Annemin saç rengini değiştirir gibi sevgili değiştirmesinden mütevvellit, zilyonuncu kez elimde bavulumla babama postalanmıştım. Bundan önceki okullarımda yaşamış olduğum uyum sorunum ve kabarık disiplin cezalarım yüzümden hiçbir devlet okulu beni kabul etmeyince babam çareyi Ankara'nın uzak ucundaki benim gibi problemli öğrencilerin bol sıfırlı çekler karşılığında kabul edildiği K.Ö.K kolejine yazdırmakta bulmuştu. Ben kim miydim? Elitist kafayla, kibarlıkta nirvanayı zorlayan bir babadan olma, paronayak şizofren bir anneden doğma, çöldeki bahtsız bedevi... Yani bendeniz Ada. Şimdi okulun kapısının önünde bir elimde kitaplarım, diğer elimde tekerlekli bavulum ile yeni hayatıma bakıyordum. Maalesef bu okula giriş var ama çıkış yoktu...

Zeynep'in gözü artık açıldı, her yanına kısmet saçıldı. Peki gerçek aşk kim? Ya da var mı? Ve Zeynep onu kaçırmak için neler yapabilir?

Gizemli bir grup... Onları merak eden bir topluluk... Güzel kızlar... Yakışıklı erkekler... Bilinmeyen gerçekler... Hayat her zaman sıradan değildir. Hiç beklemediğimiz bir anda neler yaşayacağımızı bilemeyiz. Biz bu hikayede sıradanlığın içindeki sıradışı hayatı anlatmaya hazırız... Peki ya siz?

|Tamamlandı.| Anonim: seni gördüm. Anonim: ellerinde o güzelim güllerle. Anonim: bakışlarında tanıdık bir ifadeyle. Anonim: seni gördüm, Mayıs. Anonim: ama sen beni görmedin. Anonim: böyle bir yol seçtiğim için üzgünüm ama başka çarem yoktu. Anonim: senden kaçamadım. Başlangıç: 05.07.18 Bitiş: 02.09.18 Hâlâ umudu olanlara... #mayıs #1.

Birçok erkek kızlar futbol oynayamaz kafasında... Eslem,Gece,Esim,Nefes bunun tersini yapmak için varlar.Ve kanıtladılarda.Bu 4 çılgın kız yanlızca futbol oynasa iyi aynı zamanda yer alında yani mafyalar arasında çok tanınıyolar Meriç,Uraz,Ayaz,Toprak bu 4 kafadarımızda futbolcular.Aynı zamanda bunlarda yer altında tanınan kişiler. Acaba bu aşka inanmayan 8 kafadarımız aşka inanacaklarmı....

Bu kitap, diğerlerinden farklı. Okulun çirkin kızıyla dalga geçip, onu eziklerler. Fakat kız, artık bu yapılanlara dayanamayıp değişmeye karar verir. 3 ay sonra değiştiğinde ise eski okulundan kaydını alıp başka bir okula gider. İntikam peşinde olmaz yani. Ama tabi gitmeden önce de eski, eziklenildiği okulda da ilk ve son hamlesini yapıp, arkasında şaşıran yüzleri umursamayıp öyle gider başka bir okula. Fakat yeni okulunda da macera eksik olmaz. Çok iyi, çok fedakar arkadaşlar edinir. O okulda çok eğlenir. Bir çeteye dahil olur. Ve en önemlisi de, ilk defa aşık olur. Tabi o aşkının karşılığını da alır. Fakat okul değiştirse bile, eskiler, onun peşini bırakmaz. Kim bilir, belki biri sırf kız için, onun gittiği okula bile gelir. Hep birlikte görelim...

'Engellere rağmen eğer hala aşıksan bu aşk ölümsüz bir aşktır.' Herkesin içinde saklı duran bir aşk yatar. Cansu ve Mete birbirlerini tanıdıkça aşkı öğrendiler, nedensiz sevdiler, imkansızlığı yok ettiler, birbirlerine umut oldular. Onlar dudaklarıyla söyleyemediklerini gözleriyle anlattılar. Onlar yan yanayken saatler saniye gibiydi. Bütün zorluklara birlikte göğüs gerdiler. Onlar birlikte olduktan sonra dünyanın her yeri cennetti. Aşk onlar için bir imtihandı. Aşklarında sadece bir engel vardı; Güven duygusu. Güvenmek bu kadar zor olmamalıydı. Onların hikayesi çok farklıydı. Birlikte olmaları için gereken üç şey vardı; Yürek, Güven ve AŞK. -KESİT- "Hayatım hep böyle gider sanmıştım. Aşkı tatmadan, hayatı umursamadan sonra işte sen çıktın karşıma bir mucize gibi hayatıma girdin. Ve sen hayatıma girdikten sonra ilk kez o tarifsiz duyguları yaşadım. Ben seninle nefes aldığımı hissettim, kalbimin dengini buldum. Artık senden başka kimseyi istemiyorum. Sadece benim ol... sadece benim meleğimsin." dedim ve ona daha sıkı sarıldım. "Peki niye ben?" Sorduğu soru karşısında şaşırmıştım. Aslında bende bilmiyordum sorunun cevabını, niye o? "Çünkü... yıllardır sakladığım aşk cümlelerimi sen ortaya çıkardın. Ben karanlıkta yolumu kaybetmişken ışığınla aydınlattın yolumu. Bu sözleri sadece sen hak ediyorsun." Cansu başını göğsüme koymuş sıkıca sarılmıştı. Onun eşsiz kokusunu içime çektim. "Bu sözlerin kalbinin atışından, kalbinden geldiğine inanıyorum. Ama biliyormusun beni sana bağlayan sözlerin değil... Beni hiç bırakma olur mu?" Bu hikayede hayatın zorluklarını, aşkı, aşkın gücünü, bazen kırgınlığı bazense mutluluğu tadacaksınız. İlk yayımlanma tarihi: 29 Mayıs 2015 Cuma ©Tüm Hakları Saklıdır.

Mizah içinde #34. Olmuştur. Onlarınki aşk değil! daha fazlası onlar aşka inanmıyor inanacaklarmı? Hadi beraber görelim. ... İki insan düşünün ikiside aşka inanmıyor. Biri annesine kin beslerken bir diğeri ise babasına olan kini yüzünden ve çevresindeki insanların yaşadıkları çektikleri acılar yüzünden aşka olan inancını yitirmiş. Ama sorun şu ki geç kalmışlığının doruklarını yaşayan kızımız okula yetişmek için çabalarken üzerine sıçratılan yağmur suyu onun bu geç kalmışlığına eklenince iyice sinirleri alt üst olur ama ukala beyimiz ise kendinden taviz vermez ve olanlar olur. Bu ikilinin birbirini son görüşü değildi. Aksine bu bir başlangıçtır. Sonun başlangıcı yada..... Aşka inanmayan iki insanın... Kesit!.. "Ben hergün senin denizinde boğuluyorum." "Ben hergün senin ateşinde yanıyorum. " "Hangimizin canı daha çok yanıyor?"

Bacaklarımın titremesini ve ayaklarımın geri adım atmasını umursamadan zorlukla da olsa ulaştım yanına. Çöktüm yavaşça mezarının başına. Geçen sene, tam da bugün. Kaybetmiştim onu, kalbimi, nefesimi, her şeyimi... Toprağına attım elimi. Sıcaktı, her zamanki gibi... Avucuma doldurduğum toprağı sımsıkı tutup burnuma yaklaştırdım. O kokuyordu hala. Nasıl da özlemişim. Biraz daha yukarı çıkardım elimi. Yanağına denk gelecek şekilde. Elimi her yanağına koyuşumda ne güzel öperdi avucumu. Nasıl güzel işlerdi ruhuma. Gözlerim, biriken duygularımın esiri olan göz yaşlarımı daha fazla içinde tutamayınca bıraktı kendini. Hemen ardından "Baba," diyen yumuşak bir ses duyduğumda döndüm arkamı. Gömleğimin kol kısmını tutmuştu sımsıkı. "Annem, orada mı?" diye sordu masmavi bakan gözleriyle. Ne güzeldi öyle. Tıpkı annesi gibi... Her şeyi merak edip durmadan soru soran, benim güzel miniğim gibi... Gülümsedim zor da olsa. Gözlerimi bir an için sıkıca kapatıp akıttım tekrar göz yaşlarımı. Ayaz çöktü yavaşça mezarın yanına. "Anne," dedi sesinin en saf tonunda. "Ben geldim." Yutkunarak gözlerimi son kez kapatıp göz yaşlarımı yeniden serbest bıraktıktan sonra doğrulup mermere oturdum. Dudağımı hafifçe mezar taşına bastırdım alnından öpercesine. İyice ağırlaşan elimi yavaşça kaldırıp parmaklarımı adının üzerinde gezdirdim. 'Derin Atakol' Ne de güzel yakışmıştı soyadım, adının yanına.