Hasret köyden uzakta bir dere kenarındaki küçücük evinde hem hayatla hem de annesiyle mücadele eden başı dik, dili sivri bir kızdır. Yaşadığı yerin yazı kurak, kışı çorak, baharı biraz rahattır. Ama babası olmadığından evin direği sürekli gıcırdar. Annesinin zoruyla gittiği bir düğünde gözü bir Külhanbeyine çarpar, ama başı diktir, pek yüz vermek istemez. Düğün boyu bakışırlar, tek kelime etmezler. Adam da pek bir hoşuna gitse de Hasret bunca bakışı hayra yormaz, yine de içi kıpraşır. Beyaz gömleğine, yanık tenine, kara kaşına, üstünden ayrılmayan kara gözüne... Sonra nasıl olduysa düğünün gecesinde evine gitmiş, saçılmış dökünmüşken penceresinden bir ses işitir, akşamki adamı daha görmeden tanır. Penceresinin köşesine siner, perdesinin arkasına saklanır. Sesini duyar adamın, sonra sesini duyurur. Onca yıllık Hasret bir toz olur bir duman. Sonrası dere kenarı, dut ağaçları, üzüm bağları.. Geçmişten gelen bir Köygöçüren lafı, Hamza'nın Görgülü belası... ..... Tarihi bir hikayedir.

Ağzımı açacakken kendini toparlayıp bana doğru eğilip sesini yükseltmeden bağırmanın nasıl olduğunu öğretti bana. "Saçma sapan anlık heveslerinle tüm bağlarımızı koparmaya yemin etmiş olabilirsin ama ben bunu duymam, görmem ! Seni kardeşten öte görmedim, görmem de !" Gözümden hemen damlalar döküldü. Yaşların akışını izlerken beni yakmaya devam etti. "Ağla. Şimdi sen ağlaki ilerde hepimiz ağlamayalım. Şu an çocukluk edebilirsin ama devamı olmasın." Kafamı yere eğip ağlamamı kesmeye çalıştım. Arkamı döndüm ona, görmesin istedim, gurursuz da değildim ki... Sanki arkamı dönmemi fırsat bilir gibi hızla tezgahtan sırtını çekip kapıya yürüdü. Anlık bir korkuyla koluna yapıştım. "Böyle gidecek misin ?" Kolundaki elimi tüy gibi hafifçe tutup kollarından kurtardı. "Bırak." Dedi sadece. "Salih... lütfen. Bu Yaptığın... gitme işte." Tüm hislerim birbirine karışmıştı. Konuşalım, bana böyle bakmasın, yüz yüze bakacak yüzümüz kalsın istiyordum. Yüzümü bomboş gözlerle kapıyı çarpıp çıkıp gitti. Onun kapattığı kapılar ardında utanmış, kırılmış, incinmiş bir ben kaldım.

" A-Ali abi, bırak! Hala ne diyorsun?". " O piçi etrafında görürsem nefesini keserim o veledin." Sinirle belimi saran kollarını sıktım. " Ne hakla diyorum bende sana he?! Ne hakla?! Hayatımdaki insan o olacak belki. Belki sevgilim olacak!" " Sevgilin! Öyle mi?" " Öyle, belkide ilerde kocam olacak!" Elalarının ateşle yandığına yakından şahit oldum.Sinirle daha da üzerine çekti beni. Dehşetle açıldı gözlerim. " Kocan olacak ? O ibne? O cibilliyetini s*ktiğim! Senin kocan olacak?" Onun sinirini anlamıyordum. Hele şuanki pozisyonumuzu asla. Allahım ne yapıyorduk biz? " Olamaz. İzin vermem.." ~3.Bölümden Kesit~ Başlangıç tarihi: 19.06.18 Kapak: @ruhsuzkalemler

Hamza Mahir GÜMÜŞPALA Tanıdığınızı söyleyemem, henüz.

Benimle yapacağına sevişmek denmez ama sen bilirsin bu bir. ikincisi de seni telefon bekleme sıkıntısından kurtarıyorum cevabını şimdi alıyorsun. İşe kabul edilmedin. Çıkabilirsin... Büyük bir imparatorluğun Ceo su genç güçlü aynı zamanda soğuk ve mesafeli bir adam Kerem Ateş gibi yakan gözleriyle çekici tatlı ve aynı zamanda iş görüşmesini batıran Neva. İtildikçe çekilen bedenler Soğudu derken ısınan kalpler Kader onları zor şartlarda tekrer tekrar bir araya getiriyor. Kazanan ve kaybeden kim olacak ...

"KÜFÜR VE YETİŞKİN UNSUR İÇERİR!" 'KİTABIMDA KÜFÜR ETMEYİN!' Nadide ŞAN. Seyyid Ali YILMAZ. Bir silah, bir kaza, bir ölüm, bir intikam ve tutkulu bir sevda... *** Seyyid Ali, "Birincisi sana dokunmayacağım ve asla benim kadınım olmayacaksın!" Bunu demesiyle Nadide gözle görülür bir vaziyette rahatlamıştı. "İkincisi asla anamın sözünden çıkmayacak ve ona karşı gelmeyeceksin. Her ne derse yapacaksın." dedi Seyyid Ali. "Üçüncü ve sonuncu ise," dedi ve kıza yaklaştı. Kızın buram buram yasemin kokusu burun deliklerine dolmaya başlamıştı. Nefesini tutup, "Aileni unutacaksın!" der demez Nadide'nin kalbi acıyla kasıldı. Böyle bir istek olmazdı, olamazdı. Bu nasıl bir vicdansızlıktı? Mavi gözleri yaşlarla dolmaya başlamıştı. Başını iki yana salladı. "Hayır, böyle bir şeye hakkın yok!" dedi Nadide. Seyyid Ali kızın böyle cesaretle konuşmasına öfkelenmişti. "Senin o it babanın da beni babasız bırakmaya hakkı yoktu ulan!" diye bağırdı. Nadide irkilmiş ve sesli bir şekilde ağlamaya başlamıştı. O tüm bunları hak etmiyordu. "Benim babam... Babam hakkında doğru konuş!" dedi kekeleyerek. Korkuyordu amma söz konusu babası olunca, herşeyi unutuyordu. Sinirden gözü dönen Seyyid Ali ileri atıldı ve kızın omuzlarını tutup, onu sertçe sarstı. "Savunma lan o soysuz iti! Savunma!" demiş ve kızı yere fırlatmıştı. *** "Bu bir sabır ve emek hikayesidir."🌼 90'lar yılında Adıyaman'da geçen, tutkunu olacağınız bir hikaye. Kitapta 'yetişkin unsurlara' yer verilecektir. KURGUM TAMAMEN BANA AİTTİR. HERHANGİ BİR (Ç)ALMA VEYA KOPYALAMA DURUMUNDA GEREĞİ YAPILACAKTIR. Mavili Yazar 💙