" Mesafelerin sevmek için önemsiz olduğunu o mezar taşını öpünce anlıyorsunuz aslında... " Her şey Sare'nin o akşam ki merakıyla başladı ve Saraç'ın umursamaz tavrıyla devam etti. Oyunun içinde geçmişini bulacak olan Saraç her şeyden habersiz itmişti Sareyi ortaya. Zamanla Sare'nin yaraları ortaya çıkınca kusuzsuz kıldı onu her dokunduğunda Saraç. Acıları farklı ama yandıkları yer aynıydı. Karanlık evdeki renkli odanın yıldızlarına gebe kaldılar. Sare, Saraç'ı yasadıkça gökkuşağına siyahı ekledi. " Hayatım onun gezegeninin siyahına karıştı. Bir kağıdın ucuna değen kıvılcım misali değdi hayatıma. Ruhumuzda hafifçe esen rüzgar alevlendirdi kağıdı. Yaktıkça kül oldum, onu yaşadıkça yandım ben. " KURGUM BANA AİTTİR. HERHANGİ BİR (Ç)ALMA VEYA KOPYALAMA DURUMUNDA GEREĞİ YAPILACAKTIR.

O,insanların hafızalarıyla oynayan tehlikeli adamdı.Bilinç altlarına ölümün sinsi düşüncesini fısıldar,karşılarında kanat çırpan melek gibi büyülerdi kurbanlarını.Katil kavramının dahi masum kaldığı bedeni,ölümün vücut bulmuş haliydi.Onun en kıymetli silahı,akla mantığa sığmayan dumanıydı. Kız,her şeyden habersiz ölümün acı gerçeğine tutundu o gece.Karşısındaki adam,ölümü en acı şekilde kurbanı olan ablasına işliyordu.Kız,hareketsiz kaldı.Ne bir çığlık ne bir kaçma ne de bir kurtarış peydahlandı vücudunda.Hareketleri kesildi ve eylemleri gerçeğe dökemedi.Bunun nedeni korkması değildi.Bedenin etrafını siyah dumanlar sarmıştı ve kokusu genzini yakarak ses tellerini uyuşturuyordu.Yaşadığı bu olağanüstü durum,gerçek olamayacak kadar tuhaf ve eşsizdi. Gözleri ilerideki dehşet anını zor kavramıştı fakat katilin yüz hatlarını seçemiyordu.Gözleri inatla ablasının tüm çehresini bulmuştu fakat başka bir şeye odaklanamıyordu.Siyah dumanlar dağılmaya başlamadan önce duyduğu son ses çığlık,gördüğü yere düşen beden ise ablasına aitti. O karanlık gecede işlenen cinayet,kızın zihninden ömür boyu silinemeyecek kapkara bir leke oluşturdu. ~~~ "Her Duman'ın altında onu hiçliğe savuran bir Ateş vardır.Eğer ben Ateş isem,senin Duman'ın bensiz var olamaz." ~~~