Yol boyunca ne hissedeceğimi ne düşüneceğimi bilememiştim. Her defasında belki bu sefer başkadır umuduyla hareket ediyor kendimi kandırmaktan ileriye gidemiyordum. Evimin anahtarını bulup kapıyı açmak istediğimde benden önce kapım hızla açıldı. Bakışlarım onu bulduğunda boğazımdaki yumruyu hissedip yutkunmaya çalıştım. "Efsun..." adımı kısık sesle tepkimi ölçmeye çalışır gibi söylemişti. Omuzlarım sanki umursamadığımı göstermeye çalışır gibi yukarı aşağı hareket ettirip dudaklarımı içeri bükerek ona baktım. Gözlerimiz birbirini bulduğunda bana öyle derinden bakıyordu ki. Sanki içime hapsettiğim, gizlemeye çalıştığım hayal kırıklarım bir film şeridi gibi gözlerime yansıyor gibi bakışlarını pür dikkat beni izlemeye odaklamıştı. Umursamıyormuş gibi davranmaya çalışmam ona işlememiş olmalı ki beni teselli etmek için hazır kollarını iç çekerek bedenime sardı. Saçlarımın arasına bir öpücük kondurup; "Benim güzel kızım..." dediğinde ise bende film tamamen koptu. Kızım... İnsan bir kelime ile sarsılır mıydı? Bir kelime canımı bu kadar çok yakmamalıydı. Bunun bendeki eksiğini bildiğinden kendisi tamamlamak ister gibi sımsıkı sardı beni. Kollarının arasındayken kendimi daha fazla tutamayıp hıçkırarak ağlamaya başladım. Ne kadar çabalarsam çabalıyım onun yanında hiçbir şeyi gizleyemiyordum. Bir bakışı, bir sözü tamamen çözülmeme yeterli oluyordu. Ama o zaman bilmiyordum. Gün gelecek bir gün sırf o üzülmesin diye kendimden geçercesine hissettiklerimi, yaşadıklarımı gizlemek zorunda kalacağımı bilmiyordum. Kapak tasarımı @bataklikyakamozu

Her ihanet, sevgiyle başlardı... Tıpkı her sevenin hayal kırıklığıyla birlikte dizlerinin üzerine çöktüğü gibi. O gün geldiğinde; sevdiğin insan tarafından aldatılarak, dost bildiklerin tarafından da ihanete uğrayarak hayatın acı gerçeğiyle yüzleşerek bir şeylerin farkına varırdın. Hazal Alâ Ataman, dizlerinin üzerine sevginin en yoğun haliyle bile düştüğünde acıyı hissetmeyeceğini sanmıştı ama acı iki göğsünün arasında ki o boşluktaydı. Nişanlısı tarafından aldatılıp, ailesi tarafından ihanete uğrayanıca göz görmez bir halde düşmanına sarıldı. Çünkü dost bildikleri bir düşmandan farksızdı, peki düşman dediklerimiz bir dost kadar sıcak mıydı? Cesur Balavir'de yara almıştı; aldığı ilk yarayla birlikte yaralamıştı da ama o gün, o gördüğü çaresiz kızın tek çaresi olmuştu... Ve bir zaman gelirdi, hayatın altına üstüne gelirdi; işte o hayat altının üstünden bile en iyisiydi, bunu fark ederdin... 00.18⌛ Alıntı: "Sana sevgiyi aşılayarak, ihanet ettiler." dedi. Kuruyan dudaklarından çıkan cümleler, ruhumu alaşağı etti. Bedenimi tesiri altına alan; kalbimde o cümleyle baş gösteren vaveylaları artık susturmam imkansızdı. * * * +Kitabımın tüm hakları saklıdır. ***

Bir mahalle hikâyesidir.

"Demez mi anası, topallığına bakmadan benim kızıma göz koymuş diye? Der. Bu konuyu bir daha açma anne." ****** "Seni yaktım, kül ettim ruhumda; ama yine bana senin kokun geldi. Meğer ben seni küle çevirirken, ruhum iradesizce kokunu saklamış," dedi gözlerime bakarken. Sözleri dudaklarından her saçıldığında, benim cehennemden farksız kuyularım harlanarak coşkunca alevlendi ve onun sözlerinin ucunu yaktı, tutuşturdu. Yakmalı ya da yanmaya hazır olmalıydım. GÜL KOZASI İSMİ İLE YAYINLANAN İLK KİTAPTIR. 13.08.2020 tarihinde yayımlanmaya başlamıştır. HİKAYE ŞAHSIMA AİTTİR. ÇALINMA DURUMUNDA YASAL İŞLEM BAŞLATILACAKTIR...

Konuşmadığım için dilsiz sanılan, ruhunu insanlara kapatmış biriydim ben. Üzerimde, etekleri kan lekeli beyaz elbisem ve üryan ayaklarımla, geçmişin dikenli topraklı ormanında yürüyen bir kızdım ben. Sonra ansızın biri çıktı karşıma. Günahkâr olduğu için cehennem sanılan, ruhu ateşte yoğrulan biri. Arafta kalmaktan yorulan ve geleceğe kavuşmak için geçmişe gitmeye çalışan bir adam. Ruhunu, ruhumla birlikte ateşe veren bir adam. Benim yanıp kül olacağım, onun ise sönüp duman olacağı bir yangın bu... Bu ya ikimizin yeniden doğuşu ya da yok oluşu. #1 - Aksiyon (23.08.2019) #1 - Gizem (30.11.2019) #1 - Genç Kurgu (18.01.2021)

Yarım kalan değil, hiç başlamayan bir sevdanın hikayesi.

"Simsiyah bir gece kelebeğisin sen. En fazla yirmi dört saatlik bir ömrü uçarsın." 🌿 "Ben öldürmedim!" Korkunç bir titremeye esir düştü bedeni. Gözleri, kendisine inanacak birini aradı etrafında. "Onu ben öldürmedim!" diye haykırdı birkez daha. Sustu. Ne kadar bağırırsa bağırsın sesini duyuramadığını fark etti. Hayatı boyunca dimdik tuttuğu omuzları düştü iki yanına. Gözleri buğulandı, görmesinler diye yere, kirli postalarının ucuna kaçırdı bakışlarını. Dudakları kıpırdandı ruhsuzca. Sesi çıkmadı. Dili varmadı konuşmaya ama yüreği çığlık çığlığa haykırdı. "Ben katil değilim!" 🌿 Hani ya sen beni unutmayacaktın? Hani dört bir yanım, Her taraftan yağacaktın..? Hani umutlarım, çocuklarım, Kaçamak günahlarım olacaktın..? Hani ya geceleyin yıldızlarım olacaktın? İşte böyle, her ayak sesinden ürperirken... Hani ya sen benim cesaretim olacaktın? ▪️Yayımlanma tarihi 16 Ekim 2020

Gezgin Kuzel, yurt edindiği bir kenar mahalle entrikasının merkezinde, bizzat kendisi, kendi için tasarladığı kalıpların içerisinde yaşayan genç bir kızdır. Tecrübeli bir rotaya, hayatı boyunca onu yalnız bırakmayan dostlara, dikenli bir maziye ve kuşlara sahiptir. Geçmişinden kopamayan yanı, iradesini bir örümcek ağı gibi saran korkularının arasında, onu yıllarca havasız bırakarak yetiştirmiştir. Bir gece yarısı üst kademeden dört yabancı adamın hayatına dahil oluşuyla sonu görünmeyen bir dehlizin methalinde bulur kendini. Gezgin Kuzel'in bu kısımda bildiği ve aynı zamanda bilmediği bir şey vardır. Bildiği, bu dehlizin onun başlangıcı olmayan bir sonu olacağıdır. Bilmediği ise, bu dehlizin uzun yıllar önce esasen onun için inşa edildiğidir. ©

Karşımdaki sandalyede elleri arkadan kalın halatlarla bağlı olan adamın acı kahve gözlerine baktım. Zira kendileri bu cılız bir ampulün aydınlatmaktan ziyade sadece göz kırptığı izbe mekanın içinde hedefinden hiç şaşmadan benim gözlerime dikilmişti. Duymak istediği cevapları gözlerimde arıyordu. Her zamanki gibi... O konuşmazdı. Eğer şuan burada ,bu konumda ,bu şekilde benim karşımda ise benim ona söyleyeceklerim vardı. Ve ben konuşmadan ağzından tek bir kelime duyamayacağımı biliyordum. . . Dudağının sağ tarafı yavaşça yukarı kıvrıldı. Bu hiç şaşmazdı. Sağ tarafı kıvrılır ve kahvenin en soğuk rengi gözü hafifçe kısılırdı. Elleri yavaşça arkadan öne doğru uzandı acele etmeden boyunun iki tarafına koyduğu elleri yardımıyla boynunu kütletti. Şaşırmam belki de korkmam gerekiyordu. Elleri bağlı diye güvendikleri adam şuan ellerini boynunu kütletmek için kullanıyordu. Aynı eller birkaç saniye sonra boynumu kırabilirdi. Ama benim yüzümde sadece bir sırıtma oldu. O'nu tanıyor olmanın verdiği bir garip tepkiydi bu. Soğuk bir şekilde güldüm. -Hiç değişmemişsin. -Senin aksine.