Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.

KURGUM REKLAM PANOSU DEĞİLDİR!! "Sen beni iyileştirmek istiyorsun." diye mırıldandı adam. "Ama benim yaralarım kabuk bile bağlamıyor." Kadının kalbi sızladı. "Öpsem yaralarından, iyileşmez mi?" Adamın dudakları gerildi. Kadının kısa saçlarını sevdi usulca. "İyileşmez, dudaklarına kanım bulaşır yine sen zarar görürsün." Zevahir: Dış görünüm anlamına gelmektedir. Kurgunun tüm hakları saklıdır. Gerçek hayattan izler taşır.

Mavi gözlü bir dev, Yeşil gözlü ruhu güzel katil bir kadın. "Bir hikaye başlıyor; okursan ölürsün. Ölürsen, ölürüm." Kor adam, yanık bir hanın mahzeninden, gül tenli Dolunay'a sesleniyor. Kadın duymuyor, adam gülüyor. Gülüşleri kadının dikenlerine batıyor. Dolunay, karanlığın göğsünde, siyaha karışıyor. Hayır! Hayır! Bedenine dokunan yabancı eller, ölü yanının portresini çiziyor. Kadın bedenine dokunan ellerde ölüyor, adam ailesinin gözleri önünde katledilişini izliyor. Kor bir gecede, ruhlar yıldızlarla savaşırken, kadın ruhunu bulduğu adamın önünde dizleri üstüne çöküyor. Adam önünde diz çöken kadının yollarına seriliyor. Boğulduğu okyanusa aşık olmuş, kuyruğundan yanan omurgasına kadar acıya boyanmış bir kız. Kemiklerinde cehennemi kaynatmış, intikam ateşi ile yanmış değil, ateş olup intikamla yanan ve çocukluğunun külleriyle doğan bir adam. Çehresinde büyüttüğü soğuk; karanlık ve dipsiz bir kuyu kadar tehlikeli. Kalbi, cenneten bir dünya gibi. Ölümün Düşler Sahnesi cehennemin zehrini kusuyor. Bu zehir adamın avuç içlerine akıyor. Avuçlarında şifanın doğurduğu varlık, siyaha karışıyor. "Ruhumun koğuşlarında bir gardiyan dolanıyor, o gardiyan hücre, hücre seni sorguluyor. Unutursa fısılda ona; sorgulanan katil, benim kalbimin altın kafesinde yüreğimi on ikiden vuruyor."

Safir Mila Safkan, şu an olduğu yaşından çok daha ufakken, hayatının taşlarını yerinden oynatan bir olay yaşar ve kendini ansızın, yetimhanenin soğuk duvarları arasında kimsesiz bulur. Sahip olduğu şeyler, her ne yaşarsa yaşasın iyi kalan kalbi ve tutkuyla bağlı olduğu dansıdır. Kalbi yalnızca bir tek şey için, bale için çarpar. Ta ki ikincisini bulana kadar. Hazer Han'ı. Dans seçmelerine gittiğinde, kendisini seçen bu adamın gözetimi altında dans etmeye, müzikali kazanma hedefiyle bir kelebek gibi kanat çırpmaya başlar. Fakat, sahip olmayı istediği tüm bu başarıların yanında, ona başka bir hediye kılınmıştı. Aşk. Kendi kalbi kadar hassas, nazik bir kalp, Mila'ya yaklaştığında, bu zamana kadar koruduğu tüm savunmaları yavaşça yerle bir olur ve aşk, arzuyla, bedeninde dans eder. •yetişkin içerikli sahneler mevcuttur•

Elvan silahın önünde duruyordu. Karşısındaki adam kadına dikkatlice bakıp tüm konağı yerle bir edecek kadar sert bir şekilde kükreyip "çekil kadın. Yoksa sende ölürsün." diye bağırdı. Herkes korktu ama Elvan Ersan korkmadı. O sadece Allahtan korkardı. O sadece Allahın zulmünden korkar, merhametine sığınırdı. Adam karşısında gözünü bile kırpmadan kadına dikkatlice baktı. Mavinin en koyu tonu olan gözleri çok derindi. Esmer tenine oranla saçları kumraldı. Bu kadın İstanbul kadınıydı. Yoksa Mardinli kadınlar böyle giyinmezdi. Kadın yerde usulca göz yaşını akıtan kadına baktı. Sonrada gözleri adama döndü. "o silahı beline koy. Şuan iki kadına ve Bi adama silah doğruluğunu unutma. Siz Allah değilsiniz. Hiç Bi cana kıyamazsınız." Salih ağa torunu Elvan'a gururla baktı. O sadece Allahtan korkardı. Ona dediği sözü hatırladı birden 'kızım sakın ola benden bile korkmayasın. Sadece tek birinden korkacaksın. O da seni yaratan Allahu tealadır.' şimdide kızı, torunu bu söze uyuyordu.

"Acıdan geçemeyen kadının, acısı bitemeyen adamla; kırık dökük sevdası." Kendini bilmez bir gecede, ay tamda göğün bağrında uyuklarken başladı her şey. Kader; dizleri yaralı bir kızı, dudakları kan kokulu bir adamın koynuna sardı. Yitirdiği hafızasının ardından, hiç bilmediği bir adamın elini tuttu. Geçmişi hatırlamaya çaba gösterdiği her an kendiyle ilgili bilinmezlere daldı. Adam her an köşe başındaydı, soluğundaydı ve ne parmağındaki yüzük, ne de hatırlamadığı geçmiş bu ihtirasa mani olamadı. Oysa ki şeytanın ini, adamın köşesi kıvrılmış zihniydi. Kadın adamın cehennemiydi; saf ateşin koynu, zemheri kışın soluğu.

*Bu hikaye kalabalığın içinde benliğini arayan silüetlere ithaf edilmiştir.* *************** "Senin hikayen ne silüet?" Sigaramdan derin bir nefes alıp üfledim. "Ben silüetim, hikayem her şey olabilir. O yüzden sana bırakıyorum, silüetin hikayesini kendi kafanda kendin kur." Yarım ağız güldü. "Ne garip kızsın sen?" Başımı salladım. "Senin hikayen ne Bay Asosyal?" Gülerek bana baktı. "Kumarbaz bir baba, işkolik bir anne, evliliği kurtarmak için yapılmış bir çocuk. " Toplumdan dışlanmış iki silüetin hikayesi... **************** Kapak tasarımı: Amor Graphic 20.10.18 #1- Benlik: 15.11.18 #1- kalabalık:22.11.18 # 1-Silüet: 24.11.18 #1- Benlik:30.11.18 #1- Benlik 11.12.18 #1- Benlik: 26.02.19 #9- Düşünce: 08.04.19 #1- Toplum: 29.04.19 #5- düşünce: 20.09.20

Acı çektiğini gösteren bir sesle konuştu."Ben seni gönlüme yara ol diye sevmedim ki; canıma can, geceme güneş, kışıma yaz ol diye sevdim " Gözlerindeki acı yüreğimi kavurmaya yetmişti. Ama yaşadıklarım bir türlü peşimi bırakmıyordu. Güvenemiyordum. Sessizliğimi fırsat bilip tekrar konuştu. Acıta acıta değil, yaşata yaşata. "Sevsene beni herkesin kırdığı yerden, sevsene beni herkesin öldürdüğü yerden, sevsene beni kimsenin sevmediği yerden ... " Sevemezdi ki bu kalp seni, nankörün tekiydi. Nerede bir olmaz var bulur onu severdi. En çok da gideni severdi. Alışık değildi ki gelenlere. Kıranları severdi, bilmezdi ki yarasından öpenleri. Ağlatanları severdi, tanımazdı ki güldürenleri. Dilimin ucuna kadar gelen kelimeleri yuttum. Bu sefer ben de istiyordum, sevmeyi sevilmeyi. Kocamdı o benim, her ne kadar törelere kurban gitmiş olsam da, hayallerimin katili olsa da kocamdı. Çok değil, hep severdi beni. Kırmadan, dökmeden, ağlatmadan... Herkesin kanattığı yerden severdi. Ona elimde kalan tek şeyi, umudumu, vererek konuştum. Gözlerinin kahvesinde boğula boğula döktüm kelimeleri. "Gözlerin bir denizse en çok orada boğulmak isterim, gülüşün bir kuyuysa en çok oraya düşmek isterim, kalbin cennetin bir köşesiyse en çok orada taht kurmak isterim, belki sevemem ama sevmeye çalışırım seni " Kanamaya alışan kalbi söylediklerimle tekrar attı. Aramızda nerdeyse hiç olmayan mesafeden duyuyordum yüreğinin feryadını. Yüzünde başkalarına hiç göstermediği benden de hiç esirgemediği güzel bir gülüş belirdi. Seviyordu beni lafta değil, yürekte. Öylesine değil, ölesiye seviyordu. Adam gibi seviyordu. Yetmez miydi ? *** Suçu kanıtlanmadığı sürece herkes masumdur. Onların tek suçu aşık olmaktı. Masum değillerdi artık, kalplerinde sevdalarını değil ölü canları taşıyorlardı onlar... COVER BY: NURECEHİKAYELERİ