Biz kızlar yok muyuz ya. Bu satırları yazarken gülüyorum. Çünkü düğün hazırlıkları yaparken ben de aynı şeyleri yaşamıştım. ''Aşkım öyle söz için tepsidir, pahalı yüzüktür, ne bileyim elbiseler, lüks çiçek, çikolataya falan gerek yok, biz yuva kuracağız. Tutumlu olmalıyız hatta nişanı da beraber yapalım aradan çıksın'' diyen kadın tanımıyorum. ''Aşkım düğün salonu da çok pahalı olmasın he. Yemekli falan olsun diye de sakın ama sakın diretme bana. Malum etimiz butumuz belli bizim öyle fazla açılıpta açık denizlerde boğulmayalım. Davetiye işini de bana bırak. Sen şimdi süslü püslü pahalı davetiye beğenirsin hiç gerek yok'' diyen bir kadın da... ''Aşkım kızma ama sen şimdi beyaz eşya falan işlerinden anlamazsın. Ben annene söylerim biz hem gezer hem uygun alış veriş yaparız. Hem iyi gelir bize hem de sen işinden geri kalmazsın'' diyen kadın da... Sonuç olarak bir kere evleniyorum diye on yıllık borca giriliyor. Böyle olunca da düğünden sonraki ay gelsin borçlar, çalsın sazlar oynasın kızlar oluyor... Macera kaldığı yerden devam ediyor...

"Benden uzak dur... lütfen!" dedim ağlamaklı sesimle. Dudaklarındaki acı gülümsemem içimi burktu. Ama ondan korktuğum fikrini değiştirmiyordu. "Senden uzak durmak mı? Denemedim mi zannediyorsun?" dedi sert bir sesle. Gözlerinde acı vardı, bunu görebiliyordum. İlk defa duygu duvarlarını indirmişti. "Aşığım sana! Sana deli gibi aşığım" dedi bağırarak. "Seni her yerde görüyorum, kafamdan atamadığım tek şey sensin" Duyduklarım gerçek değildi, kafamı iki yana salladım, "İstemiyorum seni!" dedim ve birkaç adım geriledim. Duygu duvarı tekrar oluştu, en son gördüğüm şey kırgınlıktı. Soğuk ifadesi geri dönmüştü. Arkama bakmadan boş sokakta koşmaya başladım, nereye gittiğim hakkında bir fikrim yoktu. "Benden kaçamazsın!" dedi eğlenen sesiyle. Sesi boş sokakta yankılanırken koşmamı durdurdum ve hızlı bir şekilde nefes almaya çalıştım. Nefesimi düzenlediğimde doğruldum. Arkama hafifçe döndüm, yavaşça bana doğru geliyordu, yanındaki lamba bozuktu, ışık hafifçe titriyordu. Durdu, ayaklarını iki yana açtı ve ellerini cebine soktu. Yüzündeki yara izi daha belirgindi. Gözlerini kıstığını gördüm, "Kendini yorma, hangi deliğe saklanırsan saklan seni bulurum" bacaklarım kendiliğinden hareket etmeye başladı. Koştum, yorulmuştum ama yine de koştum. Dar bir sokağa girdim, önüme bakmasaydım duvara çarpacaktım. "Lanet-" diye mırıldandım. Sokak bomboştu. Duvara yapıştım, beni bulmaması için dua ediyordum. Ayak seslerini duyabiliyordum, buraya doğru geliyordu. Sokağın sonunu göremiyordum ama hızla oraya yürüdüm. Çıkmaz sokaktı. Arkamı dönecekken elleri belimi buldu. Vücudum kaskatı kesildi, sıcak nefesi kulağıma değiyordu. Yavaşça fısıldadı, "Ne kadar uğraşırsan uğraş, benden kaçamazsın! Gölgeden kaçamazsın"

Aşkın sevdanın üzrenine uzun uzun cümleler kurmaya ne hacet.Ne demiş Aşık Veysel; Seversin alırsan karın olur seversin alamazsın kara sevdan olur!

* Sustum anlatacak çok şeyim vardı ama sustum Hamza Bey öylece bana bakıyordu yeşil gözlerinde boncuk boncuk yaş,benim gözlerimde çağlayanlar... Yıllarca tüm yaşananları kalbimdeki kilitli odalara tıkmıştım.Üstüne binlerce kilit vursam da bu gün dolup taştı kederlerim. Ben ne çok acı çekmişim meğer... Neden yaptım bilemiyorum ama bir kez olsun kimseyi düşünmeden sadece kendim için bir şey yapmak istedim. Sarıldım. Hem de öyle böyle değil sıkıca sarıldım. ve fısıldadım. "ne olur ölmeme izin verme, en azından baharı göreyim." Kadın olmak güçlü olmak,tüm zorluklara göğüs germek demektir. SİTARE Güçlü kadınların hikayesini bir de benden dinleyin.

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Veda Caddesi'nin devamıdır.

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."