Kalbim mühürlenmiş bir kapıydı. Gelen her anahtarı tek bir darbeyle dışarı atarken ona yenilecek kadar dirayetsiz olmayacaktım. Onun da anahtarını kıracaktım elbet sert bir dokunuşla. Açılması zordu; açılması imkansızdı mühürlerimin. Ta ki sen hayatıma girene kadar... Kalbimi ansızın ifşa ederken canımı bu denli yakacağını nerden bilebilirdim! Nerden bilebilirdim ki seni bu kadar çok seveceğimi... Sen nerden bilecektin ki giderken bile seni bu denli çok sevdiğimi.

Boşluk Hissettiğim tek şey yalnızca koca bir boşluktu. Bir bedende iki kimlik. Kim buna boyun eğebilirdi ki.. Bahçe kapısının önünde dikilmiş sadece boşluğa bakıyor, boşluğu hissediyordum. Kabullenmeye çalıştığım şey her ne kadar doğama aykırı olsa da bunu yapmak zorundaydım. İyi bir gelecek ve hayalini kurduğum her şey için buna mecburdum. Yüzümün bembeyaz olduğunu hissedebiliyordum. Sanki kara deliğe doğru adım adım ilerliyordu gözlerim. Anında arkamı dönüp uzaklaşma isteğiyle dolsam da yapamıyordum. Yanımdan geçen onca insanın aksine buz gibi bir tavırla tepkisizdim. Ayaklarımın beni daha ne kadar ileriye götüreceğini bilmiyordum. Temennim bu günü bitirebilmekten yanaydı. Bitecek miydi gerçekten? Yitirmeden, taviz vermeden, kendim olarak bitirebilecek miydim bu günü? Ya kabullenecek ve bu bahçeden içeri girecektim yada ardıma bile bakmadan her şeye sırt çevirecektim. Sağ gözümden bir damla yaşın usulca yanaklarıma aktığını hissettim. İçim ağlama isteğiyle dolup taştığında her nedense yalnızca sağ gözümden yaş gelirdi. Bunun sebebini hep merak etsemde duygularımı tanımlarken bana ne kadar yardımcı olduğunu biliyordum. Yüreğimin en derininde hissettiğim bir acıda gözyaşlarım bana tercüman oluyordu. Aniden bir sesle irkildim.

" Aynisa beni dinlemek zorundasın!" Sakinleşmek ister gibi gözlerimi açıp kapadım. Sinir bütün hücrelerime yayılıyordu ve ben bunun olmasını istemiyordum. Kirpiklerimi yavaşça açarak çaresizce yüzüme bakan adama içimde ki son feryadımı sunarcasına bağırdım. " Neyi dinleyeceğim? Söyleyeceğin hangi şey senin nişanlı olmanı değiştirir ki ? Nişanlısın ya nişanlı... Evleneceksin var mı ötesi..." 17.12.2015

"Öyle böyle ilerleyen bir hayatım var. Yani... Vardı aslında... İş aramaya devam ederken aynı zamanda annemin uygun bulduğu eş adayları ile görüştürülmeye çalışılıyordum. Ta ki onu görene dek!" Nesil hanım kızımız; gayet neşeli, biraz geveze, aklındaki dilinde, (yok canım elbet boşboğaz değil) yemeyi, gülmeyi seven, iş yapmaktan hoşlanmasa da epey hamarat bir hatun kişi. Uyumak, Furkan dayı ile didişmek, arkadaşlarıyla pencereden pencereye konuşmak ve jelibon en sevdiği şeyler. Bedir'in mavi gözleriyle karşılaşıncaya kadar öyleydi yani... "Hep derlerdi; o kişiyi gördüğün zaman doğru kişi olduğunu anlayacaksın, kalbin sana söyleyecek diye. Evet ben anladım. Gayet iyi anladım ancak bir sorun var. O nasıl anlayacak?" Müptela Yayınları farkıyla tüm kitapçılarda. ❤

"...Aynadaki yansımamla göz göze geldim ve kendi duruşuma hayran kaldım. Üzerimdeki bu deri kıyafet ve elmaslarla süslü bu kılıçla yalnızca filmlerde gördüğüm bu duruşu yapabilmek, kendime güvenimi yerine getirmişti. Peki nasıl bu kadar iyi yapabilmiştim? Korku mu yaptırmıştı? Yoksa güç mü? Ya da karanlık gözleriyle beni süzen Alejandro mu?..."

"Ve ateş kül oluncaya dek yanmaya devam etti. Su ise buhar olacağını bilmesine rağmen savaşından vazgeçmedi.'' Masal on sekiz yaşını doldurduğunda kaldığı yetimhaneden ayrılmak zorunda kalmıştı. Bu arada eski yurt müdürü tarafından ona İstanbul'da bir kolejde burs ayarlanmıştı. Kendine kalacak bir yer bulması gerekiyordu artık. Bir yandan da İstanbul'a geldiğinde etrafında ilgiyle dolaşan insanlar ve karşısında köle olacak bir beyaz atlı prens hayal ediyordu. Ancak ne yazık ki hayat masallardaki gibi değildi. Zaten "Bir varmış bir yokmuş" yerine "Lanet olsun!" ile başlayan bir masaldan ne beklenirdi ki? Masal, karşısına çıkan, sırlarla dolu, karanlık Rüzgar'ın gizemini çözmeye çalışırken kendini ona âşık buluverecekti. Bu kitap 2015 yılında Epsilon Yayınevi ile raflarda yerini aldı.

Defteri kapat şiir sokakta! Defteri kapat şiir medyada! Defteri kapat şiir heryerde!

-Türk kızı dediğin; yağmur yağdığında çayını, kahvesini alıp yağmuru izlemez. 300 km hızla balkona koşup çamaşırı toplar..