ÜVEY ABİMDEN NEFRET EDİYORUM

Lisedeki ilk yılımdan sonra her zamanki Bodrum tatilinin düşüncesi, benim için fazlasıyla sıradandı. Ama sıradan olmayan bir şey vardı ki o da yan evdeki çocuktu. (Tüm hakları yastığımın altında saklıdır)

Yeni bir taşınma olayıyla karşı karşıyaydım. Gitmek istemiyordum ama kalmakta istemiyordum. Çünkü burda kalmak Bana acı vericekti. En Güvendiğim İnsanla ve Sevgilimin birlikte olduğunu görmek... Bu benim için fazlaydı çok fazla hemde. Kalbimin parçalarıyla gidiyordum bu yerden! Birdaha hatırlamamak için, Görüp, duymamak için gidiyordum. AMA GİTTİĞİM YERDE NERDEN BİLEBİLİRDİM Kİ İLK AŞIK OLDUĞUM KÜÇÜK ÇOCUKLA KARŞILAŞMAYI, İLK ÖPÜCÜĞÜMÜN ALINMASINI, BU KADAR ÇOK SEVMEYİ, EN ÇOKTA BU KADAR SEVİLMEYİ BEKLEMİYORDUM. Gerçek arkadaşlıklar! Gerçek bir Güven! Gerçek kahkahalar! ve En çokta GERÇEK BİR AŞK! ●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●● "Gözlerini aç Tamay! Aşk Yanımızda, kör olma bu kadar. Küçükkende böyleydin sen, hiçbir şey anlamıyorsun. Herkes anladı, bir sen anlamadın be güzelim!" Poyraz bu şiddetli yağmurlu hava demeden, aşkını itiraf ediyordu! Islak saçlarımı gözlerimin önünden çekip, Onun kusursuz yüzüne baktım. Gözlerimden mutluluk gözyaşları akmaya başladı. Ona sımsıkı sarıldım. "Beni yine bırakırsan Poyraz, O zaman gerçekten to-toparlayamam." Dedim. "O zamanda seni seviyordum. Şimdide seviyorum. Ben senden gitsem bile, Seni Sevmekten vazgeçmedim Dünya Göz." Dedi Poyraz. "Aşk Yanımızda" Dedim ve ondan ayrıldım. Poyraz gülerek Beni belimden tutup, kendine çekti ve etrafında, 2,3,4 sayamadığım kadar çok döndürdü. Durduğumuzda ise bırakmadı Beni. "Aşk Yanında" Dedi. Vücutlarımız birbirine bağlandığı an'ı yaşıyordum şu an. öyle anlamlı, öyle güzeldi. Kalbimin atışları, bu yağan yağmura karışmak istiyordu âdeta. Kafamı kaldırdığımda ise gözlerime derin derin bakmaya başladı. "Bu Satürn kafalı, Dünya göz'ü çok seviyor" Dedi ve Dudaklarını dudaklarıma örttü.

"Şşt," dediğini duydum birinin. Sanki sesi kilometrelerce öteden zihnime fısıldanmış gibiydi. Sakinleştirici bir ninniyi anımsatan tınısı hiç de yabancı gelmiyordu. "Benim, Lara gözlerini aç! Benim.Sakinleş." Omuzlarımdan sarsıldığımı hissediyordum. Şişmiş olan gözlerimi tedirginlikle araladığımda gözleriyle buluştum. Gece karası gözlerini nerede görsem tanırdım. Her aklıma geldiğinde açılan o perde, oynanan o oyun, simasını unutmamı engelliyordu. "Arslan?" Dudaklarımdan bir dua gibi dökülen adını telaffuz etmeyi seviyordum. Ağzımda hoş bir tat bırakıyordu. Yine de o aynı egoist, tostçuldu. Birkaç gün içerisinde davranışlarıyla hayatımın bu kadar merkezine yerleşmiş olması sinir bozucuydu. Yıllar boyunca inşa ettiğim buzdan duvarlarımı ne ara kırdığını ve ne ara içeriye, yanıma geldiğini bilemiyordum. Ama bu Arslandı. Zekasını küçümseyemiyordum. "Benim," dedi belki onuncu kez. Elime geçen küçük fırsatla kollarımı boynuna dolayıp sıkıca sarıldım. Kalbimin parmak uçlarımda ve şakaklarımda attığını hissediyordum. Salgılanan adrenalinin etkisi geçtikte bacaklarımdaki derman azalıyordu. Bedenim kendini kapatıyor, uyuşuyordum. "Sen yanıyorsun Lara," dedi elleri önce yanaklarımda sonra alnımda dolaşırken. "Ah, aptal çocuk." dedi çatılı kaşları ardından. Kızmıştı. Neden kızdığını bile anlayamamıştım. Zaten şu anda zihnim o kadar büyük bir curcuna içindeydi ki kendi düşüncelerimi bile ayırt edemiyordum. Sırt çantam zeminle buluşurken kendimi yer çekimine teslim etmiştim. Bacaklarım titreyerek ağırlaşan bedenimi taşımayı reddettiğinde beni tutan kollar olmasa asla ayakta duramayacağımı biliyordum. Beni hasta eden de oydu, beni bu ara sokakta yüksek ateşten havale geçirmekten kurtaran da. Beni ateşe atan da oydu, beni ateşten kurtaran da.

Lavaboya gelip elimi yüzümü yıkamam biraz beni sakinleştirmişti. Ellerimi yıkayıp dışarı çıktığımda İşte yine her zamanki soğuk haliyle karşımda duruyordu. Bana iyice yaklaşıp beni duvarla arasına sıkıştırıp boynuma soğuk bir öpücük kondurduktan sonra fısıldadı "Ah benden hoşlandığını anlamıştım küçük fare. Bunun için böyle oyunlara gerek yoktu. Zaten onca şeyin tesadüf olduğuna hiç inanmadım. Ama maalesef bana göre biri değilsin. Neyine güvenip de benden hoşlandın hiç anlamıyorum. Gerçekten seninle ilgileneceğimi mi düşündün? Hemde bu tipinle? Kız gibi olsan bari! Buradan bakınca asker arkadaşıma benziyorsun.." dedi ve gitti egosunu yediğim. Alla sen ne saçmalıyor bu tipsiz!

*Nefret, aşka dönüşebilen güçlü bir duygudur* Annesinin tayini dolayısıyla İstanbul'a taşınmak zorunda kalan Öykü, burada daha önce hiç karşılaşmadığı bir şeyle karşılaşır. Bir çeteyle. Bu durum ilk başta pek hoşuna gitmese de daha sonra onları terk edip giden babasından intikam almak için bu çetenin içinde olmak ister. Fakat bilmediği çok şey vardır. Bu çeteye girmek öyle zannettiği kadar kolay değildir. Çetenin lideri olan BARLAS KARAMAN'ın koyduğu bazı zorlu görevleri yerine getirmek zorundadır. Ve bu görevlerin hiçbiri de öyle herkesin yapabileceği kadar basit görevler değildir. Öykü'nün de öyle. Tüm hakları bana aittir©

SORU-CEVAP YAPMAYI DÜŞÜNÜYORUM.BELKİ ARADA KESİTLER FALAN. -NİDA'NIN YİGİDİ.

Ecem zengin bir ailenin kızıydı ta ki babası iflas edene ve intihar edene kadar . Artık onları yeni bir şehir ve yeni bir hayat bekliyordu . Acaba Ecem yeni okuluna daha da önemlisi yeni arkadaşlarına alışabilecek miydi .Ecem ve yeni tayfasının efsanevi maceralarına hazır olun işte geliyorrrrrrr.

Her sonun yeni bir başlangıcı vardı. Biz o sona ulaşmış, yeni bir başlangıç yapmıştık. Her şeyin yolunda gittiğini düşündüğümüz anda, tüm liselerin ortak bir sorunu çıkmıştı. Bu sorunu birliktemi çözeceklerdi yoksa sırt sırta mücadeleye aralarındaki rekabet duygusu engel mi olacaktı? Dostları ile birlikte savaşmak için iki kız arkadaş Kaya Erkek Lisesi'ne geri dönüyordu. Bir biri ardına sıra gelen oyunlar, oyunların içinde acıyla boy ölçüşen büyük sırlar... Zaman daralmış ve oyun çoktan başlamıştı. Kimseye zarar gelmemesi için denilen yapılmak zorundaydı. Bunu başarabilecekler miydi? Kaya erkek lisesi en büyük sınavını Arda ve Bulut ile vermeye hazırlanıyordu. Acı hissedilmeyi,Sırlar saklanmayı,Oyunlar oynanmayı isteyecekti. İstenilen olacakmıydı? "Sizin yüzünüzden." Dedi Bulut, Arda ve Mert'in çıktığı kapıya bakmaya devam ederken. "Sizin yüzünüzden... Yanlış seçimler yaptım."

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''