Askerdi onlar, herkes gibi. Türk doğan herkes asker değil miydi zaten. Onlar bu lafı fiile döken yegâne insanlardan ,yegâne kadınlardan birisiydi sadece. Düşmanlarına dağların ZEBANİSİ... ASKERLERİNİN RUHSUZU... VATANININ TURNASI...

İklim, on sekiz yaşına girmeden bir yıl önce, gizemli bir kadın büyüdüğü yetimhanenin kapısını çalar. Kaybettiği tek arkadaşının ardından toparlanamayan İklim, bu tuhaf aile tarafından evlat edinilir. Hiç beklemediği bir anda yüzüne güldüğünü düşündüğü kader, kartlarını çekmiş köklü bir gerçeğin ortaya çıkmasına oynuyordur. "Gölgelerin sofrasında kalelerce, kalelerce tütsülenmiş et ve balçık... Öyle bir sofra ki; iblisler incecik, karamsar bir ifadeyle kutsuyor, her tanrının günü ve kutluyor ruhların öğütülüşünü. Bu sofranın Lord ve Leydileri her gece ipek ve inciyle bezeniyor; Siyah, mor, erguvan... Sadece biri... Sadece biri, gecenin en derinini kuşanıyor üstüne; tıpkı bir yabancı gibi, tıpkı bir savaşçı gibi! Ne yazık, ruhu bir kaya gibi öğütülüyor her gece. Yılanların sofrasında yem oluyor gizlice! Uyan! diye bağıran kim varsa dışarıdan izleyen, kulak asmıyor ve bekliyor hissizce. Kış geliyor... Kış, soğuk! Tatlı bir uyku sarıyor, buzla kaplı sofrayı. Ardından gece tanrıçası çalıyor kapıyı. Uyu diyor, uyku tatlı... O gece iblisler dans ediyor, gelecek ateşe tapınıp. Gece mavisi soluk bir siyaha dönüyor. Ve sonunda, sofra uyuyan yabancının ölü ruhunu yutuyor.

Her ruhun anlatmak istedikleri vardı, zihin haritalarında görülmeyi bekleyen. Bunun başlangıcı yoktu, sonu ise hiç olmayacaktı. Bazıları yaşadığını, yaşamak duygusunu içindeki en değerli varlığı saymış da öyle huzura ermişti ruhları. Bazıları, kırıktı ömür boyu fakat bu dünyayla başka işi kalmamıştı. Memnuniyetle kabul etmişti gelen uykuyu. Bazıları daha ne olduğunu bile anlamadan, gözlerini açamadan yummuştu gözlerini Bazıları ise, öfkeliydi bu dünyaya. Kırgındı belki. Bitmemiş işleri vardı burada, tamamlanmayı bekleyen. Bizim işimiz, işte bu ruhlara dokunmaktı, görülmeyi bekleneni görmekti. Bu görevi kendimize umut bilirken hep beraber olacaktık. Evlerine sızacak, uğursuz kuşlar bile çekinirken biz orada olacaktık. RIMORTUIS| Ölümden Doğuş

İsmini bile bizden gizleyen birine güvenerek biraz yalan, biraz gerçekle bir araya gelmiş bir ekibiz. Uzaktan şöyle bir baktığımda birbirimizi çok iyi tamamlasak da da birbirimizden bir o kadar da zıt karakterde insanlardık. Birbirimize bağlandıkça saklanan sırlar her birimizde bir öfkeye dönüşüyordu. Bizi birleştiren öfke, ayırmaya da yetecek mi?