Maneviyatını kaybetmiş genç bir kız maneviyatını ararken karşısına bir sürü zorluklar çıkmasına rağmen onun sayesinde bir dala tutunup gerçekleri farkederek maneviyatını bulabilecek mi ? O dediğim kişi Ravzayı bu ateş çemberi olan maneviyat yoksunluğundan kurtarmaya çalışan biri . Bakalım bunu yapabilecek mi ? Hep birlikte göreceğiz arkadaşlar. Kitabın bazı bölümlerinde gerçek hayattan olaylar var. Diğer olaylar kurgudur. İnşaAllah beğenirsiniz . O zaman kendi satırlarımdan olan dörtlükle devam edelim . Gönül gözünü aç bu puslu matemde , Unutma yalnız değilsin aç ellerini Rabbine , Zamanı değilmiş demek ki hayırsız deme , Tek kelimeyle sadece "Şükür" de . Mükâfatını almak için sabret kardeşim , umut para karşılığında kazanılan bir şey değildir. Umudunu yitirme . Bir şeyleri yokluktan var etmeye çalışan bir sürü kişi varken, sen elinde olan bir şeyi neden kaybediyorsun ? Zor olsa da başaracaksın elbette . Unutma zorluklar olmadan başarıya ulaşamazsın .

Batın, Miray ve Arya'nın hikayesinin altındaki gerçekler ile karşılaşınca çok şaşıracaksınız. Bak bir kitapta geçiyor "insan, unuttuğuyla tekrar tanışabilir" bu cümle bir gün lazım olursa umudumuz olsun. Hangi gün olduğunu hatırlamama karşın bir Kasım gecesiydi. Dışarıda tıkırtılarıyla odamın sessizliğine tane tane notalar bırakan yağmur damlaları. Bilgisayar ışığında seni düşünüyorum.Zifiri karanlıkta ufacık bir ışık ve ben.Ürpertici karanlıktan korkuyormuydum?Hayır.Ben seni severken karanlıktan korkmamayı öğrendim.Çünkü sana duyduğum özlem bu şehrin karanlığından daha büyüktü. Sevgi yaşanır anlatılmaz. Bu yüzden çeşitli benzetmelere başvursamda anlatamıyorum içimdeki o hissi. Büyük ama bir o kadar da can acıtıcı. Olmuyordu. Akşamüstü dinlediğim bir şarkı,okuduğum kitabın tek bir satırı yetti tekrar seni düşlememe. Seven insandan unutmasını istemek en büyük acımasızlık değil midir?

Hayaller dualara, sevdalar Allah(cc) emanet.. Biri vardı gönlümde, rabbimin gönlüme emanet ettiği.. Razıydı bir ömür sevmeye ve beklemeye ama yapamadım, beceremedim, hakkıyla sevemedim.. Her şey bir "KALBİN BİLİR" mesajı ile başladı.. O günden sonra tevekkülüm başladı ardından sabrım , şükrüm ... Zaman geçtikçe hayallerim artıyordu. Okuma hayallerim, işime olan sadakatim ve yaratılanı yaradandan ötürü sevgim artıkça artıyordu.. Ve bir gün geldiki; bütün hayallerimi toplayıp çöpe atmak zorunda kaldım.. Yusuf geldi: Züleyha'sını bekliyordu. Ben ona Züleyha olamazdım.. Her zaman olduğu gibi büyük konuştuğum yerden sınandım.. Başta çok karşı çıkmak istedim ama olmadı. Bizim nikahımız göklerde kıyılmış.. Elim,kolum,dilim ve gönlüm bağlanmıştı.. Sizin hiç evlendiğinizde söylediğiniz "evet" kelimesi boğanızda düğümlendi mi? Benim düğümlendi.. O an gönlüme kor ateşi koydular sanki yandıkça yanıyordum.. Oysa çok birşey istemezdim. Sadece "Ali'sine kavuşmuş Fatıma " olmak isterdim.. Miran; Kapanmayan avuç içim ve yüzümdeki tebessümümdü.. Rabbimin gönlüme düşürdüğü sevdayı rabbim için terk ettim.. Sonra zaman geçti Rıza-i ilahı için Yusuf için evlendim..Asıl imtihanlarım düğünümüzün olduğu gün başladı.. Sonrası mı? Buyrun hikayeme o zaman ... (Biraz imtihan dolu hikayem var haberiniz olsun)

..Çoğu kişi sevdiğini "8 milyar içinde bir kişi" diye tanımlar ve örnek verir. Ama ben seni böyle değil bir kitapmış gibi örnekleyeceğim. Sanki büyük bir kütüphanedeyim, içinden birini alıp okumam gerekiyor. İşte o sensin, dikkatimi çeken kitap. Ezberlemek isteyip, anlatmak istediğim kitap. Anlıyorum seni,yavaş yavaş, anlaya anlaya okuyorum. Noktasına virgülüne dikkat ede ede, duyguları hissederek okuyorum. Artık çok seviyorum, devamını merak ediyorum bu kitabın. Kimseye vermiyorum kitabı hatta kütüphaneyede koymak istemiyorum, çünkü başkası okumasın anlatmasın seni. Ama zorunluluk bu işte kitap benim değil kütüphanenin. Üzerinde gezecek gözlerden, sana değecek ellerden kıskanıyorum seni. Ben okudum bıraktım, başladım anlatamaya. İçinde geçenleri tam anlamıyla, ya da ekleye ekleye. En güzel yönleriyle, içindeki kötü olayları es geçerek. Ama gün geliyor kitabı başkasının elinde görüyorum ve o an hayat bitiyor. Yazar sadece benim için yazmamış seni, anlıyorum. Yavaş yavaş insanların elinde görmeye alışıyorum. Bir gün yeniden okumaya kalksam da eskisi kadar heyecan vermiyor. Zihnimde devamını getirmişim zaten başından okuyunca aynı şeyi hissettirmiyor. Noktası virgülü aynı olsa dahi. Ama herşeye rağmen bu kitap güzeldi...

" İşine bak yalıçapkını!" diye tısladı Zehra. Bu sefer ağzından kaçmamıştı bu yakıştırma, alenen, bilerek ve üzerine basa basa söylemişti genç adama yakıştırdığı bu sıfatı. Levent ürkütücü bir ağır çekimde bedenini genç kızın olduğu tarafa çevirdi ve bakışlarını gözlerine kilitledi. " Benim işim sensin çalıkuşu." Bakışları da kelimeleri kadar güçlü ve tehditkârdı. Genç kızın tereddüt etmesine fırsat bırakmayacak kadar kararlı görünüyordu. Not : hikayedeki karakterleri daha iyi tanımak isterseniz Kördüğüm Kalpleri okumanızı tavsiye ederim ;)

Şehadete susamış bir özel harekat polisi; Hamza... Kocasının ördüğü duvarlara hapsolan küçük bir Yağmur damlası... Bir adamı kınalı perçeminden sevip bağrına basmak... Bir kadın için ölmeyi değil! yaşamayı göze almak... Onların hikayesi... İmtihanı... Aşkı... ❤️❤️❤️❤️ KALBİNE GÜNEŞİ ASMAYA GELDİM!

Kitabımızın 'Elif'in Mim Durağı' adıyla yayın hayatına geçeceğini ve sayfalara karışıp evlerinize konuk olacağını gururla söyleyebilirim artık. Yakın zamanda son bölümleri kaldıracağımı da üzülerek söylemek istiyorum. Ve En yakın zamanda duyuru yapacağım!

!!!Watty's 2016 - Gizli Cevherler Ödülü!!!! " Tiyatronu oynadın. Şimdi eserinden memnun bir şekilde odana gidebilirsin sanırım." Öfkeli haline inat gayet sakin ve kibardı adam. Az önceki sinir boşalmasının da bunda bir etkisi olabilirdi tabi. İçinden bir ses, " Al şu kızın sarı saçlarını dola eline duvara sürte sürte pekmezini çıkart olmayan beyninin!" diye kışkırtsa bile o sesin cazibesine kapılmamaya gayret etti. " Gidemem ki.." diye cevap verdi Defne. Korkusundan dizlerinin bağı çözülmüştü kızın. Adamın tok sesi hala böğründe yankılanıyordu sanki. " Niye gidemiyor muşsun? Bitmedi mi? Devamı mı var planının?" diye sordu Murat merak ve endişe ile. Başına daha ne tür çoraplar örecekti bu alık kız acaba? " Yatağa işedim sanırım. Yani işememiş de olabilirim. Pek emin olamıyorum şuan." Genç kız alkolün etkisindeki aptal yüz hali ile gülmekle ağlamak arası bir tablo sergiliyordu. Sarhoştu, korkmuştu ve şuan dünyada olanlardan da bihaberdi pek de yerinde olmayan algıları. Portakal kokusunu bastıracak kadar keskin bir koku yayılıyordu genç kızdan. Kafasının güzel olduğu her halinden belli oluyordu. " Hay Allah'ım ya çattık belaya!" diye söylenerek konuk odasının lavabosuna yöneldi adam. " Sen ne yapacaksın şimdi?" diye kafasını uzatarak şaşkınca sordu genç kız. Adamdan iyice ürkmüştü. " Abdest alacağım. Müsaaden var mı?" Murat sinirle çemkirince geri pusan genç kız " Ne namazı ki bu saatte?" diye mırıldandı söylenir gibi. " Yatağıma kadın girdi diye şükür namazı kılacağım! Tövbe Allah'ım aklıma mukayyet ol katil olmadan kurtulayım şu memleketten!" diye çıkıştı adam. " Tamam ya ne diye bağırıyorsun ki ben nerden bileyim öyle bir namaz olduğunu ama." Üste çıkmaya çalışarak sesini yükseltti genç kız, çoktan lavaboya girm

Başımı geriye doğru savurmuş ve " Allah'ım ne olur bitsin bu kâbus..." diye yalvarırken onu gördüm; müstakbel kocamı. Suretini sevdiğim! " Senin ne işin var burada ya!" diye terslendim ilk önce. Sesim ağlamaklı çıkmıştı. Midem kasılmaya devam ediyordu. "Şaka mısın sen? Hayatımın nasıl rezil olduğunu gevrek gevrek sırıtarak izlemeye mi geldin?" Sarı çiyan enişteme dönüp " Enişte sen işlerini hallet biz Yâren'le biraz baş başa konuşalım." Dedi. Eniştem hızla yanımızdan uzaklaşırken " Ne konuşacağım ben seninle ya!" dedim kontrolsüz bir sesle, bana uzattığı sudan bir yudum alırken. " Ayıp oluyor ama müstakbel kocanla böyle konuşmamalısın. Hiç yakışmıyor sana." Sonra durdu ve düşündü. " Aslında tam da senin gibi bir cadaloza göre bir hareket ama olsun yine de yapma sen." Dedi. Yüzümü gerdim. Gülümsemekten çok söver gibi bir surat ifadesine bürünmüştü mimiklerim. " Seninle evlenmeyeceğim." Dedim tüm soğukkanlılığımla. Şeytansı bir gülümseme ile dudaklarını gerdi, kaşlarını meydan okur gibi havaya kaldırdı ve " Benimle evleneceksin Yâren. " dedi kendinden emin, bilmiş bir eda ile. Öğürdüm. Sanki bir el midemin içinde dolaşıyordu. " Şşşş.. Tamam, sakin ol. O kadar da mide bulandırıcı biri olduğumu düşünmüyordum ama... Lavaboya gitmek ister misin?" dedi. Derin derin solumaya başladım. Evet, yine bayılmak üzereydim.

10 yaşında Türkiye'ye gelip 19 yaşına kadar Türkiye'ye alışan bir gencin kendi ülkesi'nin yani Tayland'ın put anlayışına karşı çıkması sonucu ortaya çıkan sorunlar ile ilgili kitabım sizlerle... Abraham=Yazan çocuk Delillah= anne Mina =kız kardeş Dangelo=Baba Elita=Sevdiği kız Amit=Cezaevi arkadaşı