Sen hiç bir kitap karakterine âşık oldun mu? O, oldu. Asıl tuhaf olan ise... Kitap karakteri de ona âşık olmuştu. "O gece bir kitapla tanıştım. Kaderime giden yolda bana rehber olacak bir kitapla." (DÜZENLENİYOR.) © Tüm Hakları Saklıdır! ©

Bu kitap sizi okyanusların en derinlerine, soluksuzca okuyacağınız bir dünyaya götürecek... Dikkat edin boğulmayın ;) Bu bir devam kitabı değildir! İstediğiniz kitaptan başlayabilirsiniz:) ~~~ Hayatta olduğumuz süre boyunca mutluluğumuzun ve hayallerimizin peşinden gitmeye çalışıyorduk. Ama dediğim gibi sadece çalışıyorduk. Çünkü hep unuttuğumuz bir şey vardı. Kader... Biz istemesek de başımızdan ayrılmayan bu kader bu sefer beni fena köşeye sıkıştıracaktı. Ben kim miydim? Ben bu hikayede mucizelere inanan bir o kadarda mucizlerden kaçan derin mavi sularda yaşayan küçük bir balıktım. Ben, Ezel Yaman'dım... Köpek balığına aşık olacak kadar deli beni seveceğine inanacak kadar aptal olan bir kızdım. Ama demiştim ya kader... Belkide bir mucize olur ve köpek balığı o küçük balığa aşık olurdu. Olmaz mıydı? İşte onu görecektik... ~~~ Kitabın tüm hakları okyanusların derinliklerinde saklıdır! Kitap kapağı yazara aittir!

Eliyle biraz sonra evleneceği kızın çenesini kavrayıp yerde olan gözlerini,gözlerine sabitledi.Tamamen duygudan yoksun buz gibi bakışlarını önce çehresinde dolandırdı,ardından konuşmaya başladı. "Biliyor musun beyazlar içindesin ama ben sende değil saflık,kokuşmuş benliğiyle simsiyah bir ruh görüyorum ve tek kelimeyle midemi bulandırıyorsun."Karşısında ki kızın gözünden akan yaşları görünce öfkesi dahada artmıştı.Kadınların ağlamasından nefret ediyordu özellikle böyle basit kadınların.Elini sert bir hareketle çenesinden çekip kollarına asıldı. "Sakın...Sakın o sahte göz yaşlarını akıtayım deme!!"Dedi ve tiksinircesine kıza bakıp devam etti. "Şimdi seninle aşağı inip o lanet imzaları atıyoruz.Sen aileni kurtarıyorsun,bende oğluma oldukça pahalı bir bakıcı tutuyorum.Şimdi yürü!!"

Sivri diliyle eleştiri videosu çekip paylaşan Feyza Soysal'ın bu sefer hedefinde; işine karışılmasından hazzetmeyen kalp ve damar cerrahı Merthan Özkan vardır! ** "Bir sorun mu var?" dedi Merthan, başını hafifçe oynatarak. Feyza ona bakmak yerine odadaki diğer doktorlara baktığında Merthan, iki kaş göz hareketiyle onları odadan çıkardı. Feyza onlar odadan çıkana kadar bekledi. Çıktıklarında ise sinirle "Ne gibi bir sorun olabilir ki?" dedi. "Herkes gözlem yapmaya gelip kan aldı ama sadece ben gözlem yapmak için gelmişim gibi, kan almak isteyince 'gözlem gözlem,' deniliyor." "Boş versene, hemşire olmayacak mısın sen? İki yıl sonra istemeyeceğin kadar kan alırsın." "Olsun, herkesin neden gerisinde kalmak zorundayım? Bana haksızlık yapılıyor!" Merthan onun sinirini pek dikkate almadı, hatta belki de çocukça buldu. Feyza buna daha çok sinirlenerek "Ve bunda senin de suçun var!" diye gözlerini ona dikti. "Ben ne yapmışım?" "Yapmıyorsun işte. Haksızlığa göz yuman da haksızlık yapan kadar suçlu değil mi?" Merthan çayını bitirip masanın üzerine koydu, sonra sırtını doğrultarak "Tamam," dedi. "Git malzemeleri al, odama gel." 03.07.2019

Safir Mila Safkan, şu an olduğu yaşından çok daha ufakken, hayatının taşlarını yerinden oynatan bir olay yaşar ve kendini ansızın, yetimhanenin soğuk duvarları arasında kimsesiz bulur. Sahip olduğu şeyler, her ne yaşarsa yaşasın iyi kalan kalbi ve tutkuyla bağlı olduğu dansıdır. Kalbi yalnızca bir tek şey için, bale için çarpar. Ta ki ikincisini bulana kadar. Hazer Han'ı. Dans seçmelerine gittiğinde, kendisini seçen bu adamın gözetimi altında dans etmeye, müzikali kazanma hedefiyle bir kelebek gibi kanat çırpmaya başlar. Fakat, sahip olmayı istediği tüm bu başarıların yanında, ona başka bir hediye kılınmıştı. Aşk. Kendi kalbi kadar hassas, nazik bir kalp, Mila'ya yaklaştığında, bu zamana kadar koruduğu tüm savunmaları yavaşça yerle bir olur ve aşk, arzuyla, bedeninde dans eder. •yetişkin içerikli sahneler mevcuttur•

Benim yıllar önce gördüğüm o belli belirsiz çizgiyi dahi bir ihtimal olarak kabul etmediğini gösterircesine bıçağın keskin ucunu gözlerimin içine bakarak kendi avcuna bastırdı ve aşağıya doğru çekti. Oluk oluk akan kan beyaz gömleğine süzülmüş, yüzünde acıyı gösteren tek bir mimik bile oynamamıştı. ''Ne bu kan akmayı durdurdu...'' dedi Ferman'ı tutan elimi bir hışımla çekerek. Avcum ellerinin arasındayken sıcak kanı buz gibi tenimde süzüldü. Ben yıllar önce bitti diye haykırırken o bizim sonumuzun daha gelmediğini belirtircesine o kanlı bıçağı avcumun içine bıraktı. Bu beni öldür demekten başka bir şey değildi. ''Ne de bu can bu bedenden çıktı.'' Dedi düşüncemi doğrulamak ister gibi. Parmaklarımdan süzülen, tenime bulaşmış kanıyla birlikte avcumun içine baktım. Bizim sonumuz yine benim ellerimin arasındaydı fakat bu sefer ima ettiği son çok daha başkaydı. -Hikaye içerisinde yetişkin içerikler bulunmaktadır.

Bu kurguda argo, küfür ve yetişkin içerik barındıran sahneler bulunmaktadır. ●○●○● "Beni sokmaya çalıştığın kalıpta olmadığımı sen de ben de gayet iyi biliyoruz." Ne kast ettiğini gayet net anlamıştım sanırım. Ona sürekli abi dememi kast ediyordu. "Üstelik ben de seni uzun süredir o kalıpta görmüyorken," gözlerimin tam içine bakarken kısık sesle tamamladı cümlesini. "Birbirimizi kandırmanın alemi yok." Bir elini başımın yanındaki duvara yaslayıp iyice sokuldu bedenime. "Ya sen yanlış görüyorsan, ben seni tam olarak o kalıpta görüyorsam?" Yüzünü boyun girintime yaklaştırmasıyla elini yaslamadığı taraftan duvar ile arasından çıkmak için hamle yaptım. Diğer elini de duvara koyarak engel oldu bana. "Senin aksine bedenin o kadar dürüst ki Betül, inkar etmelerinin hiçbir önemi yok artık." Ellerimin her ikisini de ince gömleğin altındaki sert bedenine bastırarak kendimden uzaklaştırmaya çalıştım. Milim kıpırdamadı tabi ki. "Yanlış görmüşsündür." Başını boyun girintimden çıkardı. Dudaklarını aniden anlıma bastırdığında şok içinde kaldım öylece. Ani hareketiyle kapanan gözlerimi bir süre sonra dudaklarını anlımdan çekse de açmadım. "İnkar etmekte serbestsin Betül ama ben az önce adımın yazılı olduğu yere dudaklarımı bastırdım," demesiyle daha sıkı kapadım gözlerimi. Sonra beni öylece bırakarak koridorun sonundaki odasına girdi, gözlerimi açmasam da uzaklaşan bedeninden ve kapı sesinden anladım. Elimi anlımda gezdirirken şapşal gibi gülümsedim kendi kendime. Annem hep kaderimizin avuç içimizde yazdığını, alnımızda da kaderimizdeki adamın adının yazılı olduğunu söylerdi. ○●○●○● #Genelkurgu 5# 24 Temmuz #Romantizm 5# 15 Ağustos #Aşk 4# 11 Ekim #Gençkurgu 5# 21 Ekim #Mizah 1# 27 Ocak

O, kendi halinde yaşardı. Okuldan eve, evden antrenmanlarına giderdi. Gündüzleri normal biriydi. Sıradandı. Onu kimse merak etmezdi. Ünü için peşinde koşanlar olurdu ama onu gerçekten tanımak isteyen kimse olmazdı. Ben hariç. Ben, gündüzleri arkadaşlarıyla vakit geçirip evine dönen ya da futbolunu oynayan Cefa'yı merak etmiyordum. Ben, geceleri ortaya çıkan Cefa ile tanışmak istiyordum. Beşiktaş sahilde futbolcu olduğunu unuturcasına içtiği biralar, dinlediği Sezen Aksu şarkıları ve acısını sakladığı o sigara dallarını merak ediyordum. Çünkü biliyordum ki, asıl Cefa o'ydu. Kırgınlıkları dağ gibi büyümüş, sevdiği kadının çekip dünyanın öbür ucuna gidişini sindirmeye çalışıyordu aylardır. Dinlediği her şarkıda ona olan sevgisini haykırıyordu sanki cümle aleme ve onu dinleyen tek kişi bendim. Ben, onun Eleysa'sıydım. Beni görmüyordu. Beni duymuyordu. Ama beni okuyordu. Attığım her mesajı, yazdığım her cümleyi okuyordu. Ben, Eleysa. Aylardır her bir şarkıda daha çok ezberlediğim adamın umudu olmak için ona kendimi okutturuyorum. Ben onun ışığı olmak istiyorum. O ailesinden başka kimsenin umursamadığı kalbini huzurla dolduran olmak istiyorum. Gözlerine asla ulaşmayan o güzel gülümsemesinin gözlerine ulaşması için elimden ne gelirse yapmak istiyorum. İstemsizce gözümden düşen bir damla yaşı sildim. Onun gülüşü asla gözlerine dokunmazdı ve ben bilirdim ki, 'gülüşü gözlerine ulaşamayan bazı kırgın adamlar olurdu, evrenin en güzel gülen adamlarıydı onlar.' Duydun mu beni, Cefa? Benim için evrenin en güzel gülen adamısın. Belki bir gün, benim için de gülersin. ☁️☁️☁️ Yarem isimli hikayeden tanıdığımız Cefa Berkan'mızın hikayesidir. İlk defa bu hikayeyi görüyorsanız, Yarem'i okumasanız da olur. Aramıza hoşgeldiniz, peçetelerinizi hazırlayıp hikayemize giriş yapabilirsiniz☁

Öpüşü beni darmaduman edebilecek, yok edebilecek, lezzetli bir azabı verebilecek şeydi. Bir ateş yandığında, yakar. Yakarsa kül ederdi, yok ederdi. Oysa o, Tanrı'nın ateşiydi. Onun ateşiyle var oluyordum. "İstemem, istemiyorum.Durma, et."dedim nefes nefese, sesim boğuktu.Dudaklarına doğru uzandım aceleyle,benim nefesim oydu"Seni istiyorum Karan,seni."Göğsüm gibi inip kalkan göğsüm taş kadar sert göğsüne değiyordu." Karan!" Dudaklarıma yıllara sürebilecek, yaşam verebilecek tek şey onun dudaklarıydı. Sonsuz bir büyüydü, sıcak bir şifaydı. Göz kapaklarım gölgesini ve varlığını kaldıramayıp kapandı. İri elini karnımla özel bölgem arasında hissettim sözüm bitmeden, bedenimden bir ürperti geçti, yanarken bir an sonra dudakları dudaklarımdan koptu."Şuan sana sahip olabilmek için kurşuna dizilebilirim."Dudaklarımı öpen dudakları ile öpüşüne kapıldım."Allah şahidim dizilebilirim." Kayıp dosyalar. Akıl zorlayan bir güç. Ve imkansızın ötesinde bir aşk.

"Yâre Osmanlıca'da hem 'yarı' hem de 'yara' anlamına gelir. Sen benim Yârem'sin Feda'm. Hem yaram, hem yarımsın." ●●● Feda: Az önce Didem Abla yoğun bakıma kaldırıldığını söyledi Feda: Sana ulaşamayıp delirince onu aradım Feda: Özür dilerim Feda: Evde elim kolum bağlı oturamazdım Feda: Belki de yarın bu mesajları yanımda okuyup yüzüme yüzüme söveceksin Feda: Vay anasını, cümlenin güzelliğine bak Feda: Özür dilerim Feda: Bana çok kızacaksın biliyorum Feda: Bildiğim bir şey daha var Feda: Kalbim çok hızlı atıyor, Yarem Feda: Hem korkuyorum, hem de heyecandan delirmek üzereyim Feda: Gelene kadar kalp krizi geçirmem umarım Feda: Geliyorum, Yarem ●●● Deplasman hikayesinin devamı niteliğinde bir kitaptır. İlk defa bu kitabı gördüyseniz, Deplasman'ı okumasanız da olur. Hikâyemize hoşgeldiniz🤙🏻♥️