ki? Nefes alamıyordum. Önce korkudan, sonra şaşkınlıktan havada kalan ellerimle öylece bakıyordum. Ellerimi tutup kendine çekti. Sol elim aşağıdayken başparmağıyla avucuma daireler çiziyordu, sağ elimi kaldırıp avuç içimi kokladı. Silah tutmaktan nasırlaşmış elleri küçük ellerimi kırmaktan korkar gibi tutuyordu. Kokladığı avucuma derince bir öpücük bıraktı. Sanki karnımdan aşağıya bir şey kaydı gibi hissettim. Dudakları hala avucumdayken gözlerini bana çıkardı. O kadar derin bir özlemle baktı ki titredim. Bana bakarken parmaklarımı teker teker öptü. "Dudaklarım tenine yıllar sonra kavuştu, bir daha ayrılık istemiyor Nazlı kızım"

Su gibiydi iki genç kız da. Öyle narin öyle güzellerdi. Birinin adı Zeynep'ti. Bakanlar gözlerini alamazlardı. Babasının en değerlisi, mücevheri, güneşiydi. Birde Mardin'in ağası vardı. Ömer Ağa. O bir şey isterse olurdu, kimse karşı gelemez gelmeye cüret bile edemezdi. Bütün aşiretlerin de Mardin'in de ağasıydı. Herkes bilirdi onun sözü sözdü. Adaleti kendisinden hep bir adım önde olan bir adamdı. ______________________________________________ "Berzan ağa vermezlerse kaçıracakmış seni hiç mi korkmuyorsun?" Kahkaha attı kardeş bildiği arkadaşının sözüne Zeynep. "Asla evlenmem onunla kaçırırsa da elbet yolunu bulur kaçarım kaçamazsam da canıma kıyarım yine de yar olmam ona." "Yine de bir düşünseydin babanın durumu zorda Paşaların oğlu o kurtarırdı sizi bu durumdan." "Sen delirdin mi Dilan asla evlenmem onunla dedim ya hem babam söz verdi okutacak beni. Değil Paşaların oğlu koskoca Mardin'in ağası Ömer Ağa bile gelse alamaz beni." Kararlılıkla konuştu genç kız kendinden çok emindi. İlerde çalıların arkasında biri daha vardı ama küçük kızın böbürlenerek konuşmasını kahkaha atmadan dinlemeye çalışan. Hele son sözlerini duyunca gözlerinde pırıltılar beliren. ---------------------------------- Diğerinin adı ise Dilan'dı. Korkusuz, cesur ve hep yüreğinin sesini dinleyen Dilan. Zeynep'ten daha zor bir davanın savaşını verecekti o. İki genç kız da Mardin'in ateşli topraklarında kendilerini bir anda hem var oluş mücadelisinin içinde bulacaklar hem de aşkın büyülü dünyasının içinde gururlarını kaybetmeden savaşı kazanmanın yollarını arayacaklardı.

Güneş sıcak ola bilir , amma bedenin kadar asla...

Ben Nil. Hira Nil Gündüz. Hayatımın hatasını yaşadığım mahalle yani 'Demirci' mahallesinde doğarak yaptım. Kalbime bir mühür vurulmuştu. Mührün sahibi Demirci mahallesinin liderinin veliahtı yani Uygar Demircioğluydu. Zor bir hayatım vardı. Bunu zorlaştıran bana takıntılı aşık olan Uygardı. Sadece o değil beni onun karısı, Demircioğullarının gelini ilan eden tüm mahalleydi...

''Ahu Dila Tanin.'' Sesi şehrime düşen yıldırım gibiydi, sesi şehrime düşmekle kalmayıp evimi viran ederdi. Dehşetle kapattığım gözlerim, adım yabancı sesin dudaklarından döküldüğünde aynı dehşeti yaşarcasına tekrar açıldı. ''Lezâ Çukuru... Cehennemin yedinci kapısının önüne gelmekle kalmayıp, alevli ateşe dokunan ellerinle kapıyı açtın ve o çukura düştün.'' Birkaç adım attı, sıcak nefesi soğuktan çatlamış olan dudaklarıma değdi. ''Cehenneme hoş geldin diyemeyeceğim, sen zaten çok uzun zamandır burada yaşıyorsun.'' 🕸🕷

"Ben, kalbinde yaşayabileceğim birini hayatımda isterdim," dedim ve yemyeşil gözlerinin içine baktım. "Peki sen, sen nasıl birini isterdin hayatında?" Yeşillerini denize çevirdi, iç çekti. Sabırla bekledim dudaklarından dökülecek olan cümleleri. Uzun uzun baktı denize. Sabrımı sınamak istercesine uzun baktı hem de ve sonunda yeniden bana dönebildi. "Hiç kimseyi," dedi kendinden emin bir şekilde, afalladım. "Neden?" Sordum, kadehinde kalan şarabını bir kerede içti. Boşalan kadehe odakladı bakışlarını. Uzun uzun düşündü. Gözünün ucuyla bana baktığında yüz ifadesi düzdü ama gözlerini yine saklayamamıştı. Gözlerinden anlaşılıyordu kederli olduğu. "Çünkü ben kimseyi kalbimde yaşatamam," dedi, bu cümlenin ağırlığı altında ezilirken acıyla yutkundu ve ekledi. "Benim kalbimde bana bile yaşam yokken, hiç kimseye olamaz."