Ben bir yıl boyunca akıl hastanesinde kalmıştım. Evet ben DELİydim. Aslında deli değildim aklım gayet yerindeydi ama beni deli sanıyorlardı. Doktorlar bile deli olmadığımı söylediler, ama annem inanmamıştı çünkü o adam beni uzaklaştırmak istedi ve annemi deli olduğuma ikna etti. Annemde beni zorla parayla hastaneye tıktırdı.Bu nasıl anne diceksiniz, ben de öyle dedim, ama bi insanın beynini yıkayınca böyle oluyor işte. Annem o adamla evlenmeden önce aramız çok iyiydi.O adamla evlenmeseydi hala iyi olabilirdi. Bu yüzden bu kadar nefret ediyordum o adamdan, ama bunları yanına bırakmayacağım.

********** "O kim?Neden herkes ondan korkuyor?" Benim bu sözlerim üzerine herkes bana bakmaya başladı.Sanırım yine ve yine sesimin tonunu en olmadık zamanda yükselttim.Yeni tanıştığım arkadaşım bana üzüntü,korku ve endişe ile bakarken ben 'O' na bakıyordum. Üstündeki yiyiştiği kızı kenara itip bana doğru gelmeye başladı. O her bir adım attığında insanlar da benden bir adım uzaklaşıyordu.Sonunda karşımda durduğunda beim hikayemi başlatan sözleri söyledi. "Benim kim olduğumu mu merak ediyorsun?Merak etme küçük cadı,sana bunu uygulayarak göstereceğim." Bunları söyledikten sonra bana bir adım yaklaşıp sadece ikimizin duyabileceği sözleri söylemeyi de unutmadı. "Ve bunu istesen de istemesen de kabul edeceksin." Yada benim hikayemi bitiren sözleri söyledi.

İstanbul... bir genç kızın hayatını değiştiren şehir. Her şey o metrobüs ile başladı... Bazen seçim yapmak gerçekten her şeyden daha zor olabilir. Ve istemediğin halde hayatını değiştirirsin...

Almanya'ya gitmemle hayatımın degismesi, neredeyse ayni anda oldu. Yeni okuluma alısmak bir yana bir de evde beni bekleyen bir cocuk vardi. KUZENİM!

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."