Onun kafasına sıkacaktım. Bitecekti her şey. Sonrasında kimsenin beni öldürmeyeceğini de söylemişti. Onu öldürmemek için hiçbir nedenim yoktu. Öyle sandım... Öyleymiş gibi yapmaya çalıştım. Sonra birden ona "Beni seviyor musun?" diye sordum. Dudaklarımdan kopan soru başta onu şaşırttı, dağılan şaşkınlığının akabinde sıkıntıyla iç çekti. "Zorlaştırma Tutku. Buna vereceğim cevap işini kolaylaştırmayacak." Silahı avucum içinde sıkarken taviz göstermedim. Tekrar sordum. "Reha, beni seviyor musun?" Birkaç saniye sessizce gözlerime baktı. Orada ne aradı ne buldu bilmiyorum. Ölümü kabullendiği gibi bu sorunun cevabını da kabullendi. "Evet." Ateş ettim. Evet der demez, namludan çıkan mermi onu buldu. Omzuna aldığı yarayla yalpalanarak geriledi. Bembeyaz kesilen parmak boğumlarım, siyah demirle tezattı. Bir zamanlar bende böyle şeylerle tezat düşecek bir kadındım. Susmadım, silahımı da indirmedim. Yine sordum. "Beni seviyor musun?" Aldığı derin nefesin ardından bağırdı. "Evet!" sesi gürleyen gök gibiydi, kulaklarımda yankılanırken beni korkutuyordu. Nefes nefese kanayan yarasına bakarken sakinleşebilmem imkansızdı. Bu defa silahın hedefini bilerek ıskalayıp yeniden ateş ettim çünkü ona ateş etseydim, ölümcül bir yara alacaktı. Amacım neydi? Silah zoruyla ona beni sevmediğini söylettirmek mi? Ne kadar dayanabileceğini ölçmek? Beni sevdiğinden mi öldüremiyordum onu? Hâlâ neyi bekliyordum kafasına bir kurşun sıkmak için? Reha'nın yüzündeki ifade sabrının taşmak üzere olduğunu sinyallerini veriyordu. "Eğer beni öldürmeyeceksen indir o silahı!" 🖤🗝️ Karanlığın Aç Çocukları Serisi; Akılbaz (1.kitap) ve Canbaz (2.kitap) olmak üzere iki kitaplık bir seri ve bütün bölümleri burada tamamlandı. ⚠️Uyarı: 18 yaşından büyük okuyucular için uygundur. Cinsellik ve çeşitli suç unsurlarını içerir.

Hayatın sana iyi, kötü ne getireceğini bilmeden, yürürüz yollarımızda. Bazen tehlike kanımızı dondurur bazen ise yoğun hissedilen arzu duygusu çeker kanımızı. Onun kanı çekiliyordu bu tehlikeli yolda? Ne yapmalıydı peki bu tehlikeli aşkın sonunda? Devam mı etmeli, yoksa vazgeçmeli miydi? +18 öğeler içermektedir İşte başlıyoruz.

Genel Kurgu #113 Genç kız edebiyatı #62 Genç kız edebiyatı #95 Güvenmek güzeldir, güvendiğin dağlara kar yağmadığı müddetçe.. Onur'u sevmek benim tercihimdi.. Ve bebeğini doğurmak da. Ama onun beni bırakıp gitmesi de onun tercihiydi.. Benim ondan intikam almam da benim tercihim olacak..

Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."

Şimdi biz neyiz biliyor musun? Akıp giden zamana göz kırpan yorgun yıldızlar gibiyiz. Birbirine uzanamayan Boşlukta iki yalnız yıldız gibi acı çekiyor ve kendimize gömülüyoruz Bir zaman sonra batık bir aşktan geriye kalan iki enkaz olacağız yalnızca Kendi denizlerimizde sessiz sedasız boğulacağız Ne kalacak bizden? Bir mektup, bir kart, birkaç satır ve benim şu kırık dökük şiirim Sessizce alacak yerini nesnelerin dünyasında Ne kalacak geriye savrulmuş günlerimizden Bizden diyorum, ikimizden ne kalacak?

Lezbiyen olduğumu; en yakın arkadaşımla gittiğim lezbiyen bardaki kızı görünce, ıslandığımı anladığımda fark etmiştim. •Kurgumda "Mavi En Sıcak Renktir" çizgi romanından esinlenmeler vardır.

"Hadi bir oyun oynayalım" dedi ve beni duvarla arasına aldı. "Nasıl bir oyun mesela?" dedim zorla. Bu kadar yakınımdayken nefes almak bile zor hale geliyordu. "Eğer seni tahrik edemezsem bana istediğin her şeyi yapabilirsin." deyince kocaman açıldı gözlerim. Kasıklarımda çoktan bir sızı belirmişti. "Ama... Eğer seni tahrik edebilirsem..." diye fısıldadı ve kulağıma eğilip ilahi sesiyle devam etti. "O zaman kork benden." Elbette beni o kadar çabuk tahrik edemezdi. Liseli ergenler gibi değildim ben. Beni tahrik etmesi için çok daha fazlası lazımdı. "Kendine fazla güvenme. Beni tahrik edebilmek o kadar kolay değil." dedim. "O zaman izle ve gör Nida. Çünkü birkaç dakika sonra altımda inlerken çok daha fazlasını isteyeceksin." Kasıklarımdaki sızı kendini daha çok belli ederken cesur bakışlarımı Berk'e yönelttim. Oyun istiyorsa ona zevkle verirdim!

İnsanların kendilerine bile söyleyemedikleri arzularını veya yaşadıklarını yazdım. Belki ikinci kitabımda daha da siz olacağım. Bunu bu kitaba karşı duygularınız belirleyecek demiştim. Kitabın yayınlandığı zamandan, şu zamana kadar verilen oy sayısı ise benim ilk cümledeki tespitime delil niteliğinde oldu. Okuyan sayısı bunca fazla iken oy veren sayısı aksine yok denecek kadar. Belki de beğenilmedi gerçekten. Bazı yapılan yorumlar aksini gösterse de. Kitabı okuyup, hatta beğenip de oy vermek istemeyen büyük bir kesim ise, muhtemelen bu derece açık saçık bir kitapta görünmek istememekte diye düşünüyorum. Her ne kadar benim dışımda kimse oy verenleri göremese de. İnsanların sadece ben de olsa duygularını göstermekte geri kaldığını görüyorum. Umarım kurduğunuz ve/veya kuracağınız ilişkilerinizde bu kadar çekingen davranmıyorsunuzdur. Bu size ve partnerinize o kadar çok şey kaybettirir ki, ilacı ve tedavisi olmayan zaman hastalığında geriye dönmek imkansızdır. Büyük yaralar kalır sizde olmadığını düşünseniz de partnerinizde. Çünkü siz bir Merve, Hale, Mert, Macit veya diğer karakterlerden birisinizdir. Çoğu zaman da yan karakterlerden biri. Bir türlü oyuna dahil olamayan veya dahil olmaktan çekinen. Ama şunda hepimiz hem fikir olmalıyız ki, hepimiz burada yazan bir çok şeyi yaptık, yapmak istedik veya yapamadığımız için üzülmekteyiz. Yeri geldi Merve gibi tek başına mücadele vermiş, Hale gibi kötü durumlara maruz kalmış, Macit kadar güçlü hissetmiş, ya da Tülay kadar farklı yaşamış, Serap kadar çekinmiş, Mahmut kadar fırsatçı olmuş, Taner kadar da yalnız kalmışızdır. Siz bu kitabı okurken bile kendinizi bir karakterin yerine koyacaksınız. Ama diğer karakterler de nedense size yabancı gelmeyecek, hatta bir çok anlamda aynı olacaksınız. Siz de okurken böyle düşünmeli, yalnız ve sakin kafayla okumalı, en azından dü

Yavaş, yavaş, daha yavaş. Hissettiğim bedeni bir yavaşlığın akıbetine uğrayan duygularımın hırsıydı. "Hişşşt!" Dedi efendim. "Sakin ol ve kendini bana bırak Emily." Durdum ve düşündüm. Fakat popoma yediğim şaplak doğru düzgün düşünmeme izin vermiyordu. Aralık kalan dudaklarımdan firar etti, tutkunun iniltiyle yükselişi. "Sen kime aitsin? Cevap ver!" Diyen Efendime haince sırıtarak karşılık verdim. "Size aitim efendim. Yalnızca size..." "Kime!?" Diye sordu tekrar sertçe. "Size efendim. Sadece size aitim." "Güzel..." dedi efendim."İyi kız. Aferim." Kalçalarıma sarılan eller, içimi tatlı bir hisle doldururken gülümsedim. Efendimin elleri kalçalarımdaydı. Ben yalnız O'nundum. Ve bu onun Oyunuydu. Emily: Efendisine sadık bir köle. İhtiraslı bir güzel. Sadakatli bir aşık. Uzun sarı saçlara ve açık kahve rengi gözlere sahip. Aaron: Kölesinin gözde Efendisi. Asilzade bir patron. Yalanlarıyla meşhur aşık. Kumral saçlara ve mavi gözlere sahip. Ve kesinlikle Emily ona ait.

Kader baştan çizmişti hayatlarını. Bütün roller dağıtılmış, her ayrıntı düşünülmüştü. Yağmurlu bir günde karşılaşmışlardı. İkisi de sinirli ikisi de birbirinden öfkeliydi.Yavuz tesadüf diye düşünürken Esra tevafuk diye içinden geçirmişti. Bu kadar zıt fikirliyken nasıl bir yaşam kuracaklardı? Aşk mıydı? Yo.. Hayır, onlarınki aşk evliliği değildi. Peki neydi, iki insanın yaşamlarını birleştiren? Soluksuz bir aşk hikâyesinin yanı sıra onları sürükleyen zorluklarda yer alıyordu. ..OLMAZSA OLMAZIMSIN...