Όσα πρόσωπα έχει ένας άνθρωπος, Άλλα τόσα έχει και ο έρωτας... Ποιος θα σωθεί; Και ποιος θα σώσει; Πάντα ήξερε ότι μέσα σε εκείνες τις μαύρες χάντρες, υπήρχε και λίγο καφέ... Σαν ένα άγριο τσακάλι που ηρεμία δεν έχει στο βλέμμα... Αν εκείνος ήταν όμως τσακάλι, εκείνη ήταν φωτιά ολόκληρη... Δεν ήταν Γεράκι, μήτε και λιοντάρι... Ένα άγριο ατίθασο άτι ήταν... Ένα μείγμα εκρηκτικό και ακόμα ποιο επικίνδυνο από όσο φαντάστηκαν οι γύρω της Πόσο ψέμα; Πόση ανάγκη για εκδίκηση; Όσες απώλειες κι αν μέτρησε, αυτή της ψυχής της ήταν η μεγαλύτερη... Don't copy ©2024-,2025 all rights reserved by Ζέτα Ορφανού Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα.

Λένε ότι τα τσακάλια κυνηγάνε σε αγέλες... Ότι πολλές φορές είναι χειρότερα από κάθε άγριο ζώο εκεί έξω. Αδίστακτα και επιθετικά... Φθονερά και άκρως ύπουλα... Τι κι αν είσαι λιοντάρι και βασιλιάς, τι κι αν πετάς... Αυτά πάντα θα σε βρίσκουν... Τσακάλια είναι... Δεν μπορείς να ξεφύγεις... Η μήπως μπορείς; Don't copy ©2024-,2025 all rights reserved by Ζέτα Ορφανού Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα.

Μια οικογένεια Μία ιστορία... Το Γεράκι, επιστρέφει... Η αναγέννηση έφτασε... Καλώς ήρθατε στη Familia Nostra Πόσα Γεράκια αντέχετε; Δεν είναι ένα πια... Ούτε δύο... Τα αίματα δέθηκαν, η γενιά μεγάλωσε... Η ιστορία γράφεται ξανά μα το μελάνι δεν είναι το ίδιο... Don't copy ©2024 all rights reserved by Ζέτα Ορφανού Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα.

Η συνέχεια των Αλεκατρίδων, που αφορά την Ροδάνθη Δρακάκη, το κορίτσι που το μυαλό του δείχνει να ταξιδεύει σε άλλους κόσμους λες και είναι πραγματικό μέλος ενός φανταστικού κόσμου χωρίς να ανήκει στην πραγματικότητα. Χωμένη στα βιβλία της τι μυστικά κρύβει, τι προσπαθεί να αποφύγει και ποια είναι πραγματικά η λιγομίλητη Ροδάνθη;

Από μικρη είχε ένα όνειρο ζωής... Να φύγει από τη μικρή κλειστή κοινωνία που μεγάλωσε και να ανοίξει τα φτερά της. Τα βήματα της την οδήγησαν στο μόνο μέρος που θα μπορούσε να το κάνει... Στη πόλη των Αγγέλων φυσικά... Ήταν τόσο αθώα που θεωρούσε ότι το Λος Άντζελες, θα ήταν για εκείνη μια καινούρια ζωή... Μέσα στην αλληγορία και στο παιχνίδισμα των λέξεων, θα άπλωνε τις φτερούγες της και θα πετούσε προς το άγνωστο αναζητώντας το ιδανικό... Μόνο που τίποτα δεν ήταν ιδανικό εκεί... Εκεί οι άγγελοι δεν πετούσαν... Ζητιανευαν στους δρόμους με τη μορφή παιδιών, έκλαιγαν στις γωνιές με τη μορφή ιερόδουλων και κατέστρεφαν με τη μορφή του... Ποιανού μορφή; Με του άντρα που της υποσχέθηκε φτερά και τα μόνα που της έδωσε ήταν του διαβόλου... All rights reserved © Ζέτα Ορφανού Απαγορεύεται κάθε αντιγραφή, αναδημοσίευση και αναδιανομή χωρίς τη γραπτή άδεια του συγγραφέα Κάθε πάταξη αυτής διώκεται ποινικά

Επειδή έχει πλάκα Επειδή είναι εύκολο Επειδή δεν υπάρχουν συναισθήματα στη μέση. Επειδή δεν θα το μάθει και κανεις. Η Φαιδρα Πολίτη και ο Ιάκωβος Νικολαϊδης ήρθαν κοντά για όλους τους λάθος λόγους, και θα χωρίσουν για όλους τους σωστούς. Η συναντηση τους δεν εκρυβε κανενα συμπαντικο παραδοξο. Αντιθετως, θα την ελεγε κανεις σχεδον...προμελετημενη. Εκεινη χρειαζοταν συμβουλες, για το πως να προστατευσει νομικα τα εργα της, κι εκεινος ηταν δικηγορος με εξειδικευση στο εμπορικο δικαιο. Η αδελφη της και ο αδελφος του ζουσαν έναν από εκεινους τους ερωτες για τους οποιους γραφονταν βιβλια. Εκεινοι οι δυο...δεν θα το λεγα. Για αυτό και δε θα σου γραψω κεφαλαια ατελειωτα για την Φαιδρα και τον Ιακωβο. Κι αυτό, γιατί τα παντα συνεβησαν πολύ... πολύ πιο απλα. Και καπου εδώ, ενεκα της οικειοτητας που εχουμε, θα μου πεις πως δεν με πιστευεις. Και καλα κάνεις.

«Έλαμπες σαν τον ήλιο, Άρη. Έλαμπες και το φως σου ήταν τόσο εκτυφλωτικό που δεν υπήρχα. Δεν με ένοιαζε όμως. Δε με ένοιαζε που δεν με έβλεπε ο υπόλοιπος κόσμος, μου αρκούσε που με έβλεπες εσύ. Και έπειτα... έπειτα συνέδρια, χρήματα, συμβόλαια και ρήτρες. Μέσα σε αυτά χαθήκαμε, εγώ χάθηκα μέσα στα δικά σου θέλω και τους δικούς σου στόχους. Με ξέχασα. Με έβαλα στην άκρη, συνειδητά έκανα πίσω. Όταν όμως το εμείς έγινε εσύ Άρη, εκεί έχασα τη Νίκη. Εκεί χαθήκαμε και εμείς και εκεί τελείωσε ο γάμος μας.»

«Ντάρια δεν γίνεται να με φιλάς.»η φωνή του βγήκε περισσότερο βραχνή από όσο υπολόγιζε και είχε σχεδόν ανατριχιάσει. Τι στον διάολο; «Γιατί;»τα μάτια της γυάλιζαν στα δικά του, φαινόταν ικανοποιημένη. «Γιατί είπαμε ότι δεν έχουμε τέτοια σχέση. Δεν πρέπει να ξανά γίνει αυτό, εντάξει;» *** Ο Κωνσταντίνος Ιωάννου ήξερε πως ήταν η πιο απαιτητική υπόθεση που είχε αναλάβει ποτέ. Ο στόχος του ήταν να ξεσκεπάσει ένα κύκλωμα εμπορίου λευκής σαρκός και ήταν σίγουρος πως μπορούσε να δράσει καθαρά επαγγελματικά, όπως πάντα. Μέχρι να μπει στη ζωή του η Ντάρια, η κοπέλα που του δίνεται ως δώρο και θα τον κάνει να πάρει την υπόθεση πιο προσωπικά από κάθε άλλη φορά. Πρέπει να μείνει μακριά της αλλά ποτέ δεν ήταν άγιος και δε θα γινόταν σίγουρα μαζί της...

Το λουλούδι του έρωτα μπορεί να φυτρώσει από εκεί που δεν το περιμένεις. Μπορεί να επιβιώσει μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες αλλά και στο πιο άγονο έδαφος. Αν οι ρίζες του είναι ισχυρές, κανείς δεν μπορεί να το ξεριζώσει! Δύο εντελώς διαφορετικά άτομα. Εκείνος ψυχρός, απρόσιτος, κυνικός και υπολογιστής. Δεν εμπιστεύεται κανέναν και ειδικά τις γυναίκες. Εκείνη γεμάτη περιέργεια και ζωντάνια, θέλει να ζήσει την κάθε σταγόνα ζωής και να δοκιμάσει ότι έχει να προσφέρει ο κόσμος. Στις καρδιές αυτών των δύο διαφορετικών ανθρώπων θα ανθίσει το λουλούδι του έρωτα. Θα καταφέρουν να το φροντίσουν σαν καλοί "κηπουροί" ή θα προσπαθήσουν να το ξεριζώσουν; # 1- αγάπη 14/10/2023 # 1- ρομαντικό 28/11/2023 # 1- δράμα 29/12/2023

Το παιχνιδι συνεχίζεται με το β' μέρος . Δεύτερη ιστορία για τις Αλεκατρίδες.