''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Mutluydum.Belkide en huzurlu halimdeydim. Adım atmak için hazırlandım.Gözlerimi sımsıkı yumdum. "NAPIYORSUNUZ?Delirdiniz mi?" dedi tok bir ses.Bir anda omuzlarımda bir dokunuş hissettim.Gözlerimi hala açmamıştım.Tam bu sırada arkadaki insan topluluğununun alkış seslerini duydum.Yan tarafıma başımı çevirip baktığımda daha deminki iki kafadar çocuğun yüksek sesle;"Evet!duyarlı bir vatandaş genç kızımızı bir Süpermen edasıyla nasılda kurtardı!" dediğini gördüm.Kafamı hala endişeyle bana bakan ve daha demin hayatımı kurtaran adama döndürdüm. Çok sinirliydi...Ben de çok sinirliydim...Hemen doğruldum ve ;"Neden karışıyorsun?" diye bağırdım.O kadar çok öfkelenmiştimki!Bunu yapmaya ne hakkı vardı?"Göz göre göre atlamanıza izin mi vermeliyim?" dedi bağırarak."Ölmek istiyorum anladın mı?" dedim sesimi olduğundan daha da yüksek çıkarmaya özen göstererek."Kafayı yemiş olmalısınız!"dedi ve sinirle derin bir nefes aldı. iYİ OKUMALAR...

Ruhsuz bir adamla evlendim. Ruhsuz, duygusuz, gaddar, kaba ve insanlıktan yoksun bir adam... Artık Karahan konağında o ruhsuz adamla bir ömür geçireceğim. Ben beyaz gelinlikle annemin evinden çıkarken herkesin gördüğü gelinlik değildi, üzerimdeki... Kefenimdi... O gelinlik üzerimden çıktı ama kimsenin görmediği kefenim hâlâ üzerimde. Kimse görmese de ben görüyorum. Ben her gün öldüğümü sanırken, aslında o adamı gördüğüm gün öldüm ama bilemedim. Ben kim miyim? Hande İnanoğlu. Kerem Karahan'la evli, hayatı cehennemden daha cehennem sıradan biri... Çok sevdiğim arkadaşım Zehra'mın katkılarıyla.. Sonsuz teşekkürler NOT: TÖRE HİKAYESİ DEĞİLDİR!

Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...

BU HAYATTA NELERİ BİZ SEÇERİZ? OKUDUĞUMUZ OKULU.. YEDİĞİMİZ YEMEĞİ.. VE HATTA EVLENECEĞİMİZ KİŞİYİ? PEKİ YA SEÇEMEZSEK! YA YILAR ÖNCE VERİLEN BİR SÖZ BİZİ EVLENECEĞİMİZ KİŞİYLE KARŞI KARŞIYA GETİRİRSE.. YA DA KADER HİÇTE UMMADIĞINIZ ANDA AŞK DENİLEN KAVRAMI KARŞINIZA ÇIKARIRSA! İŞTE O ZAMAN NE YAPILACAĞI BELLİ BİLE DEĞİLDİR? HAYAT HİÇ UMMADIĞI BİR ANDA KARŞISINA ÇIKAN YENİ YAŞAMI VE YENİ KOCASIYLA NE Mİ YAPACAK? İŞTE KADER O ANDA DEVREYE GİRER! BARAN VE HAYAT ZORLA EVLENDİRİLİR VE BARAN DA BU KIZI SADECE PARA İÇİN İSTEDİĞİNİ SANIP BU KIZA TUTULURSA!

Unutma! Hiç kimse kusursuz değil. Bu hikayede mükemmel değil. Kötü adam, iyi kadın var. Klişe... Sadece tek bir fark var. Bu kitapta zafer kadına ait. Bir adamı karanlıktan çıkarmak için kendi ışığını kullanan kadına...

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

"İMAM HATİP Mİ?" "Amca,ben imam hatipe falan gitmem!Ya ben Allah'a inanmıyorum bile doğru düzgün nasıl gidebilirim?" Amcam sinirle oturduğu koltuktan kalktı ve yüzüme türkürüklerini saçarak konuşmaya başladı,sinirden kıpkırmızı olmuştu.Yengem ise mutfağın kapısının önünde bizi izleyip sinsi sinsi bakıyordu. "Ne yapabilirim?İllede okuyacağım diyorsun.Seni karakollardan topladım.Daha 18 olmadığın için ve çok fazla içlerinde değilsin diye bıraktılar seni,kaç okula sorduk sende gördün almıyorlar.Zaten bu okula da yetim olduğun için, acıyıp aldılar." Dinsiz bir kızın İmam Hatibe gittiğini hayal edin. Tuhaf öyle değil mi? O zaman buyrun okumaya devam edin.

Anonim: Hey, Furkan! Furkan: Hey, Anonim!

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.