Efsun Zorlu; atandığı Urfa'da mecburi hizmetini yapan tıp fakültesinden yeni mezun, çiçeği burnunda bir hekimdir. Daha mesleğinin ilk günlerinde, henüz on sekizine yeni girmiş bir hastanın intihar vakasıyla karşı karşıya kalır. Hastasının vücuduna bırakılan izler onu adım adım kendi geçmişine götürürken, geleceğini aniden tanımadığı insanların dudakları arasında bulur. Asla geçmemiş geçmiş, verilmiş sözler, kurtarılan hayatlar, doğrultulan namlular, yalanlar, fermanlar ve aşk. Devrim gibi bir kadın, Urfa'nın göbeğinde destan gibi bir sevdanın koynunda bulur kendini. Koca düzene baş kaldırıp o düzenin minnet ettiğine yenilmekse ne aklının ne de kalbinin kabulüdür. *** "Ağlarsam ölürüm." derken sesim düz, çoktan kabullendiğim bu gerçeği ilk defa dile getirişime rağmen sakindi. Çoktan. Saatlere dökülürdü ama bana şehirler aştıracak kadar çok gelen o vakit. Vücudumun ağrısı ruhumun sancısının çok altındaydı. Onun gözleri bende olsa da ben boşluğa odaklanmıştım. Üzerimde olan bakışlarının ağırlaştığını hissettim. Fetih bana çok ağır bakıyordu. Sırtıma yüklenen çuvallar biraz daha bel bükmeme sebep oldu. "Neden," dediğinde ne dediğimi çok iyi anlamış da yersiz bir sorgulayışa bürünmüş gibiydi. "serçe misin sen?" Kaşlarım hafifçe havalandı, başımın ağrısı belirginleşti. Uzun süreden sonra ona bakan ben oldum. Söylediği şeyin altındaki anlamı yakalamaya çalışıyordum ama buna çok uzaktım. Bunu anladı ve dudakları kıvrılacak sandım. Halbuki gülümsemeye çok uzaktık. "Serçeler," yüzünü hafifçe yüzüme yaklaştırdı. "Ağlayınca ölürlermiş. Bu yüzden mi bunca zamandır gözlerinin kuruluğu?" Bu konuşmadan sonra onun serçesi olacağımı, hatta olduğumu bilemezdim. Tıpkı bu topraklarda serçeyi öldürmenin kadını ağlatmak olduğunu bilmediğim gibi.

Beni sevebilir miydi gerçekten? Böylesi kötü bir adam, sevgi nedir bilir miydi? ▪▪▪ ID1826RG

"Ben delirmedim sadece yaşanılanları kimseye inandıramıyorum." | Seri 3 kitaptan oluşmaktadır. Serinin ilk iki kitabı yayımdadır ve tamamlanmıştır. Serinin ikinci kitabıdır. |

İçimde ki girdap gittikçe büyüyor ve önüne ne çıkarsa yakıp küle çeviriyor. Karşımda ki küçük kiz nasıl bir kara deliğe yakalandığının farkında değil ama öğrenecek. Zeynep Korkmaz. Yıllarca bir gölge gibi izledim onu. Benden çaldığı sevgiyle mükemmel bir çocukluk geçirdi. Ve babası Mümtaz Korkmaz. Benden annemden esirgedigi sevgiyi ilgiyi kendi kanindan olmayan bu kiza karısı olmayan bu kadına vermişti. Hatayı hep kendimde artmıştım yıllarca ama hata ne benim nede o gidince kahrindan ölen annemde değildi. Tüm suç o kadın ve kızındaydi. Benden babami çalmışlardi şimdide ben onlardan herşeylerini çalacaktim. Benden en değerlimi almışlardı. Annemi. Bende en değerlilerini alacaktim.kizlarini. Adim. Ant Korkmaz İntikam için ilmek ilmek ördüğüm örümcek ağına düşmek üzere olan kıza baktım. Zavallı kurbanım hic bir şeyden habersiz gülüyor ama cok yakında acıların en büyüğüyle tanıştıracağım onu. not: 10 mayıs 2016 Tarihinde waatpad dijital ortama katılmıştır. izinsiz alınması çoğaltılması yasaktır.

Ailesini cinayetle kaybetmiş bir kadın. Onu kaçıran bir katil. Sırların karşısında gerilen iki ruh. Ve bir kelebek uçtu başımın üstünden. Kanatlarını çırparak mavi mor renkli bulutlara doğru ilerlemeye devam etti. Güçsüz kanatları bir kaç çırpınıştan sonra derin dalgalara kondu. Azrail yavaşça girdi kelebeğin kanına. Bir kaç çırpınış daha... Ve kelebeğin kalbi Azrailin'in pençeleri arasındaydı. Azrail Kelebeğe aşık oldu. Zavallı kelebek Zavallı Azrail Asla mutlu olamadılar. #Kelebek'te 6. Sırada 06.08.2018 #Cinayet'te 42. Sırada 10.08.2018 #GençKızEdebiyatı'nda 2. Sırada 13.08.2018 *Kapak şahsıma aittir.

Duyuyor musun? Sallamayı bıraktığın beşikte ağlıyor ölüm. (Bölüm sayısı sizi korkutmasın, iki seri (1 ve 3) aynı hikâyede yayınlanıyor.) 1. Seri Ölümün Elçisi 3. Seri Azrail'in Gölgesi bu serinin içinde yayınlanmaya devam ediyor. Cennetten cehenneme kovulan bir melek ve ona aşık olmak üzere olan bir zebani. Ölüm emri verilen bir masumiyet ve onu ilk kez gören ölüm meleğinin emre ihaneti. ''Öyle bir Kara ki; Siyaha İhanet! Söylesene, sen kötülüğün hangi tonusun?'' O, geçmişinin tuttuğu bir kiralık katildi. Ve geçmişi; 'Hesabını sor.' diyordu. 'Canının yanması dininceye kadar, hepsinin canını al!' Yağız Kara, beklediği yılların acısını almaya geliyordu. Ama habersizdi, onu bekleyen tüm planını değiştirecek biriydi. İçinizi ürpertecek kadar gizemli olan bu adam, tek bir amaç güdüyordu. Hayatının tek bir amacı vardı ve bu amaç birçok kişiye mezar olacaktı. Dar bir sokakta buluşan o gözler, onun kalbini yerinden oynatacak kadar, daha önce hiç hissetmediği kadar sıcak gelmişti ona. Kendinden bir haber olan o genç kızın karşısında beklediği dakikalar ona asırlık gelmiş, çok kısa bir süre içinde olsa hissetmişti; o çok özlediği ılık esintiyi. Kalbine değen bu ılık esinti kızın bindiği o mavi araçla buzdan kazıklara dönmüş, kalbine saplanmıştı. Ve genç adam uzun bir zamandan sonra ilk defa hissettiği bu sıcaklığı unutmayacaktı, kalbine saplanan ılık rüzgarın buzları eriyerek kalbine akacaktı. Ve o benimsediği soğuğu yaşarken, kalbi yanacaktı. ''Cehennemime hoş geldin, çocuk.'' İlk yayınlanma tarihi: 24 Mart 2015 © Tüm Hakları Saklıdır. Kopyalanıp, üzerinde başka bir işlem yapılamaz.

"Eğer dediklerimi yapmazsan," eliyle tavana astığı cesetleri gösterdi. "Onlardan bir farkın olmaz, yarın seni de mumyalar buraya asarım ve... viskimi yudumlayıp başka talihli aramaya başlarım." 26.01.2019 ❧

Geçmişin karanlığından kurtulmak isteyen küçük bir kız çocuğuydum sadece. Aynaya her baktığımda gördüğüm kesikler, geceleri ortaya çıkan kabuslarımla birlikte geçmişimden bana kalan yegane emanetlerimdi. Kaçak sürdürmeye çalıştığım hayatımı bir çırpıda dağıtan bir çift yeşil gözün esiri olduğumda, geleceğe dair kurduğum hayallerim bir bir yıkılırken, beni etkisi altına alan bu gözlerin beni geçmişime teslim etmemesi için elimden geleni yapacaktım. Aramızda ne nefretler ne korkular geçecekti, ne yangınlar kavuracaktı yüreklerimizi... Aşk; yaşanmışlıklarımızın arasında filiz veren bir gonca olacaktı sadece... Öfkemizden, bazen de çaresizliğimizden arta kalan zamanda, bizi bizden koruyan sığınağımız, birbirimizle savaşmayı bıraktığımızda bizi bir arada tutan olacaktı...

053**: Şu an anayasanın bilmem kaçıncı maddesine göre suç işliyor muyum bilmiyorum ama 053**: Umurumda da değil gerçi 053**: İşliyor muyum acaba ya? 053**: OFF NEYSE NE DİYORDUM 053**: hatırladım 053**: normalde de bu kadar suratsız mısın yoksa 053**: güzel gülümsediğini bildiğinden mi saklıyorsun herkesten?

Ezra Erdem, karanlığın adamı değildi. O tam olarak karanlığın kendisiydi. Bizim hikayemiz toz pembe değil, grinin en sisli haliyle başlamıştı. Babamın borcuna karşılık, Türkiyenin gelmiş geçmiş en acımasız mafyasına verilmekti kaderim. Çok ilkel değil mi ? Fakat ailemi, kahramanım olan babamı o pislikten korumak bu sefer benim ellerimdeydi. Ellerime yüklenen bu ağırlık, ellerimi ve ruhumu her ne kadar yaralasa da, hayallerimi yırtarak bu yaralara sarmıştım. Bu yaralardan kan değil çaresizliğimin sessiz haykırışları akıyordu. Ruhum kendini düşlerime asmış, intihar etmişti. Bedenim her şeye inat dimdik durmaya çalışırken, umudum ; göz yaşlarımı biriktirdiğim denizde boğularak can vermişti. Buraya kadar her şey çok karanlık. Kalp kalbi görmüyor, kimse sol yanlarının sessizce haykırdığı yardım çığlıklarını duymuyordu. Ta ki o ana kadar. Yağmur yağdı, gökkuşağı ortaya çıktı. Nefretin erittiği gökkuşağı yer yüzüne akarak kalplere doldu ve o an kapı tıklandı... Gelen her şeyi değiştirecek olan ; AŞK'tı. Bu karanlığın aydınlanma hikayesi değil, bir aydınlığın öldürülüşünün hikayesidir.... © Tüm hakları saklıdır. İznim olmadan kopyalanamaz, çoğaltılamaz. Yayın tarihi ; 20 Şubat 2015 NOT ; İznim olmadan Şebefruz ve Leyl-i Tarık isimleri kullanılamaz. 17.12.2017 Genç kız edebiyatı #3