Kendimi tekrar yatağa atarak battaniyemi başıma kadar çektim. "Utanmanı gerektirecek birşey yok" "Evet utanıyorum , saçlarımın olmamasından dolayı utanıyorum" Küçük bir hıçkırık çıktı boğazımdan göz yaşlarım çabucak akmıştı bile . Annem hemen yatağımın kenarına oturup elini belime koydu ; "eğer pes edersen kaybedersin hem bak kemoterapin çok iyi geçiyo çok güçlüsün başaracağına inanıyorum " Battaniyemi başımdan çekerek alnımı öptü gözlerimi başparmağıyla sildi "inan bana çok mutlu olacaksın , herşey geçecek ve eski saçlarına tekrardan kavuşacaksın ."