O çirkindi. Sivilceli, kilolu ve gözlüklü bir bela. İşsiz kalan çirkin genç bir kız iş ilanlarına bakarken, gözüne takılan yüksek maaşlı bir iş yerine baş vuruyor. Seçmeler de yakışıklı patronunun sorduğu soruya zekice cevap verip, sekreterlik işini kapıyor ve o gün işe başlıyor. Ukala, yakışıklı ve dikkat çekici patron bu çirkinle inat ederse ne olur? Peki ya hırs yapan genç kızın karşısına çocukluk aşkı çıkarda onun başında ki belaya bela katarsa? Senin de hayatında sinirlenmene yol açan yellozlar varsa ve kafanda milyonlarca farklı düşüncelere sahip tilki takla atıyorsa ne duruyorsun? Başındaki belalarını buradan uzat tutup okumaya başla! :) DÜZENLENECEK...

Yeni geldiğim okulda ona karşı koyamıyordum. Zaman sonra olaylar peşimi bırakmadı. Ona aşık oldum. Canımı yaktı. Ama yine karşı koyamadım...Acaba daha neler başımıza gelicek? Başlangıç tarihi= 16.07.2018

Arkamı dönüp ona bakmamak için, Sarılmamak için, beni bağımlısı yapan kokusunu içime çekmemek için kendimi zor tutuyordum. Aşk benim için oydu. O benim diğer yarımdı. Şimdi, değil yarım kalmak paramparçaydım. Sesinden perişan olduğunu anlayabiliyorum. Hıçkırıkları sırtıma bir bıçak gibi saplanıyor. Ama bilmiyor ki ben ondan daha çok acı çekiyorum. "Gitme Uygar dur nolur. Senin için gelip geçici bir heves miydim? Önce beni kendine alıştîrdın şimdide yokluğunla ceza mı vereceksin?" dedi. Ben onun için kendimden vaz geçmiştim. Beni hiçbir zaman anlamayacak anlasa daha çok acı çeker. Bu yağmurlu lanet günde. Bu lanetli sokak benim mezarım olmuştu. Ona acı çektirdiğim için kendimi hiç affetmeyeceğim. Arkamı döndüm en sonunda mavi gözleri ağlamaktan kıpkırmızı olmuş. Durduğumda bana umutla baktı. "Anlamıyor musun? Eğlendik bitti." dedim. Umutla bakan gözleri yangın yerine döndü. Dizleri onu taşıyamıyormuş gibi îslak yere çöktü. Saçları, üstü sırılsıklamdı. Göğe bakarak konuşmaya başladı. "Eğlendik bitti öylemi." dedi. Artık ağlamıyordu. Çaresizce gökyüzüne bakıyordu. "Öyle." diyip arkamı dönüp yürüdüm. Artık peşimden gelmiyordu.

°DÜZENLENİYOR° Aşkın ne olduğunu onla öğrenmiştim. O bana ne derse desin yine onun omzunda ağlamış, yine ona sığınmıştım. Sanırım en büyük hatamda buydu. #mafya 4 #fantastik 5 #anne 6 #lise 5 #yazar 2 #yetimhane 1 #yetim 1

Dünya, annesi ve babası tarafından sebebsizce dayak yiyen bir kız. Eski okulundan ayrılıp başka bir okula geçti tabi siz sadece okulu degişti sanıyorsunuz sadece okulu degil hayatıda degişti.

Benim hep istediğim tek bir şey vardı. O da babamın ve abilerimin beni sevmesiydi... Anlamadınız değil mi ?? Anlatayım;benim birbirinden yakışıklı tamı tamına 5 tane abim var bir tane de babam... Ben onları çok seviyorum ama onlar için aynı şeyi söyleyemiyorum.Neden mi çünkü annem ben doğarken ölmüş ve abilerim ve babam benim yüzümden olduğunu düşünüyorlar. Hikayenin Geri Kalan Bölümlerinde Neler Olacağını Gelin Hep Birlikte Öğrenelim!!!

17 yaşında abileri ondan nefret eden onlara eziyet eden ikizi ise ona yardım etmeye çalışır ama gücü malesef ki onlara yetmez.

Sokaklar benim evimdi. Ben kendime sokak kızı derken insanlar bana yırtık ve kirli kıyafetlerimden dolayı 'dilenci' diyordu. Fakat hiçbiri umurumda değildi. İki yıl önce hayatta ayakta durmam için gereken şartlar sağlanmadığı için bu halde olduğumu bilmeden boş boş konuşuyorlardı, yargılıyorlardı. Yaşama savaşı veriyordum ben sokaklarda. Açlıktan veya soğuktan olacaktı ölümüm belkide. İnsanların parası vardı, neden çok küçük bir yardımda bulunmuyorlardı bana? Hele o zengin züppeleri. Her birinden teker teker özenle nefret ediyordum. Gecenin bir yarısı içip zil zurna sarhoş olup rahatsız ederlerdi beni. Hepsiylede başa çıkabilmiştim şu iki yılda. İki yıldır sokaklardaydım. Yetimhane kıçıma tekmeyi basmasaydı eğer şuan sokaklarda olmayacaktım. Ve bunlarlada uğraşmak zorunda kalmayacaktım. Yinede zar zorda olsa idare ediyordum. Bir gece yarısı iki tane sarhoş beni rahatsız edene dek bir sorunum yoktu. Bu sefer sert kayaya çarpmıştım. Tekmelerim etkisizdi. Ne yapacağımı bilemiyordum..

Farketmeden, anlamadan kendi içinde yok olan bir kız Cemre. Babası ona hiç babalık etmedi. Hep onu dövdü ve çocukluğunu elinden aldı. Ama abileri veya ikizi onu görmezden geldi. Ona yardım etmediler. İnsanlar her an acıdı ona. Bu yüzden ağlayamadı kimsenin önünde. İçinde büyük fırtınalar koparken içi ağlarken yok olmak isterken o insanlara iyi gözüktü onlarlayken güldü. Ama bu gülüşlerin adı SAHTE GÜLÜŞLER idi. ........ Acımasız bir babanın, sonradan çok pişman olan abiler ve bir ikizin hikayesi. Kalbi buza dönüşen bir kızın intikamı. Bu hikayeyi okurken eğer benim gibiyseniz yani haksızlığa ve birilerinin ezilmesine dayanamayan birisiyseniz ilk başlarda delirebilirsiniz. Ama sonra tam sizin istediğiniz sahneler gelecek meraklanmayın. Bu hikayeyi Yalnızlar ve dram severlere adıyorum. Çünkü bu hikayenin teması yalnızlık. Ve bazı yerlere ergence diyebilirsiniz ama lütfen hikayeyi o kısımlara göre yargılamayın.

" Hadi bir daha konuş. " diyen kişi beni daha bir kaç dakika önce korkudan öldüren kişi değil mi ? Boğazımdaki sızıyı hissedene kadar ağlamamı sağlayan kişi değil mi ? Beni ezen, bir hiç olduğumu hissettiren kişi değil mi ? Beni iğrenç şeylerle yargılayan kişi değil mi ? " Kötüsün. " dedim, son göz yaşlarımıda silerek. İlk Yayınlanma Tarihi : 28 Mart 2016