Kanlı Ay'ın yükseldiği gece, Banu gözlerini kapattığında kendi yatağındaydı... Ama açtığında kendini keçeden bir çadırın içinde, kürklerle örtülmüş bir yatakta buldu. Artık o Banu değildi. Xiango Devleti'nin prensesi Sayina'ydı. Yüzlerce çadırın arasında, ihanete uğramış, ailesi katledilmiş, kendi hayatı için bile mücadele etmek zorunda olan bir prenses... Onu bekleyen iki ölümcül sınav vardı: Önce, onu öldürmeye çalışan amcası Karaçay Kağan ile yüzleşmek. Sonra ise, zorla evlendirildiği, acımasızlığıyla ün salmış düşman general Han Ruo'nun karısı olmak. Modern çağdan gelmiş sıradan bir kadın, entrikaların, kanlı savaşların ve ihanetiyle ünlü bir çağda, kimsesiz bir prenses olarak hayatta kalabilecek miydi? Peki ya aşk? Kan ve nefretle yoğrulmuş bu dünyada, kalbinin gerçek sahibini bulsa bile ona güvenebilir miydi?

Çin'de, kadın bir oyuncusuna şiddet uyguladığı iddiasıyla hakkında dava açılan Türk asıllı baş antrenör Marko Petrovic, Türkiye'nin en köklü voleybol kulübü Güneş Bank'a transfer olur. Tepkiler çığ gibi büyürken, kulübün sosyal medya sorumlusu Doğa Baykara bu krizi yönetmekle görevlendirilir. Medyanın susmadığı, kamuoyunun yargıladığı bir dünyada; Doğa sadece bir aracı değildir artık. ❗️+18 konulu bir kitap değildir ama yer yer yetişkin içerik barındırır. ❗️Yaş farkı içerir. Bunu bilerek başlayın.

Olmayacak bir yerde yolları kesişen iki küçük çocuktu onlar. Ama nereden bilebilirlerdi ki yıllar sonra kaderlerinin birbirlerine bağlanacağını. Onlara sorulmadan verilen kararların altında ezilmek yerine savaşmak, aşık olmamak için verilen çabanın boşuna olmasıyla devam eden ufak bir rastlantı hikayesiydi. İçine sürüklendikleri hikayelerini kendileri yazmak için verecekleri tüm çaba boşa gidecekti. Zorla evlenmelerini engelleyemedikleri gibi kalplerine de söz geçirememenin acısını ikisi de en derinden hissedecekti. Belki de her şeyi akışına bırakmak en doğrusu olacaktı. Kaderle savaşmanın anlamsız olduğunu anladıkları an ise aşka çoktan tutulmuş olacaklardı. -- "Bana dokunmana asla izin vermem!" diye diklendim karşısında. Gelinliğim ile ne kadar çaresiz görünüyordum oysaki. O bakışının altında ezildiğimi hissetmiştim. Olanlara karşı gelemedim ama bu adama karşı gelmeliydim bir şekilde. Sevmediğim biriyle birlikte olamazdım çünkü. "Evlenmem de demiştin," dediğinde beynimden vurulmuşa dönmüştüm. Beni bununla vurmaya çalışıyordu ama ben buna izin vermezdim. "Sen neyi ima etmeye çalışıyorsun?" diyerek diklendim karşısında tekrar. Bu iş hiç olmayacak yerlere gidecek gibi hissediyordum. "Normal şartlarda asla dokunmak isteyeceğim biri bile olamazsın sen," dedi ve devam etti. "Ama ben sağlıklı bir erkeğim ve artık bir karım var," dedi. "Karım da sensin ve istesen de istemesen de bu iş olacak," dedikten sonra arkasını döndü. Lavaboya girerken son kez seslendi. "Hayatımda başka kadınlar olsun istemiyorsan söylediklerimi iyi düşün," dedikten sonra kapıyı çarparak içeri girdi. Geriye tüm bu sorunlarla beni baş başa bırakmıştı. Bu saatten sonra tüm olanları kabullenmekten başka ne şansım kalmıştı ki? Not: TÖRE HİKAYESİ DEĞİLDİR..

Texting değildir. TAMAMLANDI. Tek sosyal hayatı oynadığı oyun olan Ezgi, bir gün klanlarına katılan bir ekiple oyuna girince işler beklemediği bir noktaya evrilir ve klandan atılır. Yaptığı hatayı telafi etmek isteyen Tibet ve davulcu tayfası arkadaşları Ezgi'nin sıkıcı hayatına şenlik olup katılır. Ezgi hiç tanımadığı ve yüzlerini bilmediği bu ekiple oyun oynayıp eğlenirken Tibet'in ünlü bir Youtuber olduğundan habersizdir. Ezgi ve yeni arkadaşlarının birbirinden eğlenceli maceralarına şahit olmak isterseniz bir tık ötenizdeyiz. Gelirken çekirdeğinizi almayı ve kolanızı açmayı unutmayın. İçerisi hararet yapıyor.. ^.^ Başlangıç Tarihi: 30 Mayıs 2025 Her gün yeni bölüm geliyor. Genel Kurgu 1. Romantizm 2. Genç Kurgu. 2.

Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi. Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi. Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi? İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri. Mumlar üfledim, dilekler diledim. Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim. Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim. 🏀 "Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?" "Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."

Serçeyi Öldürmek'ten tanıdığımız Zeliha ve Emir'in hikâyesidir.

Efsun Zorlu; atandığı Urfa'da mecburi hizmetini yapan tıp fakültesinden yeni mezun, çiçeği burnunda bir hekimdir. Daha mesleğinin ilk günlerinde, henüz on sekizine yeni girmiş bir hastanın intihar vakasıyla karşı karşıya kalır. Hastasının vücuduna bırakılan izler onu adım adım kendi geçmişine götürürken, geleceğini aniden tanımadığı insanların dudakları arasında bulur. Asla geçmemiş geçmiş, verilmiş sözler, kurtarılan hayatlar, doğrultulan namlular, yalanlar, fermanlar ve aşk. Devrim gibi bir kadın, Urfa'nın göbeğinde destan gibi bir sevdanın koynunda bulur kendini. Koca düzene baş kaldırıp o düzenin minnet ettiğine yenilmekse ne aklının ne de kalbinin kabulüdür. *** "Ağlarsam ölürüm." derken sesim düz, çoktan kabullendiğim bu gerçeği ilk defa dile getirişime rağmen sakindi. Çoktan. Saatlere dökülürdü ama bana şehirler aştıracak kadar çok gelen o vakit. Vücudumun ağrısı ruhumun sancısının çok altındaydı. Onun gözleri bende olsa da ben boşluğa odaklanmıştım. Üzerimde olan bakışlarının ağırlaştığını hissettim. Fetih bana çok ağır bakıyordu. Sırtıma yüklenen çuvallar biraz daha bel bükmeme sebep oldu. "Neden," dediğinde ne dediğimi çok iyi anlamış da yersiz bir sorgulayışa bürünmüş gibiydi. "serçe misin sen?" Kaşlarım hafifçe havalandı, başımın ağrısı belirginleşti. Uzun süreden sonra ona bakan ben oldum. Söylediği şeyin altındaki anlamı yakalamaya çalışıyordum ama buna çok uzaktım. Bunu anladı ve dudakları kıvrılacak sandım. Halbuki gülümsemeye çok uzaktık. "Serçeler," yüzünü hafifçe yüzüme yaklaştırdı. "Ağlayınca ölürlermiş. Bu yüzden mi bunca zamandır gözlerinin kuruluğu?" Bu konuşmadan sonra onun serçesi olacağımı, hatta olduğumu bilemezdim. Tıpkı bu topraklarda serçeyi öldürmenin kadını ağlatmak olduğunu bilmediğim gibi.

4 yıl. Kadir'in, kütüphanede yanıma oturduğu günün üstünden geçen zamandı bu. Koskoca 4 yılı devirmiş ve beşincisine doğru emin adımlarla gidiyorduk. Arkadaş olarak. 4 yıldır aşık olduğum gözlerini ne zaman görsem içim içime sığmıyordu ama benim tek yapabildiğim ona arkadaşça, hatta belki daha da uzak, gülümseyebilmek ve sınırımı korumaktı. Çünkü sınırımı bilmezsem ona bu kadar yakın olamazdım. Sadece ona doğru her zaman ilerleyen adımlarım onun sınırlarını yıkan o son iki adımı atamıyordu. Her zaman iki adım uzağındaydım. Bu, başlarda öyle olmasa da sevgilisi olduğunu öğrendiğim ilk andan beri böyleydi. Şimdi ise aramızdaki sınırların uzaklığı üç adıma çıkmıştı. Çünkü daha dün bomboş olan parmağında şu an gümüş bir yüzük vardı. Hayır öylesine bir yüzük değil, bir alyans. ××× Neresi sıla bize, neresi gurbet Yollar bize memleket ××× Her Salı, yeni bölüm ××× Hikayenin tüm hakları saklıdır.

Benim eşsiz eşim... Sana mühürlenmek, bu hayatta bana verilmiş en büyük armağan . Kaderimin sayfalarına senin adını yazan Tanrı'ya hangi iyiliği yaptım da, böylesine kıymetli ve nadide birini bana layık gördü, hiç bilmiyorum.