Sevdiğiniz birini kaybetmek Hele de bu kişi anneniz ise Duyduklarım karşısında kalbim bin bir parçaya bölünürken telefonun yere düşerken çıkardığı dramatik ses beni şoktan ancak çıkarabilmişti. Annem ölmüştü! Daha dün beni teselli edip her şeyin geçeceğini söyleyen refakatçim şimdi ölümün soğuk yüzüyle karşılaşmıştı. Bu ne biçim adaletti! Annem yerine o lanet adamın ölmesi gerekirdi. Soğuk toprağın altında onun o pis vücudu olmalıydı… Annemle aramızda pek anne-kız ilişkisi olduğu söylenemezdim ama bana değer veriyordu ve seviyordu bunu hiçbir zaman ağzından duymamıştım ve bir daha da duyma şansım olmayacaktı ama gözlerindeki parıltı her şeyi ele veriyordu. Aslında ona hep gizli bir hayranlığım vardı. Her şeye rağmen nasıl bu kadar güçlü görünmeyi başardığını bilmiyordum ama hayatım boyunca onu örnek almış onun gibi dimdik, ayaklar üzerinde durabilen, kimseye ihtiyaç duymayan biri gibi davranmaya çalışarak aslında neler kaybettiğimi şimdi anlıyordum. Daha doğrusu neler kazanamadığımı. En önemlisi annemin şefkatini kazanamamıştım. Annem hep büyüdüğümü, sevgiye, şefkate ihtiyacım olmadığını düşünmüştü ama aslında ben daha bir çocuktum. Küçük yaşta büyük sorunlar yaşamak beni olgunlaştırmıştı sadece. Ama ben hala o aynı çocuğum. Şefkat bekleyen çocuk…