Nic nie może być zwyczajne, gdy znajdujesz się w szkole dla artystów, w liceum plastycznym z internatem, a Twoimi kolegami i koleżankami z klasy są najsłynniejsi twórcy ostatnich dwóch wieków, zaś uczą cię dawni mistrzowie. Nic nie może być spokojne, gdy dzielisz pokój ze zbuntowanymi uczennicami takimi jak Frida Kahlo czy Yayoi Kusama, dziwakami z pierwszej klasy typu Williama Turnera lub Vincenta van Gogha, a może nawet Claudem Monetem i jego paczką znajomych dumnie nazywających się impresjonistami. Możliwe, że będziesz musiał znosić trudny charakter Pabla Picassa, outsidera Edgara Degasa, który w tajemnicy jest fanem baletu, czy nawet dramatyczne tyrady i urojenia Salvadora Dalego. Nic nie może być proste, gdy dyrektor to wiecznie bujający w obłokach Leonardo da Vinci, którego nie może znieść Michał Anioł Buonarotti, przypadkiem zajmujący stanowisko wicedyrektora, zaś lekcje prowadzą takie indywidualności jak walczący z nałogami Caravaggio, zubożały i narcystyczny Rembrandt lub przerażający Hieronim Bosch. Jednak w momencie, kiedy mistrz da Vinci znienacka znika, nikt nie ma pojęcia, co zrobić, wśród nauczycieli szerzą się spiski, a wśród uczniów dadaizm, surrealizm, komunizm i inne ideologie przyprawiające profesora Buonarottiego o zawał serca, okazuje się, że codzienność w Domu Barw do tej pory była prawdziwą sielanką. DISCLAIMER: opowiadanie nie ma służyć celom edukacyjnym. owszem, znajdziecie tam nawiązania do prawdziwych żywotów artystów, jak i wiele easter eggów, ale nie doszukujcie się tam niczego naukowego. to po prosty kreatywne wyładowanie osoby spędzającej lata nad nauką historii sztuki. po prostu fanfiction - bo nie da się ukryć, że jestem fanką każdego z opisanych artystów. [okładka - kto inny, jak nie @justi5643?]

Zbiór trzynastu krótkich, raczej niepowiązanych ze sobą tekstów, które nie zaliczają się ani do drabble, ani do prawomocnych oneshotów. Duża dawka ironii, symbolizmu i dziwactwa. Satyry. Interpretacja dowolna. Mimo wszystko nie brałabym tego za bardzo serio. Raczej z przymrużeniem oka. [ "Memento mori!" ] (2018)

"Dzieci małych miast, wielkich dni, kilku chwil I milionów zwycięstw na niby..."

Zdawało mu się, że Leon płonie, lśni w wśród ognistych języków młodzieńczej pasji. Uśmiechnął się odrobinę kwaśno, zauroczony tym widokiem i trochę może przygnębiony, że sam nie potrafi się tak pięknie cieszyć. Był jak pudełko zapałek na deszczu. Prawie niemożliwym było rozbudzenie w nim najmniejszego żaru, a nawet jeśli to by się udało, gasnął w ułamku sekundy. Konstantin potarł ramiona. Biedny, skazany na wieczne zimno chyba przez samego siebie. those graves are such a temptation if we don't press rewind it will alll end

Helen uciekła i nikt nie wiedział gdzie. Nawet ona sama. Helen i Susan są siostrami i obie czasem tego żałują. Między nimi wyrosło już zbyt wiele ścian, by mogły je zburzyć. Czasami może jednak lepiej zostawić wszystko takim, jakim jest. Czasami może jednak lepiej uciec. Przed sobą i własnym przeznaczeniem. © MaryWitcher, czerwiec 2020

Anastazja jest miłośniczką teatru, morza i eleganckich spódnic. Może to właśnie dlatego wyjechała na studia do Gdańska? Aby słyszeć szum fal i... no właśnie, dźwięki gitary nocą, ale to już nie na własne życzenie. Mieszkanie w kamienicy oznacza nowych sąsiadów, a jednym z nich okazuje się niespełniony artysta, o zbyt kwiatowym imieniu, pracujący w sklepie muzycznym. Mówią, że pierwsze wrażenie jest ważne. Świat jest teatrem, a Noc kochanką wszystkich artystów. ••• okładka autorstwa cudownej @oneyellowbee trzymane z sentymentu, nie ze względu na artystyczny kunszt |_koklusz; kwiecień 2020|

Arkadiusz miał już dosyć słuchania, jak bardzo był kochany.

,,Może dorastanie wiąże się z rozczarowywaniem ludzi, których kochamy." - Nicola Yoon, Ponad wszystko © Brxxks, 2016 all rights reserved Zapowiedź wydania papierowego: https://bit.ly/wszyscybylismyzamlodzi Karta książki w Empiku: https://rcl.ink/iWtcI

━ of freedom and of pleasure nothing ever lasts forever everybody wants to rule the world dziewczyny, które zrzucają skóry jak węże. cover by @volluptas

Noce Ethana pachną papierosowym dymem i wspomnieniami. Dni Nowella smakują goryczą alkoholu i błędnych decyzji. Oto historia dwóch mężczyzn, którzy przez dziesięć lat próbują o sobie zapomnieć.