Yankı Sönmez: 3 yaşında terk edilmiş ve karanlık olan hayatının oyunlarına ayak uydurmaya çalışan bir çocuktu o. Büyüdü ve o oyunları kendisi oynamaya başladı. Anladı ki karanlık olan hayatı değil kendisiydi. Kendisiyle oyun oynayan hayatla şimdi kendisi oynuyordu. Başrol o, hayat figürandı ama bilemezdi hayatın bırakmaya niyeti olmadığını. Öyle bir sürpriz yaptı ki hayat ona. Asıl oyunun şimdi başladığını yeni anladı Yankı. Vera Sönmez: Hayatın asıl sürprizi o Vera... Saf ve akıllı, temiz ama kirli olan, hayatta tek kalan güzel biri o. Daha büyümemiş bir çicek, yaprakları dökülmeye yüz tutmuş bu dünyada, kurumaya mahkum olmuş bu hayatta büyümeye çalışan bir çicek o. Sessiz ve sakin yaşamın sanki bir maraton koşarcasına hayatın oyunlarına alet olan bir kız. Tek fark o oyununu oynadı ve bitirdi sanarken hayatın yine durmamasıydı. Vera'nın sakin, neşeli ve düzenli olan hayatına bir bomba gibi düştü. Bu bomba öyle bir yaktı ki Vera'yı geri dönüşü olmayan bir yola girdiğini anladı Vera.

#Gençkurgu da 1. - 07.03.2017 Ölüm; dört harf, iki hece, içinde sayısız anlam ve acı besleyen, ne zaman, nerede, nasıl geleceği belli olmayan bir olay. Küçük yaşta gözlerinin önünde ailesi katledilen ve bu nedenle hayata siyah bakan Aras Karahanlı ile, çocukken annesini kaybeden ve babası tarafından terk edilen Eylül Avcı'nın yolları bir gece tesadüfen kesiştiğinde, ikisi de başlarına geleceklerden bihaberdi. Aşk, bazen hiç ummadık bir zamanda, olmayacak kişiyle doğar ve bütünleşir. Peki, ölümle bu kadar erken yaşta tanışmış iki genç insanın nasır tutmuş kalpleri, birbirine bağlanabilir mi?

Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."