Jak miałam o nim zapomnieć, skoro każdego dnia patrzyłam w oczy tak podobne do jego... i mówiły do mnie „mamo"? Nie powiedziałam mu. Nie dlatego, że go nienawidziłam. Ale dlatego, że kochałam za bardzo, żeby go zatrzymać w świecie, w którym nie potrafił już zostać. Zamknął za sobą drzwi. A ja zostałam - z decyzją, która zmieniła wszystko. Pięć lat żyłam, jakby dało się oddychać bez przeszłości. Jakby wystarczyło ją przemilczeć, by przestała istnieć. Ale los ma swoje plany. Czasem stawia cię twarzą w twarz z kimś, kogo próbowałaś zapomnieć i przypomina ci, że pewne rozdziały nigdy nie zostały zamknięte.