Nefesi kesilerek uyanmıştı. Yine o rüyayı görmüştü. Hayır, rüya değil kabustu o! Hayatının mahvolmasına ramak kala güçlü kollar onu kurtarmıştı. Gözlerine baktığında hiç olmadığı kadar güvende hissetmişti. Gece kadar karanlık olan gözlerine hapsolmuştu. Kurtuluşu yoktu artık. Tutsaktı o. Kurtarıcısının kalbinde tutsak.
Mutlu aile tablosunu görünce her zamanki gibi kendini dışlanmış hissetti. Sanki bu ailenin üyesi değil de bir yabancıydı. Ne gariptir ki onlara karşı büyük bir sevgi beslemeye devam ediyordu. Bu şekilde olmasını kendi istemişti. Onun hatasıydı. Ama isteyerek yapmamıştı. O yaşta bunlara sebep olacağını bilseydi yapar m...