Elini kucağımdaki üst üste koyduğum ellerimin üzerinde hissettim. "İyi misin?" İçimden gülmek geldi, bu soru bu gün için bana sorulacak en saçma soruydu belki de lakin o sormakta o kadar haklıydı ki. Sonuçta böyle bir durumda olan hangi kız öylece oturup etrafı izleyebilirdi ki? Sonra düşündüm, iyi miydim sahiden? Yoksa öyle gözükmek için ekstra bir çaba mı sarf ediyordum? Ben arkadaşımı cevapsız bırakırken o yeniden konuştu. "Kimseyi umursama lütfen, ben biiliyorum senin onu ne kadar sevdiğini." Gözlerimi kapatıp açtım ve ona cevap vermeden tekrar etrafımda gezindi gözlerim. Ve o zaman fark ettim ki insanlar, bazı insanlar çaktırmak istemeseler de bana bakıyorlardı ve bazen beni işaret ederek konuşuyorlardı. Başım ağrımaya başlarken işaret ve orta parmağım şakaklarımda gezindi ve ovalayarak acıyı dindirmeye çalıştı. Diger elim bankın oturak tarafına tutunarak sıkarken o vakit anladım insanların dedikodusunu. Ben babamın cenazesindeydim... Ben üvey babamın cenazesindeydim... Ben üvey babamın milyarlık servetinin bundan sonraki yöneticisi olan üvey kızıydım...

Bir avuç koparılmış mor menekşe bıraktı avucuma. "Al en sevdiğin çiçekler." Gözlerimin içine baktı sonra , o zaman anladım ellerime bıraktığı en sevdiğim çiçekler değilmiş. Benim mezarımdan kopardıgı çiçeklermiş. Gözümden istemsizce bir damla düştü çiçeklerimin üzerine. Solmuşardı, bükmüşlerdi boyunlarını. Göz yaşımla iyice soldular. Çöktüm dizlerimin üzerine ve suladım göz yaşlarımla mor menekşelerimi, yüreğimdeki yangınla. *** Bir tarafta yaz bahçemi kışa çeviren adam, diğer yanda yaz bahçemde yeni çiçekler diken adam. Şimdi söyleyin bana ne yapayım ben. Yüreginizi ısıtacak sımsıcak yapacak bir hikaye ile karşınızdayım, umarım istediğim gibi ilerler ve beyenirsiniz. E hala burada iseniz buyrun hikâyemiz de bekleriz.

"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu. "Evet," dedim. "Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm. "Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin." Artık yapabilecek hiçbir şey kalmamıştı. Yolun sonu burasıydı ve o ne yaparsa yapsın, gidişime engel olamayacaktı. Saatler içinde çökmüştü güzel yüzü. Bomboştu karanlık gözleri. Bana öyle bir bakıyordu ki, sanki bıçağı kalbine saplamışım da geri çekmek bilmemişim gibi. "Bu bir son değil," dedi sadece benim duyabileceğim bir sesle. "Gideceksin ve ne yazık ki ben seni bırakmayacağım. Daha önce de söylediğim gibi, istersen dünyanın öbür ucuna git, yine de bulurum seni. Ama eğer seni bulduğumda, bir şeylere mecbur kalmadığını anlarsam, ikimize de geçmiş olsun. Eğer ki gerçekten benden intikam almışsan..." Gözlerine uzun uzun bakmak, dakikalarca nefes tutmakla eş değerdi. "Dua et ki Allah seni karşıma çıkarmasın."

Şarkılar yalan söylüyormuş Baran, kimse kimseyi öldürmüyormuş sevdadan... Şayet öyle olsaydı, girmez miydim benim için kazdığın mezara? Düşmez miydim o dipsiz çukurlara, karanlık kör kuyulara... Şiirler de yalan söylüyormuş Baran, düşülmüyormuş öyle ha deyince... Yürekte yanan yangın, kül etmiyormuş hiçbir bedeni. Şimdi ışıkları söndürmeli, Seni yazan kalemi kırmalı, Ve kalbimin kapılarını kapatmalıyım... İçim çok kanıyor, Ama savaşmalıyım. Tek bir damla gözyaşıma hapsedeceğim seni Baran. Yutkunduğum an gözümden değil, Kalbimden düştüğün an olacak inan.

"Yapmadım de !" Öyle bi bağırmıştı ki boğazının dahi yanmasına izin vermişti. Olurmuydu bir insan bir gün içinde hem yaşar hem ölürmüydü. O ölmüştü öncesinden ama neden her şey onun başına gelmek zorundaydı ki. Bir insanın bu acılara daha ne kadar dayanabilirdi yüreği ki. "Sana söyledim, yüzüme bak! Bak ve yapmadım de !" Ece şu an ne kadar içinden allahım ne olur yapmadım desin diye dua ediyor olsada kendisi de biliyordu gerçeği ve gerçeğin onu sarsacağını. Sakince davranmaya karar verip derin bir nefes aldı ve yanına yaklaştı , koluna dokundu. " Bak sana daha önce de söylemiştim ne söylersen söyliyim yapmadım diyeceksin demiştim , hatırladım mı." Daha fazla dayamamıyordu sabırsızlaşmaya başlamıştı."Ne olur ya , ne olur !" Artık sesini dahi kontrol edemiyordu Ece sesinin yüksek çıktığının farkında bile değildi. Hala bir cevap alamaz ken elini çekti ve bir adım geriledi. 'Olamaz ' dedi içinden Ece . Gerçek yüzüne bir tokat gibi çarparken sendeledi. "Öldürmedim de..." *** Bir yanı hep eksikler ile büyüyen Ece sadece mutlu olmayı dilerken hayatı çöküşe uğrarsa ne yapabilir ki.

''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.'' Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yıkık dökük bir harabeyi andıran kalbi uğruna. Ellerinden alıp ellere verdikleri hayatını tırnaklarının uçlarıyla kazanmak pahasına yaşamak zorundaydı. Ve yaşadı. Çok acıdı, çok acıttı belki ama bir gün o acı bir başkasına karıştı. İşte bu sefer ikisi birden yanmaya başladı. Farklı notalarda tek bir ritim oldu, çünkü artık kalpleri aynı şarkıyı söylüyordu. Bu onlara aitti ve onlar susana kadar bu şarkı hiç bitmeyecekti.

Hiçbir kötülükten hayinlikten haberi olmayan Duru herşeyden çok istediği üniversiteyi kazanmıştır ve asıl eziyetleri ve kötülükleri buradaki arkadaş bilip de en güvendiklerinden öğrenecektir.Tek suçu insanları sevip kendi gibi sanan Duru bakalım bu kötülüklerle nasıl baş edecek. "Duru" arkamdan gelen bir bağrıkla yada yalvarışla gözümden bir damla yaş düştü "Duru" hayır sevgilim yapma bunu bana bu sefer bağırmamıştı sesi kısıktı ama ben duymuştum yalvarmıştı sanki. Hemen toparlanıp gözyaşımı silip yüzüme sahteden ama buruk bir gülümseme yapıştırıp arkamı döndüm. Oydu gelmişti peşimden havalanındaydık. O gitme dese vazgeçebilirdim ama bunu yapamadım kendi mutluluğum bencilligim için onun hayatını tehlikeye atmaz dım yapmazdım deilmi yapamazdım. "Beni yollamayamı geldin" sesim titremişti. Yapma öyle bakma, bakma bana öyle eğer öğle bakarsan ölürüm sevgilim ,yaşayamam nefes alamam, hoş senden gittiğimde nasıl nefes alıcaksam. "Yapma Duru sen hiç rol yapamıyorsun". Burukca gülümsedi " Şu yüzüne baktınmı sen hiç, ağlamaktan şişmiş kıpkırmızı gözler, kızarmış yanaklar , çökmüş bir yüz. Sen kendine naptının farkındamısın Duru." Sonunda bağırmıştı. Gözümden bir damla yaş düşmesini engelliyemedim o an.

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Kırmızı ojeli tırnaklarımı boynunda gezdirirken aklımda olan tek şey, onu alt etmekti. Beni alt ettiğini sanarak geçirdiği günlerin bir karşılığı. "Seni affetmem için bana yalvaracaksın ve ben ne yapacağım biliyor musun?" Dedim bu sefer kırmızı Dudaklarımı kulağına yaklaştırırken. "Tadı kaçmasın, dene ve gör." ●•● "Herkes bir parça karanlıktır." ●•● Öyle bir yalan söylemiştim ki temeli doğrulardan daha sağlamdı. Yıkım yakındı. Çünkü yıkım bendim. ~L.M~