"Abi lütfen yardım et bana" Minik bedenin büyük haykırışı odada yankılanırken, abisi ise ne yapacağını bilmez bir şekilde oturduğu koltuktan hızla kalkarak kızım diye sevdiği miniğini kucağına aldı, sarmaladı, yüzünün her yerine buseler kondurdu birazda olsa ağrısı azalsın diye ama olmadı işte. Elinin altındaki minik beden çaresizce titremeye devam etti ve titremesine eşlik eden gözyaşları hızlandıgında hayattaki tek kahramanı olan abisine biraz daha sokuldu ağrılardan saklanmak istercesine. "Ormanın derinliklerinde Kızıl Prenses..." Çümlesini tamamlayamadan sesi titremişti, titremişti titremesine fakat başarmıştıda ağrıları dindirmenin yolunu bulmayı. "Annem gibimi?" Evet diyebilecek gücü kendisine bulamayınca kafasını onaylarcasına sallayarak cevapladı kardeşini. O dakikadan sonra hikayesine devam edecek gücü yoktu,ki zaten hikayede bundan sonra başlamamışmıydı, Umudun Prensi, umutsuzluğa düştüğünde.

Hayal kurup eşiğine kadar gelinen. zor bilmeden gidilen bir sonsuzluk. soluk bir yaprağın düşüp yeniden yeşermesi gibi.