Challenge jak nie pisać opowiadania, kiedy nie masz weny. Alec i Magnus znają się całe życie. Całe oznacza tyle co całe. Dosłownie. Od zawsze. Wiedzą o sobie absolutnie wszystko. Są najlepszymi przyjaciółmi. To nie wygląda jak przepis na epicki romans, prawda? A jednak! Koniec wakacji tuż przed być może najważniejszym rokiem w życiu naszych milusińskich. IV rok college'u, po wakacjach spędzonych na jedzeniu u mamusi, imprezach i błogim wylegiwaniu się na plażach egzotycznych wysp, chłopcy wracają do swojego wypasionego apartamentu, na który nie stać przeciętnego studenta, ale chuj z tym, mają wszystko! Tego roku do ich trzysypialniowego mieszkanka wprowadza się Jace, przyjaciel Aleca z czasów liceum. To w jego ramiona zrozpaczony swoim nieodwzajemnionym uczuciem (nigdy na głos nie nazwanym) ucieka Alec, kiedy nie może znieść widoku pięknego tyłka Magnusa. Magnus nie jest z tego powodu zadowolony, ale co może zrobić? Księżniczka sobie życzy, książę jej to daje. To tylko rozpoczyna festiwal absurdalnych wydarzeń, które może, ale tylko może, doprowadzą do czegoś, czego każdy z nich pragnie.

~ Generalnie Magnus z irytującą stanowczością nadal sam przed sobą zapierał się, że Alec mu się nie podoba. Dlaczego właściwie miałby? Gburowaty, wiecznie napuszony nastolatek z problemami i przerostem własnego ego. Po co mu to? Jego własne jest już wystarczająco gigantyczne. No właśnie... A jednak nie mógł wiele poradzić na fakt, że przestaje oddychać kiedy ten anielski chłopak wchodzi do pomieszczenia. Ani na swoje mokre sny z nim właśnie w roli głównej. Ani na chęć ratowania go przed wszystkim, a szczególnie przed nim samym. Może by tak zwalić to wszystko na jego oczy? - No i na co się gapisz Czarowniku? - burknął jego obiekt westchnień i zrobił tą swoją paskudną minę. Tak - pomyślał Magnus - to muszą być jednak te oczy...