\\+18 Lütfen hikayeyi uyarıyı dikkate alarak okuyun// Tanıtım: Kaybolmak istedim, yok olmak. O adamın tenime elleri her dokunduğunda hissettiğim şey tam da buydu. Bedenimden iğreniyordum. Kendimden ve bu karnımda her geçen gün büyümeye başlayan şeyden nefret ediyordum. Ağlamak bir çözüm değildi; artık kaybetmiştim bu savaşı, tek sağ kalan ailem ve teselliğim olan o adam tarafından ihanete uğradığım zaman. Müebbet mahkûmları gibi ölümümü bekliyordum: yavaş yavaş; acı çeke çeke... İnfaz reddedilmişti. O kadar kolay paçayı yırtmamı istemiyordu, ne tanrı ne de beni sevenler. Gökyüzünü özlemiştim. Yağmuru tenimde hissetmeyi, toprağın kokusunu, kalabalık insan guruplarının kaldırımlarda bir nehir gibi akmasını; gecenin rengini, yıldızların parlaklığını ve benim hayatıma hiç doğmayacak olan güneşi... Kısacası özgürlüğün ruhuma yarattığı afrodizyak etkisine hasrettim. Her şeyi geriye bırakınca tek bir sonuç çıkıyordu ortaya öyle ya da böyle ben asla serbest bırakılmayacak bir TUTSAK'tım

İlk anda patronuna aşık olan Beste her şeyi, terse çevirecek olan bir oyuna dahil olur. Ama bu oyun daha doğru düzgün amacına ulaşamadan biter. Bunun yanında birde ailesinden kaçan Beste'yi büyük bir sürpriz beklemektedir. Doğrular terse dönüyor. Ama onun hep bir kurtarıcısı var. Her ne kadar işleri zora sokan bir kurtarıcı olsada. Beste onu o şekilde seviyor. Kurgu tamamen bana aittir...

İnci Aslan... Büyük umutlarla gittiği şehirde kendinden çok güvendiği arkadaşının söylediği ve yıllarını alan bir yalan ile dönmüştü doğup büyüdüğü şehire ve ülkeye. Ama ne şehir ne de ülkesi aldığı kararla mutlu karşılamıştı onu. Bir yalan ile şekil değiştiren hayatı ve o hayatını bağladığı küçük bir beden ile hayata ve sevgiye olan inancıyla her şeye rağmen ayakta kalan bir annenin umut dolu hikâyesi... ************* HİKÂYE ANA KURGU OLARAK BEŞİKTAŞ NOTERLİĞİ TARAFINDAN ADIMA TASTİKLENMİŞ OLUP, HİÇ BİR ŞEKİLDE KULLANILAMAZ... ÖN YARGILARINI BİR KENARA BIRAK VE HİKÂYEYİ BÜTÜNÜYLE DEĞERLENDİR... YADA HİÇ BAŞLAMA...

#2 24 Kasım 2017 Kızılkara beyliğinin biricik kızı Evra Kızılkara, küçük yaşta savaşta babasını öldüren gözü kara Şahranbolu Beyinden intikamını almaya kararlıydı. Tüm hazırlıklarını yapmıştı. Gizlice ağabeyi Celal Kızılkara'nın savaşçıların arasına sızmıştı. Savaşçıların yanında savaşacak ve Şahranbolu beyinin tam karşısında yer alacaktı! Şahranbolu Beyi önünde kanlar içinde yığılan genç kıza büyük bir şaşkınlıkla bir süre baktı ve sonra aniden atından inerek yanına yaklaştı. Genç kızın savaşçı kıyafetinin kolunu sıyırdı ve yarasına baktı ama yarasına bakarken bileğindeki dövmeyi fark ettiğinde kanı dondu. Kızılkara arması... "Kadir, Kadir... - yanına koşan savaşçıya başını çevirdi- kimseye fark ettirmeden bu kızı kaleye götür. Duydun mu, kimse bilmeyecek, duymayacak!" Kaderin onu Şahranbolu Beyinin lanetli kalesine hapsedeceğini nerden bilebilirdi? "Bu lanetli kaleden kaçacağım Şahranbolu Beyi! Ve senin ruhun bile duymayacak!" Ancak genç kız düşmanının elinden kaçmak isterken aşkı İlhan Şahranbolu'nun güçlü kollarında bulacağını hiç tahmin etmiyordu. TARİHİN SAYFALARINDAN SESLENEN İMKANSIZ AŞK Bir Dönem Romanı Sibel Çilek NOT: Hiçbir Tarihi Türk karakterden esinlenilmemiştir ve tüm karakterler hayal ürünü olup anlatılan hikayede tamamen KURGUDUR.

"Bir köşede öylece unutulduğum değil de, o köşeye bilinçli olarak bırakıldığım aklıma geldikçe ağlamamak için dişlerimi biraz daha sıkıyorum. hergeçen gün bir önceki günden daha anlamsız ve daha kötü geçiyor, hergeçen gün yeni bi dip keşfediyorum. " Bazen çok güçlü bi' kız olduğumu düşünüyorum. Bazen de ben ne için çabalıyorum acaba diyorum işte bugün o günlerden biri. Sanırım sabrım tükendi. Her şeyin daha fazlasını ne aklım kaldırıyor ne de kalbim." Niva

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

İki yıl önce boşandılar. Onlarınki dostane bir ayrılık değildi. Bir daha hiç görüşmediler. Ama sonra genç kadın, çok sevdiği eski kayınvalidesinin hastalığını öğrendi ve onu görmek için 1000 kilometre uzaktan geldi. Amacı iki gün kalıp gitmek değildi. Bir aylık izin kullanacaktı ve annesi gibi sevdiği bu kadına böyle zor günlerinde destek olacaktı. Ama planında olmayan bir gelişme oldu. Eski kocası da ona benzer bi planla yalnız yaşayan annesine destek olmaya gelmişti. Hem de nişanlısıyla birlikte... *** "Bu kadın, bana annemin yapmadığı iyiliği yaptı. Bu kadın, benim annem. Ne olursa olsun,Seninle ister boşanalım, ister birbirimizi boğazlayalım, yine de Güzin teyzem, benim annemdir. Ve ben, o iyileşene kadar buradayım. Eğer biri gidecekse, bu sen olacaksın." dedi Firuze, ateş püsküren gözlerle karşısındaki adama bakarak. Emin, onun gözlerine uzun süre bakmaya dayanamadığı için her zaman yaptığı gibi gözlerini kaçırdı ve önündeki çayına baktı. "Ben de gitmiyorum. O senin annense, benim de annem. Ve eğer ikimiz de gitmiyorsak, bir süre birbirimize katlanmak zorundayız!"

Kalp düşünebilseydi atmaktan vazgeçerdi. Fernando Pessoa

"Burada olmamalısın. Karının ve doğacak bebeğinin yanında olmalısın." sesim o kadar ruhsuz çıkmıştı ki, kendi sesim bana bir o kadar yabancı gelmişti şimdi. "Onun yerinde sen olabilirdin! Neden yaptın bunu bize? Neden onu bizden aldın?" dedi. O kadar kırgınlık doluydu ki sesi gözlerimin tekrar dolmasına neden olmuştu. "Seni son gördüğüm yer kürtaj olduğun yer olmamalıydı!!! Buna rağmen neden vazgeçemedim senden?" O an öyle bir kahkaha attım ki gören delirdiğimi düşünebilirdi. "Neden mi? Salonda karının hamile olduğunu öğrendiğin andaki sevincini keşke 4 yıl önce bana da gösterebilseydin Ulaş Bey! Aldır o zaman demek yerine sarılmış olsaydın hiç bir şey böyle olmazdı. Vazgeçmedin öyle mi? Sen benden aldırmamı söylediğin an vazgeçmiştin, ben ise o kürtaj masasından kalktığımda gömdüm seni. Şimdi sakın bana maval okuma!!!" 22.02.2018 ✏ 27.12.2018 📝

Esila yaklaştı genç adama , elleri titriyor bir şeyler demesi gerektiğini biliyordu . Ama ağzından sıcak nefesi dışında bir şeyler çıkmıyordu . Aklına gelenle usulca fısıldadı adama , bu işi yapabilirdi . Son kez adama şarkı söyleyebilirdi. " Efsanelerin dizelerinde Sahte bir tanrı gibi. Uyduruk mucizelerimle Kandırırım kendimi bitti." Adama yaklaşan kadın son kez fısıldadı, kaldırdığı bıçak ile adamın güçlü sırtına geçirdi . Gözleri iki çift siyah göze takılı kaldı, camda onu izleyen iki acımasız göze . "Ben kabullenmesem de gitti. Beğensem de beğenmesem de... Levlâ gözünde yaşlarla vazgeçti Levlâ sil yaşını bunlar da geçti." Adam sırtındaki bıçak ile yeri boylarken kadının gözlerinden iki damla süzüldü. Bedel bedene ağır gelmişti, Benlik ise büyük... Sizi etkilemeyecek bir şekilde düzenleniyor...