''Jeździliśmy po całym mieście, słuchaliśmy hip-hopu i rocka, paliliśmy fajki i całowaliśmy się na tylnych siedzeniach mojego samochodu.'' Uwaga: relacja bohaterów rozwija się dość szybko. * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * ○ Opowiadanie zawiera sceny erotyczne oraz liczne ilości wulgaryzmy Jest to kontynuacja opowiadania ''Kochamy siebie'' z perspektywy Sebastiana. Znajomość poprzednich części nie jest wymagana!!!

Nikt nie mówił, że dorosłość będzie prosta, ale rzeczywistość potrafi uderzyć w twarz bardziej niż ktokolwiek się spodziewał. Szczególnie, jeśli jesteś niezdarną panikarą z nosem w książkach. Emily miała ułożone życie: opiekuńczego chłopaka, wynajęte mieszkanie i egzaminy na studiach aż pewna wiadomość zniszczyła wszystko. Oparcie znalazła w przyjaciółce, energicznej i optymistycznej, lecz także dość lekkomyślnej, która w jej imieniu wysłała kolejną wiadomość... wiadomość, która odmieniła życie Emily na zawsze. Emili może albo spełnić swoje najskrytsze marzenie albo (jak to ona) wpakować się w pętlę niekończących się kłopotów. Czy podniesie się po otrzymanym ciosie, gdy wciąż będą padać kolejne? Jak poradzi sobie na ścieżce, na której czekają na nią rzeczy, o których nie ma pojęcia oraz ludzie, którzy mogą okazać się jej wrogami lub przyjaciółmi... a może nawet czymś więcej? Fragemnt: "Moja mama mawiała, że każda kobieta musi mieć co najmniej dwie pary butów: królewskie i seksowne, w których rusza podbijać świat oraz wygodne i niezniszczalne, w których może spierdolić z każdych kłopotów. Mama miała rację, tyle że ja dokonałam złego wyboru. Po raz kolejny. Miałam podbijać świat, a skończyłam z seksapilem na poziomie spleśniałej kanapki wyjętej z plecaka po dwóch tygodniach. Gdybym chociaż miała swoje buty do spierdalania... znoszone trampki o postrzępionych sznurowadłach. Prawie niezniszczalne i wygodne jak kapcie... może lepiej zniosłabym kolejny cios? "

Blair Mitchell żyje dzięki plotkom, nienawidzi filozofii i czasami też swojego sąsiada. Skoro wszystko jest takie paskudne, można właściwie wyskoczyć z czwartego piętra. Prawda? 𝙄 𝙬𝙤𝙣𝙙𝙚𝙧 𝙝𝙤𝙬 𝙄 𝙬𝙤𝙣𝙙𝙚𝙧 𝙬𝙝𝙮 𝙔𝙚𝙨𝙩𝙚𝙧𝙙𝙖𝙮 𝙮𝙤𝙪 𝙩𝙤𝙡𝙙 𝙢𝙚 '𝙗𝙤𝙪𝙩 𝙩𝙝𝙚 𝙗𝙡𝙪𝙚 𝙗𝙡𝙪𝙚 𝙨𝙠𝙮 𝘼𝙣𝙙 𝙖𝙡𝙡 𝙩𝙝𝙖𝙩 𝙄 𝙘𝙖𝙣 𝙨𝙚𝙚 𝙞𝙨 𝙟𝙪𝙨𝙩 𝙖 𝙮𝙚𝙡𝙡𝙤𝙬 𝙡𝙚𝙢𝙤𝙣 𝙩𝙧𝙚𝙚 2020

1# W Science fiction (wiele razy w przeszłości) #StopPlagiatom Jest to historia nastoletniej Marleny, która postanawia uciec z psychiatryka, w którym znalazła się przez problemy z organizacją OPTiM. W międzyczasie poznaje nowych przyjaciół i odkrywa mroczną przeszłość placówki. W pewnym momencie zdaje sobie sprawę, że nigdy nie chodziło tylko o ucieczkę. Jest coś o wiele gorszego. Istoty owiane piekielną tajemnicą oraz złowrogi naukowiec, który pragnie jej śmieci to tylko początek tego, co jeszcze ją spotka. Ile sekretów skrywa organizacja? Jakie demony czają się w mroku, czekając, aż słońce zajdzie za horyzontem? Czy Marlenie uda się rozwikłać tajemnicę szpitala oraz uratować siebie i przyjaciół? ,,Kim do cholery jest OPTiM?" Przeczytaj, a wszystkiego się dowiesz. Pierwsze rozdziały mogą nie być napisane perfekcyjnie. No i nie są. Mam jednak nadzieję, że każdy kolejny napisałam chociaż trochę lepiej. Uczę się całe życie c:

"Ostatnią wolą mojej zmarłej matki było, bym po jej śmierci przeprowadziła się do swojego ojca i jego trzech synów z innego małżeństwa. Bosko co?" "Dlaczego? Dlaczego teraz mi to robisz? Dlaczego dajesz mi nadzieję?! Nie chciałeś mnie wcześniej! Co się teraz zmieniło?!" Po śmierci matki, prawnym opiekunem siedemnastoletniej Willow ma zostać jej ojciec, który według jej wiedzy zostawił jej matkę gdy tylko dowiedział się o ciąży. Życie wychowanej na farmie dziewczyny zmienia się o sto osiemdziesiąt stopni gdy nagle z wiejskiego domku, zmuszona jest przeprowadzić się do londyńskiej willi. O dawnym życiu ma przypominać jej już tylko jej ukochany koń i pies asystujący. Prywatna szkoła, starsi bracia i ojciec który zupełnie nie zna się na wychowaniu córki to jedne z nielicznych zmian do których musi się przyzwyczaić. Jednak żeby w pełni dogadać się ze swoją rodziną musi odkryć co naprawdę stało się w przeszłości.

Melania Tchórznicka od zawsze była skryta i nieśmiała. Za bardzo. Jej matka powtarzała to za każdym razem, kiedy dziewczyna unikała jak ognia różnych sytuacji. Występy w akademii szkolnej były dla niej torturą, a egzaminy ustne istną katorgą. Wszyscy zachęcali ją, żeby otworzyła się na ludzi, żeby więcej się uśmiechała, żeby nie uciekała w swój własny, odgrodzony wyobraźnią świat. Prawie nikt nie wiedział, że Melania cierpiała na zdiagnozowaną fobię społeczną. Zresztą pewnie i tak nikt by jej nie uwierzył ani nie potraktował tego poważnie. A szczególnie pewien surowy profesor, który nie miał zamiaru dawać nikomu taryfy ulgowej na swoich zajęciach. Melania już od pierwszych dni na uniwersytecie miała więc przechlapane. Dosłownie i w przenośni.

Jest połowa maja. Druga klasa liceum wyjeżdża na upragnioną wycieczkę nad morze. Entuzjazm jednej z uczennic szybko odlatuje jednak w dal, gdy przez brak miejsc w autokarze, zmuszona jest siedzieć ze znienawidzonym nauczycielem angielskiego. Gdy dojeżdżają na miejsce, nie może ona oderwać wzroku od morza, które widzi po raz pierwszy w życiu. Wbrew temu co się jej wydaje, nie jest to koniec nieprzyjemnych, a czasem i zabawnych sytuacji z jej „ukochanym" nauczycielem w roli głównej.

Część 2 książki pt "Poranek o zapachu waty cukrowej"