selahattin demirtaştan

Benim için gerçek bir kadının yalnızca iki rengi olmalıydı. Siyah ve kırmızı. Yalnızca bu iki rengin ihtişamını taşıyabilen kadınların kadın gibi olduğunu düşünüyordum. Siyah, kadının sırlarını kapatmalı; kırmızı ise, cesaretini gözler önüne serip onu tehlikeli ve ölümcül kılmalıydı biz kadınları. Yıldızlara bakıp hayaller kuran, Ay' a veyahut Güneş' e sevdalanan, gökyüzünün açık mavisine aşık kadınlardan değildim zaten. Kayan yıldızla dilek tutmazdım... Beklentiler için uykusuzluk çekmez, gecelerce düşünmez, yarınlar için tozpembe umutlar beslemezdim. Hayallere, umutlara dair cümleler yoktu kitabımda. Gözüme kestirdiğimi çekip alır, gözden çıkardığımı hiç acımadan harcardım. Kimi zaman ölüm en hafifi kalırdı yapabileceklerimin arasında. Kimi zamanda en çok yalvarttıranı. Ben buydum. Azra Duman. Soyadımı kullanmama gerek kalmadan kurbanımın nefesini kesebilirdim zehrimle. Bir sarmaşık gibi boynuna dolanırdım, müthiş bir zevkle kana bulayacağım listemdeki kişilerin. Sessiz sakin kıvrıla kıvrıla avına sinsice yaklaşan zehirli yılan misali... İhtişamına ve ürkütücülüğüne hayran bırakıp karşısındakinin aklını çelen ve sonrada o zihne tamamıyle çöken siyah asil bir panterdim belkide. Acımazdım. Ruhsuzdum. Şeytanı bile bazen şaşırtsamda ortak ederdim planlarıma. En önemlisi, hatta en güçlüsü ben kadındım. Ruhumu şeytana satan ben değildim ve satanın ruhunu da, bedenini de ele geçirene kadar durmayacaktım. Gerekirse koskoca Akdeniz' i dolduracak kadar kan akıtacaktım. Öldürecektim. Çaresizce yalvaran bakışları memnuniyetle dakikalarca izleyecektim. Ve bundan zevk alacağımdan da emindim. Kimi zaman günahın rengi olup siyaha boyanacaktım; kimi zamanda şehvetin rengi kırmızıya bulunacak; kırmızıyla sevişecektim adeta.

Sıradan bir kız...ve ani bir çarpışma...

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''