*** -Ekin- *** Gerçeklik algısı olmayan karanlık, tamamen esir düşürmüş; nedensiz bir şekilde etrafımızı bertaraf etmişti. Gri olan her şeyden korkmalı, beyazın tonları arasında hayat bulmalıydık. Siluetlerin esiri olmamalı, hayatın bütün zorluklarına göğüs germeliydik. O, bizi ele geçirene kadar biz gerçek olmalıydık. ''Kurtulmaya çabalamalıyız. Kurtuluş, bizim için gerçeklikten ibarettir.'' Gözler, hayatımızın en kötü köşesinde yer edinerek korkuyla bütünleşmiş olan acıyı bize tattırmadan duramayacaktı. Acının en coşkulu olduğu bu topraklardan ne pahasına olsun kaçmalıydık. Kaçamazsak O, bizi ele geçirecek ve grimsi sıvıyla tatlandırarak yok edecekti. ''Ben Ekin Tokgöz ve asla yalan söylemem.'' -?- *** ''Emin misin?'' (İnstagram adresi: @goztheevileyes)

Sıradan bir genç. Ailesiyle birlikte yeni bir yere taşınırlar. Her şey normaldir. Ta ki o geceye kadar. Andrew'in o gece hayatı değişir. 6 kişiyle hayatları kesişir, güçlü bir kıza aşık olur ve kayıp bir adamı ararlar. Ama bu yaşadıkları tesadüf değildi. Tuhaf kız, paranormal olaylarla dolu Urbs İnterfecit kasabasının her zaman sunacak bir şeyleri vardır. Bu hikaye orijinal olarak Wattpad'te yayınlanmaktadır. Lütfen Wattpad'te okuyun.

"Minelia" adındaki gezegende geçen bu hikayede "Fianir" lakabıyla anılan "Gezgin Savaşçılar", Tanrı tarafından kutsanıp özel güçlere sahip "Migar"ların aksine sıradan insan olmasına rağmen bir Migar gibi savaşıp canavar avlayabiliyorlardır. Hikayemiz "Fianir i Niar" -kısa adıyla Fin- olarak tanınan Fianir'in hayatını ele alacaktır.

Nerede olduğumu bilmiyordum. Etrafta deli gibi koşuşturan insanlar vardı. Omzuma dokunan bir el hissedince korkuyla başımı kaldırdım. Kimse beni görmüyordu, ben görünmezdim. '' Tamam, tamam Roseline rahatla, ben buradayım.'' '' Edward, neler oluyor? Neden kimse bizi görmüyor ya da duymuyor? Tüm bunlar, burası neresi?'' Elimle etrafımızı gösterdim. Edward kollarını yana indirdi ve kafasını eğdi. '' Burası neresi mi? Burası Dünya'nın sonu Roseline. Yok oldu.. Her şey.. Hepimiz...'' --------------------------------------------------- Önüme baktığımda hiçbir şey yoktu. Ne bir iz, ne de başka bir şey...Dizlerimi kendime çektim ve kafamı dizlerime gömdüm. Yalnızlığım içimde kara bir delik gibi büyüyordu. Dünya yok olurken ben de kendi karanlığımda tek başıma yok oluyordum. Yalnız... Ve en kötüsü de hiçbir şey hissetmiyordum...