Hiç beklenmedik bir anda, soğuk bir adam dahil oldu, sıradan olmaktan sıyrılamayan hayatlarımıza... Sadece onun varlığıyla, bütün hayatımın ipleri koptu ve başıboş kalan kaderim, Kızıl Gözlü Adam'ın varlığıyla şekillendi; ellerinde yoğruldu, gözlerinde boğuldu. Acı çektiğimde bilirdim ki, o da acı çekerdi. Ölümle yüzleştiğimde ise koşar gelirdi. Cehennem çukurunu andıran gözleri vardı. İçine düşüp yandığım, yandıkça harlanan ateşin beni yuttuğu, yaktığı bir kızıllık. Acıların arasından doğmuş olan adam, Mete, tanıdığım en insancıl varlıkken, Acılarla beslenen adam, Albatros, tanıdığım en karanlık varlıktı. Ve her nasıl oluyorsa, İkisi tek bir beden içinde sıkışıp kalmış, Savaşıyordu. İşte bu savaşın ortasında kaldı kalplerimiz... Kah yandı, kah söndü, kah kül oldu ama asla ölmedi, ölümsüzdü! **KİTAP YASAL OLARAK KORUMA ALTINDADIR - KOPYALANMASI YASAKTIR** KBV 17.10.2015-Cumartesi Vampir kategorisinde 1.!!! KİTABIN ESKİ İSMİ KORUMAM BİR VAMPİR'İDİ.

Zengin olmak hiçte iyi değildi. Liseden kurtulmama son bir sene kalmışken o mendebur ile abim yüzünden tanışmak zorunda kalmıştım. Yeşil ama öfkeli gözleri, rüzgara meydan okuyan saçlarıyla ayaklı bela olan müstakbel kocam Poyraz ve tabiki eksik olmayan çetesi… Sanırım her şey için çok geçti. Ben artık poyrazdan geriye kalan bir rüyaydım…

ŞİMDİ EPSİLON YAYINEVİ KATKILARIYLA TÜM KİTAPÇILARDA... ------- "Biz, aynı rengin iki farklı tonuyduk. Bir yanda soğuk bir gecenin üzerine dökülen ay ışığı, diğer yanda kar yağarken bile parıldayan bir güneş... O ve ben, birbirinden uzak ama aslında bir o kadar yakın iki kişiydik. O ateş, ben baruttum. Temasımız son derece yakıcı olabilirdi ve birbirimizden uzak durma ihtimalimiz, bir buzulun ortasında can çekişen kıvılcım kadar yetersizdi. Kimisi buna kader diyebilirdi, kimisi tesadüf... Ne söylendiğinin önemi yoktu; şu noktada önemli olan tek şey ateşin kuvvetiydi."

.

Umutsuz'a aşık olmak..

"Seni istiyorum!" "İstediğin bir beden... Her gece sahip olduğun ancak hor gördüğün bedenler gibi geceni geçireceğin sıcak bir ten... Ben değilim..." "Senden ne kadar uzağa kaçarsam, o kadar hızla sana çarpıyorum. Düşüncelerime sızıyorsun ve bu daha önce deneyimlediğim bir şey değil. Böylesi başıma gelmedi. Nedense bir bedenden fazlasısın benim için... Kokun beni sakinleştiriyor, gözlerin huzur veriyor, dudakların beni sahipleniyor, bir dokunuşun kor gibi bedenimi yakmaya yetiyor. En azılı korkularımın başlıca sebebisin ne var ki şimdiye kadar hiçbir şeyi seni istediğim kadar istemedim. Bedeninde hüküm sürmek istiyorum. Seni hissetmek istiyorum... delice fakat beni hissetmene ihtiyacım var... Sonu umurumda değil. Cennette... Cehennem de..." ... İki hayatzedenin hikayesi... kalbini kaç kez onarırsın yeniden kırılsın diye? hayal bile kuramadığın bir yaşamın varken umuduna nasıl tutunursun? geçmişten çıkardığın dersler seni mutlu etmeye yeter mi? ya doğrularına rağmen aşk uğruna yanlışa boyun eğer misin? gözyaşlarını tuttukça hayata meydan okursun ama hayat, gök gürültüsü gibi patlar ve içindeki çocuğu ağlatır...

Ne kadar daha içimde tutabilirdim ki hislerimi? Nereye kadar inkar, görmemezlik? Kendime itiraf edemediğim gerçeklerin içinde boğuluyorum sanki. Tek ihtiyacım olan bana uzatılan bir el. Bağırmak istiyorum avazım çıktığı kadar fakat yapamıyorum. Boğazımda düğümlenmiş sözler çıkmıyor dışarı. Ama önemli değil, biz konuşmadan da anlaşırız.

Bir kadın;bazı gerçekler ile düzeni bozulmuş,duyguları ağır bir darbeye maruz kalmış,yalnız hissetmiş,acı çekmiş,ama sadakatini kaybetmemiş. Gerçekler bir yana;onu büyüten insanlar,ki o çekinmeden ailem diyebiliyor,bir yanaydı. Dolun,güvendiği kişiler için canını bile feda edebilirdi. Bir adam;öğrendiği 'saklı' bir gerçekle her şey değişti.Bir anda olgunluk seviyesi artmış,sorumlulukları büyümüş,düzeni kökten değişmişti;ama şikayetçi miydi..Kesinlikle hayır. Selim;yeni tanıştığı oğlu için canını bile feda edebilirdi. Küçük bir çocuk.Etrafta olanları anlamak için çok küçük,küçücük.Konuşmayı bile çözememişken,anlamak güneş kadar uzaktı. Ama iki kalbin birleşmesi için zemindi,onun küçük elleri,yüreği,gözleri..Kısaca tamamı..Kağan Üvey olduğunu öğren Dolun,oğlunun varlığını geciktirmeli öğrenen Selim ve kitabın prensi Kağan... 'Bir baba en çok neyle mutlu olurdu?' 'Çocuğunun tebessümü ile.'