Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

Adını bilmediğim bir kitabın içinde sıkışıp kalmış bir karakterim. Soğuğun iliklerime işleyen mühürü, kan kusan bedenimde zimmetlenirken; acının tonları bu kitapta resmedilir. Kaderin, acıyı harmanlaya harmanlaya ördüğü bir ağ. Kan davası ile yolları birleşen iki kalp ve birlikte çıktıkları zorlu bir serüven. Bolca acı ve ihtiras. Ve bir parça umut. ** Bu kitapta olan hiç bir şey kolay kolay unutulmaz ve hiç hir intikam asla yarım kalmazdı. Bu kitapta sıradanlığa yer yoktur. Alışılagelmiş düzenin bozulduğu kitaba hoşgeldiniz. Müptela'ca.. 01.07.2016

Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."

Veda Caddesi'nin devamıdır.