Chanyeol, Ay ile konuşan, reenkarnasyona inanan kırık beyaz bir adamdı ve intihar edeceği bir gece, yanında olmak istediği kişiyi, olmak istediği kişi sanmıştı. @ficstation için yazılmıştır.

"Çocuklar pembe yalanlar da söylerler, benim söylediklerim pembe rengini yitireli çok oldu, üzerinden yüzlerce ilkbahar geçti ve benim sonbaharım hiç bitmedi." Baekhyun'un Chanyeol'e olan nefreti tahta kapaklı defterinde saklı. 🌲🌻✨ [!] Yetişkin İçerik Riverdale × Ölü Ozanlar Derneği × Saksı Olmanın Faydaları

İlkbaharı kıskandıran bir papatyaydı ve her bir zerrem aşıktı her bir zerresine.

-

hangi daldan koparmışlar seni bilmiyorum ama yaprakların penceremin kenarında duruyor, rüzgar uçurmasın diye içeri mi alayım yoksa elimdeki kibritle tutuşturayım mı seni

Çilekli sütümle aynı yerimdeyim yine. İnsanlar beni görmeye alışmıştı artık. Tıpkı onun söylediği gibi. Her gün aynı yerimde onu görmek için bekliyorum. * İçkiye alıştım mı? Ya da artık üstüne kusamayacağım için mi sakin midem? Sanki artık acın, uyuşturmadan aklımdan çıkmayacak gibi. * "Bana Channie diyor ki desene. Bekle de, sabırlı ol de. Oyunumuz buydu. Başarırsam senin hakkında en merak ettiğim şeyi söyle bana. Başarırsam sormama izin ver. Çünkü bilmediğim yalnızca bu kaldı. Ne zaman döneceksin?"

Baekhyun birkaç bitki türü keşfetmek istiyordu, yeni bir dünya değil.

Park Chanyeol, zehirli bir yılandı. Her an kanınıza karışabilirdi. Byun Baekhyun ise pençelerini arkasında saklayan naif bir aslandı. Kim Jongin, yeşil ve grinin uyumuydu. Gözleri donmuş bir orman gibiydi. Oh Sehun ise gün batımı gibi sarıydı. Soğumaya başlayan ama parlak.

"Ben Komutan Park Chanyeol. Bundan böyle, kralım Byun Baekhyun, benim en büyük yeminim."

Ne renk? Sarı, dedim. Söz.