Alışıktım buraların çiseleyen yağmuruna, Kasveti bile, mutluluk veren havasına, Buram buram tehlike kokup; kalkan gibi duran sarp dağlarına, Beyaz perdelerini harelere indiren sislerine, Yeşillerin biribiyle ahenk içinde rüzgarla dansına, Hele korksamda hayran kaldığım uçurumlarını saatlerce anlatsam, onlara olan hayranlığımı bitiremezdim... Usulca başımı kaldırdım ve hafiften çişeleyen yağmurun yüzümü ıslatmasına izin verdim. Her yağan damla sicim misâli akarken tenimden, Bir günahımıda yıkayıp öyle gidiyordu sanki, İşte yağmurun yanında getirdiği hissiyât tek kelâmla; huzurdu... Ya da belki bu, yaşadığım son huzurdu. Gözleri karanlığa mahkum olmuş bir adamın karısı olarak bilinmek. Hayatımı görmeyen gözleri gibi karartacak olan bir adam, Yahutta asıl karanlığı ona yaşatacak olan yalnız bendim. Halbûki onunla ve benimle alay eden hadsiz köylülere karşı onu ne de güzel savunmuştum öyle: "Kör olmak ne suç, ne günah, ne de Allah tarafından verilen bir ceza... Onun tek kusuru sizin gibi leş kargalarının yüzünü görememesi... varsın, onuda göremesin." Kör olmak engel miydi aşka? Hiçbir 'engel' mâni değildi aşka... Gördükçe değil, dokundukça sevenlerin; birbirini kusurlarıyla kabullenenlerin hikâyesi... 'Kör Kütük' şimdiki adıyla "BEYFENDİ"...

"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Sahte Bela'nın devamı niteliğinde, hikayede bahsi geçen Bade'nin hikayesidir. Başlangıç tarihi: 11.12.19

Sonra gece üstümü örttü, yıldızlı gece göğüne benzeyen gözlerine bakmaya fırsat bulamadan.

Hamza Mahir GÜMÜŞPALA Tanıdığınızı söyleyemem, henüz.